จักรพรรดิซ่งกวังจง

ซ่งกวังจง (จีน: 宋光宗; พินอิน: Sòng Guāngzōng; 30 กันยายน ค.ศ. 1147 – 17 กันยายน ค.ศ. 1200) ชื่อตัวว่า จ้าว ตุน (จีนตัวย่อ: 赵惇; จีนตัวเต็ม: 趙惇; พินอิน: Zhào Dūn) เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 12 ของราชวงศ์ซ่ง (宋朝) แห่งจักรวรรดิจีน และเมื่อแบ่งราชวงศ์ซ่งออกเป็นสมัยเหนือกับสมัยใต้ นับเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 3 ของราชวงศ์ซ่งใต้ (南宋朝) เสวยราชย์ตั้งแต่ ค.ศ. 1189 จนสละราชบัลลังก์ใน ค.ศ. 1194

ซ่งกวังจง
จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ซ่ง
ครองราชย์	18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1189 – 24 กรกฎาคม ค.ศ. 1194
ราชาภิเษก	18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1189
ก่อนหน้า	จักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง (宋孝宗)
ถัดไป	จักรพรรดิซ่งหนิงจง (宋寧宗)
ประสูติ	30 กันยายน ค.ศ. 1147(1147-09-30) จ้าว ตุน (趙惇)
สวรรคต	17 กันยายน ค.ศ. 1200(1200-09-17) (52 ปี)
รัชศก เช่าซี (紹熙; ค.ศ. 1190–1194) พระสมัญญานาม จักรพรรดิสฺวินเต้า เซี่ยนเหริน หมิงกง เม่าเต๋อ เวินเหวิน ชุ่นอู่ เชิ่งเจ๋อ ฉือเซี่ยว (循道憲仁明功茂德溫文順武聖哲慈孝皇帝) พระอารามนาม กวังจง (光宗)
ราชวงศ์	สกุลจ้าว
พระราชบิดา	จักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง
พระราชมารดา	นางกัว (郭氏)

จ้าว ตุน เป็นโอรสองค์ที่ 3 ของจ้าว เชิ่น (趙昚) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง (宋孝宗) กับนางกัว (郭氏) ชายาคนแรกของจ้าว เชิ่น ผู้ซึ่งเมื่อเสียชีวิตแล้วได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นพระมเหสี ฐานันดรศักดิ์ว่า "เฉิงมู่หฺวังโฮ่ว" (成穆皇后)

ในวัยเด็ก จ้าว ตุน เป็นโรคอารมณ์สองขั้วหรือโรคประสาทขั้นรุนแรง^[1]

ค.ศ. 1189 จ้าว ตุน อายุได้ 42 ปี จ้าว เชิ่น บิดาของเขา สละราชสมบัติให้แก่เขา แต่เมื่อครองราชย์ไปได้สักพัก จ้าว ตุน กลับติดสุรายาเมาจนจิตฟั่นเฟือน^[1] ครั้นบิดาสิ้นลงใน ค.ศ. 1194 เขาก็ไม่ยอมร่วมกระบวนแห่ศพ เพราะถูกหลี่ เฟิ่งเหนียง (李鳳娘) มเหสีของเขา ยุยง ดังนั้น อู๋ไท่โฮ่ว (吳太后) ย่าบุญธรรมของเขา จึงบีบให้เขาสละราชสมบัติให้จ้าว โค่ว (趙擴) บุตรชาย ขึ้นสืบราชสมบัติต่อเป็นจักรพรรดิซ่งหนิงจง (宋寧宗) หลังจากนั้น จ้าว ตุน ประสบภาวะทางจิตจนล้มป่วยหนัก เชื่อกันว่า เป็นสาเหตุให้เขาถึงแก่ชนมชีพใน ค.ศ. 1200 ณ เช่าซิง (绍兴) ในเจ้อเจียง (浙江)^[1]