Abidjan

Centar Abidžana leži na poluotoku Plato (Le Plateau) u velikoj Laguni Ebrie udaljenoj oko 10 km od Gvinejskog zaljeva, od kojeg ga razvaja pješčana sprud Vridi. Grad se sa predgrađima raširio 30 km duž lagune, a od Atlanske obale preko otoka u laguni do unutrašnjosti u dužini od 35 km. Poslovni centar grada nalazi se u distriktu Plateau na kopnu, a industrijska zona na jugu na otoku Petit-Bassam, koja se produžava do lučkih dokova, skladišta i tankova za naftu uz Kanal Vridi na Atlantiku.^[3]

Abidžan se nalazi na jugoistoku zemlje, udaljen 170 km od granice s Ganom i oko 246 km jugoistočno od glavnog grada Yamoussoukra.

Grad je administrativno podjeljen na slijedeće distrikte (okruge); Plateau, Cocody (mjesto Nacionalnog univerziteta Côte d'Ivoire), Treichville, Adjame, Koumassi i Marcory.

Abidžan je 1898. bio malo ribarsko selo^[3], prvi francuski kolonisti koji su se tu naselili, napustili su ga zbog nezdrave klime, u to vrijeme nedaleki Bingerville (19 km od centra) - danas praktički predgrađe grada postao je glavni grad kolonije 1900. Abidžan je 1903. dobio status grada, a već slijedeće godine 1904. do grada je stigla željeznička pruga koja ga je povezala sa unutrašnjošću, ali to nije puno pomoglo razvoju grada, jer je u to vrijeme ovisio o maloj i nesigurnoj luci Port-Bouët, na pješčanoj sprudi na obali oceana.^[3] Velik skok u razvoju bila je 1934. kad je postao glavni grad kolonije, umjesto dotadašnjeg Bingervillea.

Kanal Vridi dug 2,8 km, prokopan je od lagune do mora 1950., i to je bio pravi poticaj rastu luke, koja je ubrzo postala najveća u tom dijelu Afrike.^[3] Istovremeno rastao je i grad koji je postao financijsko središte frankofonskih zemalja Zapadne Afrike. Prvi od dvaju mostova za otok Petit-Bassam sagrađen je 1958., to je omogućilo daljnje proširenje luke i grada.^[3]

Abidžan je zadržao status glavnog grada i nakon stjecanja nezavisnosti zemlje 1960., sve do 1983. kad je odlučeno da se prijestolnica seli u Yamoussoukro, udaljen 274 km, sjeverozapadno.^[3] Ali se selidba državne administracije odvijala tako usporeno, da je Abidžan i nadalje ostao stvarni glavni grad zemlje.

Abidžan je grad širokih avenija sa drvoredima, i brojnih trgova sa zelenim parkovima, najveća znamenitost tog novog grada je veliki moderni Hôtel Ivoire, u kom je najveća atrakcija klizalište (jedino u Zapadnoj Africi) uz ostale klasične sadržaje koje imaju veliki hoteli; kuglanu, kino, casino. Pažnju posjetioca privlači modernistički projektirana katedrala sv. Pavla talijanskog arhitekta Alda Spirita. Sjeverno od grada prostire se nacionalni park Banco, veličanstvena tropska kišna šuma.^{[3] [3]}

Abidžan je najveća luka u tom dijelu Afrike, iz koje se izvozi kava, kakao, drvo, banane, ananas i mangan.^[3] On je i najveći industrijski centar u zemlji sa razvijenom prehrambenom, drvnom, tekstilnom, građevinskom, kemijskom i automobilskom industrijom. U neposrednoj blizini grada, u podmorju je pronađena nafta koja se prerađuje u velikoj rafineriji nafte - Société Ivoirienne de Raffinage u predgrađu - Port-Bouët.

Grad je sjedište brojnih regionalnih ureda Ujedinjenih naroda; UNICEFa, UNDP-a, WHO-a, FAO-a, UNOPS-a, UNFPA i međunarodnih organizacija Frankofonija (OIF), Međunarodnog monetarnog fonda i donedavno Afričke banke za razvoj.^[2]

Abidžan je magistralnim cestama; A3, A1, A100 i željezničkom prugom koja vodi do Vagadugua u Burkini Faso) dobro povezan sa ostalim gradovima u zemlji i okolnim državama. Grad ima veliki međunarodni aerodrom, Felix Houphouet Boigny u predgrađu - Port-Bouët (zapravo je to grad za sebe), pored Atlanskog oceana udaljen 14 km od centra grada.^[3]

Abidžan je najznačajniji kulturni i obrazovni centar zemlje, sjedište Nacionalnog univerziteta, osnovanog 1958) koji se nalazi u distriktu Cocody na istoku grada. U gradu se nalazi i Nacionalna biblioteka, nekoliko poljoprivrednih i naučno istraživačkih instituta.^[3]

Još 1948. Abidžan je imao samo 50 000 stanovnika, a već 1975. dosegao je 1 000 000, tih godina stanovništvo grada raslo je po stopi od 10 do 12% na godinu, a dupliciralo se svakih 6 - 7 godina. Taj rast zaustavile su ekonomske krize 1980-ih i 1990-ih, tako da je posljednjih 20 godina, rast stanovništva pao na 3-6%.

U predgrađu Port-Bouët (pored aerodroma) nalazi se francuska vojna baza, na osnovu ugovora o obrani kojeg su sklopile dvije zemlje 24. aprila 1961.^[2] To je jedna od 6 francuskih afričkih baza, pored onih u Dakru, Librevilleu, Bouaru, N'Djameni i Djiboutiju u kojoj stalno boravi oko 1 000 vojnika.

Stalna Francuska vojna prisutnost, bila je ključni faktor u političkom životu zemlje od stjecanja nezavisnosti do danas.^[2]

Abidjan ima Tropsku monsunsku klimu po Köppenovoj klasifikaciji klime, sa dvije kišne sezone; dužom koja traje od maja do jula, i kraćom od septembra do novembra. Ali čak i u vrijeme dvije sušne sezone - ipak ima kiše, tako da uvijek ima jako puno vlage u zraku, prosječno iznad 80 %. Temperaturne oscilacije su male, tako da ima relativno konstantnu temperaturu od prosječnih 27 °C. Prosječno padne oko 1 847 mm kiše na godinu, od 13 mm u januaru do 561 mm u junu.^[4] Za kišne sezone - može kišiti neprekidno po par dana, inače kiše traju po sat a zatim grane sunce.

Abidjan ima ugovore o prijateljstvu sa slijedećim gradovima;

Nogomet je najpopularniji sport u gradu, a klub ASEC Mimosas najpoznatiji, u njemu su ponikli slijedeći igrači:

• Kolo Touré
• Aruna Dindane
• Salomon Kalou
• Didier Zokora
• Yaya Touré
• Emmanuel Eboué
• Gilles Yapi Yapo

Iz Abidžana je i poznati nogometaš Didier Drogba koji je rođen u gradu.

• Presentation d'Abidjan Arhivirano 2012-01-24 na Wayback Machine-u (fr)
• Abidjan na portalu Encyclopædia Britannica (en)

Abidjan na Wikimedijinoj ostavi