ร่องรอยทางดิจิทัล
ร่องรอยทางดิจิทัล (อังกฤษ: digital footprint) คือ ร่องรอยกิจกรรม การกระทำ การมีส่วนร่วม และการสื่อสารดิจิทัลผ่านการใช้งานอินเทอร์เน็ตหรืออุปกรณ์ดิจิทัล[1][2][3][4] ร่องรอยทางดิจิทัลสามารถแบ่งเป็นการทำเองหรือถูกกระทำ แบบแรกประกอบด้วยกิจกรรมการท่องเว็บของผู้ใช้และข้อมูลที่เก็บไว้ในคุกกี้ ส่วนแบบที่สองผู้ใช้มักเผยแพร่โดยเจตนาเพื่อแบ่งปันข้อมูลบนเว็บไซต์หรือสื่อสังคม[5] ในขณะที่ร่องรอยทางดิจิทัลมักมีความหมายถึงบุคคล คำนี้ยังใช้เรียกธุรกิจ องค์กร หรือบริษัทได้ด้วย[6]
การใช้งานร่องรอยทางดิจิทัลมีผลที่ตามมาทั้งในแง่ดีและแง่ร้าย ในด้านหนึ่งถือเป็นประเด็นในปัญหาความเป็นส่วนตัว[7] เช่น ถ้าบุคคลหนึ่งไม่อนุญาต คนแปลกหน้าก็สามารถรวบรวมข้อมูลบุคคลหนึ่งด้วยการใช้เสิร์ชเอนจินเพียงอย่างเดียวเท่านั้น บริษัทสามารถผลิตโฆษณาจำเพาะตามประวัติการค้นหาของบุคคล ในอีกด้านหนึ่ง ผู้อื่นสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากการรายได้ตามร่องรอยทางดิจิทัลในฐานะอินฟลูเอนเซอร์สื่อสังคม นอกจากนี้ นายจ้างใช้ร่องรอยทางดิจิทัลของผู้สมัครรับเลือกตั้งเพื่อตรวจสอบออนไลน์และประเมินความเหมาะสมเนื่องจากลดต้นทุนและการเข้าถึง โดยผู้สมัครรับเลือกตั้งที่มีร่องรอยทางดิจิทัลในทางที่ดีมักได้รับประโยชน์กว่า เนื่องจากการใช้เทคโนโลยีแพร่หลายมากขึ้น แม้แต่เด็ก ๆ ก็สร้างร่องรอยทางดิจิทัลมากขึ้นพร้อมทั้งผลบวกและลบที่อาจเกิดขึ้น เช่น การรับเข้าเรียนในวิทยาลัย เนื่องจากเป็นเรื่องยากที่จะไม่มีร่องรอยทางดิจิทัล จึงเป็นประโยชน์สูงสุดแก่คน ๆ หนึ่งในการสร้างสิ่งที่เป็นบวก
อ้างอิง
อ่านเพิ่ม
- Arya, Vikas; Sethi, Deepa; Paul, Justin (1 December 2019). "Does digital footprint act as a digital asset? – Enhancing brand experience through remarketing". International Journal of Information Management. 49: 142–156. doi:10.1016/j.ijinfomgt.2019.03.013. S2CID 191181989.
- BBVA (2016-08-24). "The enormous data trail we generate throughout the day". NEWS BBVA. สืบค้นเมื่อ 2022-05-28.
Have you ever stopped to think about all the data you generate throughout the day? It was the possibility of actually making use of all this data through numerous apps, records and data bases that gave rise to Big Data.