ภาษาอาหรับคลาสสิก
ภาษาอาหรับคลาสสิก (อังกฤษ: Classical Arabic; CA; อาหรับ: ٱلعَرَبِيَّة ٱلْفُصْحَىٰ, al-ʿarabīyah al-fuṣḥā) หรือภาษาอาหรับโกหร่าน (Koranic Arabic) เป็นรูปแบบของภาษาอาหรับที่ใช้ในวรรณคดีจากสมัยอุมัยยัดและอับบาสิด (ประมาณพุทธศตวรรษ 12 – 14) มีพื้นฐานมาจากสำเนียงในยุคกลางของเผ่าอาหรับ ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ จะเป็นภาษาลูกหลานของภาษานี้ แม้ว่ารากศัพท์ และรูปแบบของภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่จะต่างจากภาษาอาหรับคลาสสิก แต่โครงสร้างประโยคยังไม่เปลี่ยนแปลง ในขณะที่สำเนียงที่ใช้พูดได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ในโลกของชาวอาหรับ มีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างภาษาอาหรับคลาสสิกและภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ และทั้งคู่ถูกเรียกว่าอัล-ฟุศฮาในภาษาอาหรับซึ่งหมายถึงภาษาพูดที่ชัดเจน เนื่องจากเป็นภาษาที่ใช้เขียนคัมภีร์อัลกุรอ่าน จึงถือเป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์ของมุสลิม และใช้ในพิธีทางศาสนา[1]
| ภาษาอาหรับคลาสสิก | |
|---|---|
 | |
| ประเทศที่มีการพูด | เป็นภาษาที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ของตะวันออกกลาง ภาษาทางศาสนาของศาสนาอิสลาม |
| ตระกูลภาษา | แอโฟรเอชีแอติก
|
| รูปแบบก่อนหน้า | ภาษาอาหรับเก่า
|
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-3 | – |
ประวัติ
ภาษาอาหรับคลาสสิกมีจุดกำเนิดทางตอนกลางและตอนเหนือของคาบสมุทรอาระเบีย และต่างจากภาษาอาระเบียใต้โบราณ ที่ใช้พูดทางใต้ของคาบสมุทร ซึ่งในปัจจุบันคือเยเมน[2] ภาษาอาหรับคลาสสิกเป็นภาษาลูกหลานที่เหลืออยู่เพียงภาษาเดียวของกลุ่มภาษาอาระเบียเหนือโบราณ จารึกที่เก่าที่สุดของภาษาอาหรับคลาสสิกมีอายุราว พ.ศ. 871 เรียกว่าจารึกนมาเราะห์ เขียนด้วยอักษรนาทาบาเอียน และตั้งชื่อตามสถานที่ที่พบในซีเรียทางใต้เมื่อเดือนเมษายน พ.ศ. 2444[3] เมื่อศาสนาอิสลามแพร่หลายออกไป ภาษานี้กลายเป็นภาษาที่มีความสำคัญทางวิชาการและศาสนา ความสัมพันธ์ระหว่างภาษาอาหรับคลาสสิกกับสำเนียงสมัยใหม่ เทียบได้กับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาละตินกัลกลุ่มภาษาโรมานซ์ หรือภาษาจีนยุคกลางกับภาษาจีนในปัจจุบัน
ลักษณะ
ภาษาอาหรับคลาสสิกเป็นภาษาในกลุ่มภาษาเซมิติกที่มีความคล้ายคลึงทั้งด้านการเชื่อมต่อและการออกเสียงกับภาษาฮีบรู ภาษาอัคคาเดียน ภาษาอราเมอิก และภาษาอัมฮาริก โดยมีรากศัพท์ประกอบด้วยพยัญชนะสามตัว ซึ่งบรรจุความหมายพื้นฐาน จากนั้นจะผันแปรไปตามกรรมหรือการกระทำที่เกี่ยวข้อง เช่น
- kataba, เขาเขียน (อดีต)
- yaktubu, เขาเขียน (ปัจจุบัน)
- maktūbun, คำที่ถูกเขียน
- kitābun, หนังสือ
- kutubun, หนังสือ (พหูพจน์)
- kitābatun, การเขียน
- kitābātun, การเขียน (พหูพจน์เพศหญิง)
- maktabun, โต๊ะ
- maktabatun, ห้องสมุด
- kātibun, นักเขียน
- kātibūna,นักเขียน (พหูพจน์เพศชาย)
- kuttābun, นักเขียน (พหูพจน์)
- miktābun, เครื่องจักรสำหรับเขียน
ไวยากรณ์
ไวยากรณ์ภาษาอาหรับ (قواعد, หมายถึงกฏ) พัฒนาขึ้นเมื่อราวพุทธศตวรรษที่ 12[4][5] หนังสือเล่มแรกเกี่ยวกับไวยากรณ์ภาษาอาหรับเรียก ʻAbd Allāh ibn Abī Isḥāq ในปัจจุบันจะเรียกไวยากรณ์ของภาษานี้ว่าไวยากรณ์สำหรับภาษาโกหร่าน และใช้รูปประโยคแบบดั้งเดิม
หมายเหตุ
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
- Classical Arabic Grammar Documentation – Visualization of Classical Quranic Grammar (iʻrāb)
- [1] – Lectures on Quranic Arabic by Dr. Khalid Zaheer (CA)
- Institute of the Language of the Quran - Free Video lectures on basic and advanced Classical Arabic grammar
- [2] - A hub for learners of Classical Arabic.