Rašidunski Kalifat (arapski: الخلافة الراشدية) je naziv kojim se opisuje arapska, odnosno islamska država u periodu prva četiri kalifa od Muhamedove smrti 632 (10. godina A.H.), poznatih i kao pravedni kalifi. Na svom vrhuncu se kalifat prostirao od Arabijskog poluotoka, Levanta, Kavkaza i Sjeverne Afrike na zapadu, do Iranske visoravni i Centralne Azije na istoku. Predstavljao je najveće carstvo u historiji do tog vremena.[1] Također je predstavljao i jedno od najbrže stvorenih carstava u historiji, s obzirom da je najveći dio teritorija osvojen u nepune dvije decenije nakon nastanka, pri čemu je potpuno uništeno Sasanidsko Carstvo na istoku; a trajno oslabljeno Bizantsko Carstvo na zapadu. Osvojena područja su zadržana usprkos unutrašnjih sukoba koje su eskalirale u građanski rat koji će 661. dovesti do stvaranja omejadske dinastije, odnosno loze kalifa koji predstavljaju nasljednike Rašidunskog Kalifata.
