เชคสเปียร์ต้องตาย

เชคสเปียร์ต้องตาย (อังกฤษ: Shakespeare Must Die) เป็นภาพยนตร์ปี 2555 ที่ดัดแปลงจากเรื่องแม็คเบธ ของวิลเลียม เชกสเปียร์ กำกับโดยอิ๋ง กาญจนะวณิชย์ และอำนวยการสร้างโดยมานิต ศรีวานิชภูมิ^[2] รัฐบาลยิ่งลักษณ์ ชินวัตร สั่งห้ามภาพยนตร์เรื่องนี้ในฐานะภัยคุกคามความมั่นคงของชาติ เนื่องจากภาพยนตร์มีการอ้างอิงถึงการปราบปรามอย่างรุนแรงของทหารต่อผู้ประท้วงนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลา เมื่อวันที่ 6 ตุลาคม 2519^[3][4][5][6]

เชคสเปียร์ต้องตาย
กำกับ	อิ๋ง กาญจนะวณิชย์
บทภาพยนตร์	อิ๋ง กาญจนะวณิชย์
สร้างจาก	แม็คเบ็ธ ของวิลเลียม เชกสเปียร์
อำนวยการสร้าง	มานิต ศรีวานิชภูมิ
นักแสดงนำ	พิศาล พัฒนพีระเดช ธาริณี เกรแฮม นิวัติ กองเพียร สกุล บุณยทัต
กำกับภาพ	มานิต ศรีวานิชภูมิ Rodrigo Oliviari
วันฉาย	20 มิถุนายน​ 2567
ความยาว	176 นาที [1]
ประเทศ	ไทย
ภาษา	ไทย

เชคสเปียร์ต้องตายใช้วิธีการเล่าเรื่องแบบละครซ้อนละคร ดำเนินเรื่องควบคู่กันไป มีเหตุการณ์สองส่วน คือละครเวที และโลกภายนอกในเหตุการณ์ร่วมสมัย มีตัวละครนำชื่อ "เมฆเด็ด" (Mekhdeth) เป็นขุนนางที่ล้มอำนาจกษัตริย์ และสถาปนาตัวเองเป็นกษัตริย์พระองค์ใหม่ เมฆเด็ดลุ่มหลงในอำนาจ เกิดหวาดระแวงว่าจะถูกล้มล้าง จนต้องฆ่าใครต่อใครเพื่อจะได้อยู่ในอำนาจต่อไป เรื่องราวทั้งหมดเล่าผ่านมุมมองของตัวละครที่ชื่อว่า "บุญรอด" ^[7]

สมานรัชฎ์เรียกภาพยนตร์เรื่องนี้ว่าเป็น "หนังผีต้นทุนต่ำ" ^[8] สร้างจากเงินทุนสนับสนุนจากกองทุนส่งเสริมภาพยนตร์ สำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย กระทรวงวัฒนธรรม ภายใต้โครงการไทยเข้มแข็ง ^[9] ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2553 มีกำหนดออกฉายในเดือนเมษายน พ.ศ. 2555

ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ผ่านการพิจารณาจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์ (กองเซ็นเซอร์) กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม เมื่อวันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2555 ได้รับเรท "ห" หรือ ห้ามเผยแพร่ในประเทศไทย โดยให้เหตุผลว่า มีเนื้อหาที่ก่อให้เกิดการแตกความสามัคคีระหว่างคนในชาติ ^[10][11][12] ทั้งนี้เนื่องจากในภาพยนตร์มีการอ้างอิงถึงเหตุการณ์ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2519 มีการนำฟุตเทจภาพความเสียหายจากเหตุการณ์ความไม่สงบทางการเมืองในประเทศไทย เมษายน พ.ศ. 2552 มาใช้ ^[13][14] และการให้ปิศาจในเรื่องสวมชุดสีแดงเปรียบเหมือนการกล่าวหาเสื้อแดง ^[7]

การห้ามฉายภาพยนตร์เรื่องนี้ ทำให้สมานรัชฎ์ และทีมผู้สร้างตัดสินใจฟ้องคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์ต่อศาลปกครองกลาง ในคดีหมายเลขดำที่ 1321/2555 เพื่อเพิกถอนคำสั่งห้ามฉายภาพยนตร์และให้คณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์ชดใช้ค่าเสียโอกาสและค่าเสียหายซึ่งคำนวณจากต้นทุนการสร้างภาพยนตร์ทั้งหมด จนใน พ.ศ. 2560 ศาลปกครองกลางได้พิพากษายกฟ้อง โดยให้เหตุผลว่าคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์ได้ใช้ดุลพินิจตามกฎกระทรวงกำหนดลักษณะของประเภทภาพยนตร์ 2552 ข้อ 7 (3) ซึ่งส่อเค้าว่าภาพยนตร์ดังกล่าวอาจสร้างความแตกแยกในสังคม^[15] อย่างไรก็ดีทีมผู้สร้างกลับยื่นอุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุด ก่อนที่ศาลปกครองสูงสุดจะพิพากษากลับให้ทีมผู้สร้างชนะคดีในอีกเจ็ดปีต่อมา^[16] โดยให้คณะกรรมการชดใช้ค่าเสียโอกาสในการนำภาพยนตร์เข้าฉายเป็นจำนวนเงิน 500,000 บาท พร้อมดอกเบี้ย 7.5% ต่อปี นับจากพ.ศ. 2555 ในส่วนของค่าเสียหายที่เป็นต้นทุนการสร้างภาพยนตร์ทั้งหมดรวม 7.5 ล้านบาท ศาลปกครองสูงสุดให้ความเห็นว่าค่าเสียหายดังกล่าวถือเป็นต้นทุนที่ผู้สร้างภาพยนตร์ต้องเสียอยู่แล้ว จึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายให้แต่อย่างใด