E-regering
E-regering (kort vir elektroniese regering) is die gebruik van tegnologiese kommunikasietoestelle, soos rekenaars en die internet, om openbare dienste aan burgers en ander persone in 'n land of streek te verskaf. E-regering bied nuwe geleenthede vir meer direkte en gerieflike burgertoegang tot die regering[1] en vir die regering se voorsiening van dienste direk aan burgers.[2]
Die term verwys na die digitale interaksies tussen 'n burger en hul regering (C2G), tussen regerings en ander regeringsagentskappe (G2G), tussen regering en burgers (G2C), tussen regering en werknemers (G2E), en tussen regering en besighede/handelsondernemings (G2B). E-regeringsleweringsmodelle kan in die volgende kategorieë opgebreek word:[3] Hierdie interaksie bestaan uit burgers wat kommunikeer met alle regeringsvlakke (stad, staat/provinsie, nasionaal en internasionaal), wat burgerbetrokkenheid by bestuur fasiliteer deur inligting en kommunikasie tegnologie (IKT) (soos rekenaars en webwerwe) en besigheidsproses her-ingenieurswese (BPR) te gebruik. Brabham en Guth (2017) het onderhoude gevoer met die derdeparty-ontwerpers van e-regeringshulpmiddels in Noord-Amerika oor die ideale van gebruikersinteraksie wat hulle in hul tegnologie inbou, wat progressiewe waardes, alomteenwoordige deelname, geoligging en opvoeding van die publiek insluit.[4]
Ander definisies wyk af van die idee dat tegnologie 'n objek is en definieer e-regering bloot as fasiliteerders of instrumente en fokus op spesifieke veranderinge in Publieke Administrasie-kwessies. Die interne transformasie van 'n regering is die definisie wat die spesialistegnoloog Mauro D. Ríos gevestig het. In sy referaat "Op soek na 'n definisie van elektroniese regering", sê hy: "Digitale regering is 'n nuwe manier van organisasie en bestuur van openbare aangeleenthede, wat positiewe transformasieprosesse in bestuur en die struktuur self van die organisasiekaart bekendstel, waarde toevoeg tot die prosedures en dienste verskaf, alles deur die bekendstelling en voortgesette toeëiening van inligting- en kommunikasietegnologie as 'n fasiliteerder van hierdie transformasies."[5]
Terminologie
E-regering staan ook bekend as e-regering, elektroniese regering, internetbestuur, digitale regering, aanlynregering, gekoppelde regering.[6] Vanaf 2014 gebruik die OESO steeds die term digitale regering, en onderskei dit van e-regering in die aanbeveling wat daar gemaak is vir die Network on E-Government van die Openbare Bestuurskomitee.[7] Verskeie regerings het begin om die term digitale regering te gebruik vir 'n wye reeks dienste wat kontemporêre tegnologie behels, soos groot data, outomatisering of voorspellende analise.[8]
E-regeringstrategieë (of digitale regering) word gedefinieer as "Die gebruik van die internet en die wêreldwye web vir die lewering van regeringsinligting en -dienste aan die burgers." (Verenigde Nasies, 2006; AOEMA, 2005).[9] Elektroniese regering (of e-regering) verwys in wese na "gebruik van Inligtingstegnologie (IT), Inligting- en Kommunikasietegnologie (IKT s), en ander webgebaseerde telekommunikasietegnologieë om die doeltreffendheid en doeltreffendheid van dienslewering te verbeter en/of te verbeter. in die openbare sektor".[3] E-regering bevorder en verbeter breë aandeelhouers se bydrae tot nasionale en gemeenskapsontwikkeling, asook verdiep die bestuursproses.[10]
In elektroniese regeringstelsels word regeringsbedrywighede deur webgebaseerde dienste ondersteun. Dit behels die gebruik van inligtingstegnologie, spesifiek die internet, om die kommunikasie tussen die regering en sy burgers te fasiliteer.[11]
Transformasieregering
Transformatoriese regering of ook transformerende e-regering is die gebruik van rekenaargebaseerde inligting- en kommunikasietegnologieë (IKT) om die manier waarop regerings werk te verander.[12] Die term word algemeen gebruik om 'n regeringshervormingstrategie te beskryf wat poog om die manier waarop mense die regering verstaan radikaal te verander, veral diegene wat binne die regering werk. Dit word byvoorbeeld dikwels geassosieer met 'n standpunt van die hele regering, wat probeer om samewerking tussen departemente te bevorder en eenstop-winkel-gerief in die lewering van dienste aan burgers te bied.