Hiragana

Hiragana het ontwikkel uit man'yōgana, Sjinese karakters wat vir hulle uitspraak gebruik is. Die gebruik het in die 5de eeu ontstaan. Die vorms van die hiragana is afkomstig van die kursiewe skrifstyle van Sjinese kalligrafie. Die onderstaande figuur wys hoe die hiragana uit manyōgana ontwikkel het via kursiewe skrif. Die boonste karakter in die gewone Sjinese skrifvorm, die middelste karakter in rooi vertoon die kursiewe skrifvorm van die karakter, en die onderste karakter is die ekwivalente hiragana.

Toe hiragana aanvanklik geskep is, is dit nie algemeen aanvaar nie. Baie opgevoede mense het gevoel dat dit steeds Sjinees was. In Japan is die gewone skrif (kaisho), die sogenaamde onode (男手, onode^?), "mansskrif", deur mans gebruik; terwyl die kursiewe skrif (sōsho) vorm van kanjki deur vroue gebruik is. Hiragana het dus onder vroue gewild geword wat nie toegang gehad het tot dieselfde mate van onderwys as mans nie. Dit het gelei tot die alternatiewe benaming onnade (女手, onnade^?) "vroueskrif".^[2] Die Verhaal van Genji en ander vroeë romans deur vroulike outeurs het dus tot 'n groot mate of uitsluitlik van hiragana gebruik gemaak. Teen die 10de eeu is hiragana egter deur albei geslagte gebruik. Hiragana, met sy vloeiende styl, is vir nie-amptelike skryfwerk gebruik soos persoonlike briewe, terwyl katakana en kanji gebruik is vir amptelike dokumente. In moderne Japannese skrif word hiragana saam met katakana gebruik. Katakana word nou slegs vir spesiale doeleindes gebruik soos vir leenwoorde, gestranslitereerde name die name van diere, in telegramme, en vir klem.

In vroeë weergawes van hiragana was daar baie keer verskillende karakters wat dieselfde lettergreep voorgestel het, maar die stelsel is in 1900 vereenvoudig sodat daar 'n eenduidige verband tussen gesproke en geskrewe lettergrepe is. Die huidige ortografie is in 1946 deur die Japannese regering vasgelê.^[2]

Die woord hiragana beteken "gewone lettergreepskrif"

Die gedig Iroha-uta ("Lied/gedig van kleure"), wat uit die 10de eeu dateer, gebruik elke die hiragana (behalwe n ん) een keer. In die onderstaande tabel word die hiragana vertoon met die oorsponklike roman isering en die moderne Japannese lesing in hakkies. Let daarop dat die laaste reël met die uitgediende kana (we ゑ) begin.

Die hiragana bestaan uit 'n basiese stel karakters, die gojūon, wat op verskeie maniere aangepas kan word. Deur 'n dakuten merker ( ゛) word 'n nie-stemhebbende konsonant soos k of t verander in 'n stemhebbende konsonant soos g (uitgespreek soos in berge) of d: k→g, t→d, s→z, en h→b. Hiragana wat met 'n h kan ook 'n handakuten merker ( ゜) kry wat die h na 'n p verander. 'n Klein weergawe van die hiragana vir ya, yu of yo (ゃ, ゅ of ょ onderskeidelik) kan by die hiragana wat met i eindig gevoeg word. Dit verander die i klinker om na 'n gly palatalisering te verander. Die byvoeging van die klein y kana word yōon genoem. 'n Klein tsu っ genaamd sokuon dui 'n geminaat (dubbel) konsonant aan. Dit verskyn voor frikatiewe en stoppe, en soms aan die einde van sinne. Dit word voorgestel in rōmaji deur die volgende konsonant te verdubbel.

In informele teks word klein weergawes van die vyf klinker kana soms gebruik om die wegdofende klanke (はぁ, ねぇ) voor te stel.

Daar is 'n paar hiragana wat selde gebruik word. Wi ゐ en we ゑ is uitgedien. Vu ゔ is 'n moderne toevoeging wat gebruik word om die /v/ klank in vreemde tale soos Europese tale voor te stel, maar aangesien Japannees uit 'n fonologiese oogpunt nie 'n /v/ klank het nie, word dit as /b/ uitgespreek en dien dit meestal as 'n meer akkurate aanduier van 'n woord se uitspraak in die woord se oorspronklike taal. Dit word egter selde teëgekom aangesien leenwoorde en getranslitereerde woorde gewoonlik in katakana, geskryf word waar die ooreenstemmende karakter as ヴ geskryf sou word.

Die onderstaande tabel gee hiragana aan te same met hulle Hepburn-romanisering. Die uitgediende kana word in rooi romanisering vertoon. Daar is 131 gevalle.

Die kombinasies にゃ, にゅ, en にょ moet nie verwar word met die opeenvolgings んや, んゆ, en んよ nie. Die kombinasies van に met 'n klein y kana verteenwoordig elkeen 'n enkele mora, terwyl die opeenvolgings van ん gevolg deur 'n groot y kana twee aparte morae verteenwoordig. Die onderskeid kan geïllustreer word met minimale pare soos かにゅう ka-nyu-u, "verbind", en かんゆう ka-n-yu-u, "oortuiging", wat maklik onderskei word in spraak, al word hulle in sommige romaniseringstelsels beide as kanyu geskryf kan word. In Hepburn-romanisering word hulle deur 'n apostroof onderskei: kanyū en kan'yū.