Zenon Martynowicz
Zenon Martynowicz (ur. 14 grudnia 1880 w Rozwadowie, zm. 23 sierpnia 1935 w Otwocku) – polski farmaceuta i chemik z tytułem doktora.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 grudnia 1880 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 sierpnia 1935 |
| Zawód, zajęcie | farmaceuta i chemik |
| Odznaczenia | |
 | |
Życiorys
Urodził się w rodzinie Jana, notariusza, i Eleonory ze Sługockich. Po ukończeniu gimnazjum studiował początkowo farmację, uzyskując w 1904 stopień magistra. Następnie wyjechał do Wiednia, gdzie był słuchaczem wykładów profesorów Adolfa Liebena, Rudolfa Wegscheidera, Zdenko Skraupa, Sigmunda Exnera i Richarda Wettsteina. W 1906 powrócił do kraju i pracował w Uniwersytecie Fraciszkańskim we Lwowie pod kierunkiem prof. Bronisława Radziszewskiego, gdzie w 1910 uzyskał stopień doktora filozofii i pełnił do 1912 funkcję asystenta. W 1912 objął stanowisko adiunkta państwowego Zakładu Chemiczno-Farmaceutycznego w Wiedniu. Po I wojnie światowej, w 1918, wziął udział w organizacji Państwowego Instytutu Farmaceutycznego w Warszawie, w którym początkowo pełnił funkcję wicedrektora[1]. W 1922 był w komitecie założycielskim Obywatelskiego Komitetu Obrony Przeciwgazowej. Od 1922 był wicedyrektorem, a od 1926 do 1935 był dyrektorem Chemicznego Instytutu Badawczego. Działał we władzach Towarzystwa Obrony Przeciwgazowej i Ligi Obrony Powietrznej Państwa, połączonych w 1927 w Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej i zasiadł w zarządzie głównym nowego LOPP.
3 maja 1928 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2][3].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 125-1-3)[4].
Przypisy
Bibliografia
- Martynowicz Zenon, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-09-23].