Ay'ın uzak yüzü

Ay'ın uzak yüzü', Ay'ın yörüngesindeki eşzamanlı dönüş nedeniyle her zaman Dünya'dan uzağa bakan yarımküresidir. Yakın yüzü karşılaştırıldığında, uzak yüzünün arazisi çok sayıda çarpma krateri ve nispeten az sayıda düz ve karanlık ay denizleri ile engebelidir, bu da Güneş Sistemi'ndeki Merkür ve Callisto gibi diğer çorak yerlere daha yakın bir görünüm vermektedir. Güney Kutbu-Aitken Havzası olan Güneş Sistemi'ndeki en büyük kraterlerden birine sahiptir. Yarımküre bazen "Ay'ın karanlık yüzü" olarak adlandırılır, burada "karanlık", "güneş ışığından yoksun" yerine "bilinmeyen" anlamına gelmektedir. Ay'ın her iki tarafı iki hafta güneş ışığı alırken, karşı taraf iki hafta gece yaşamaktadır.^[1]

Uzak yüzün yaklaşık %18'i, librasyon nedeniyle Dünya'dan ara sıra görülebilir. Kalan %82, Sovyet Luna 3 uzay sondası tarafından fotoğraflandığı 1959 yılına kadar gözlemlenmeden kaldı. Sovyetler Birliği Bilimler Akademisi, 1960 yılında uzak tarafla ilgili ilk atlası yayınladı. Apollo 8 astronotları, 1968'de Ay yörüngesinde döndüklerinde, uzağı bizzat gören ilk insanlar oldular. Tüm insanlı ve insansız yumuşak inişler, Chang'e 4 uzay aracının uzak tarafa ilk inişi yaptığı 3 Ocak 2019 tarihine kadar Ay'ın yakın tarafında gerçekleşti.^[2]

Gök bilimciler, Ay'ın onu Dünya'dan gelebilecek olası elektromanyetik girişimlerden koruyacağı uzak tarafa büyük bir radyo teleskopu kurmayı önerdiler.^[3]