Vizigotsko Kraljevstvo je bila država koja je od 5. do 8. vijeka postojala na području Pirinejskog poluotoka i današnje jugozapadne Francuske. Ime je dobila po svojim osnivačima - Vizigotima - koji su, kao i brojni drugi germanski narodi za vrijeme Velike seobe naroda prodrli na područja zapadne Evrope, izazvavši pri tome pad Rimskog Carstva. Nastalo je godine 418. kada je vizigotski kralj Valija od strane zapadnorimskog cara Honorija dobio teritorije tadašnje provincije Galija Akvitanija kao nagradu za formalnu službu u carskoj vojsci. Vizigoti su nekoliko decenija kasnija područja pod svojom kontrolom proširili na jug te postepeno širili kontrolu nad cijelim Pirinejskim poluotokom. Njihova je država nakon propasti Zapadnog Carstva uspjela očuvati nezavisnost od Bizanta, iako su u 6. vijeku Bizantinci uspjeli zauzeti južne dijelove Hispanije, a istovremeno Franci zauzeti područja sjeverno od Pirineja. Do kraja 6. vijeka su, međutim, Vizigoti uspjeli istjerati Bizantince iz Hispanije, a potom pokoriti i Sveve i Baske, postavši jedinim gospodarima poluotoka. Za vrijeme tog procesa je počelo utapanje Vizigota u dotadašnje hispano-rimsko stanovništvo, čemu je značalo doprinijelo prekrštavanje dotada arijanskih Vizigota na katolicizam godine 589. Od tog vremena je, dijelom zahvaljujući i saborima u Toledu Rimokatolička crkva imala sve veći uticaj na državne poslove. Vizigotsko Kraljevstvo je svoju vlast nastojalo stabilizirati donijevši 654. Liber Iudiciorum, jednu od najpoznatijih kodifikacija prava u Zapadnoj Evropi svog vremena, a koja će poslije služiti kao izvor prava u budućim španskim državama. Godine 711. su Vizigotsko Kraljevstvo napali i osvojili Arapi; posljednji ostaci su nestali 721. pod kraljem Ardom. Vizigotski princ Don Pelayo je, pak, osnovao Kraljevstvo Asturija koje će započeti reconquistu.
Povezano
Izvori
