Гранада
Грана́да (па-гішпанску: Granada) — горад на поўдні Гішпаніі, месьціцца ў аўтаномнай супольнасьці Андалюзія, зьяўляецца сталіцай правінцыі Гранада. Горад разьмешчаны ля падножжа гор Сьера-Нэвада, у месцы зьліцьця трох рэкаў, Бэйра, Дара і Хэніль. Гранада добра вядома былой маўрытанскай крэпасьцю й палацам Альгамбра. Ён зьяўляецца самым вядомым будынкам андалюскай ісламскай гістарычнай спадчыны. Шматлікімі культурныя славутасьці робяць Гранаду папулярным месцам сярод турыстаў. У горадзе маецца прэстыжны Гранадзкі ўнівэрсытэт, які налічвае каля 80 тысячаў студэнтаў, разьмешчаных у пяці розных кампусах ў горадзе.
| Гранада | |||||
| гішп. Granada | |||||
 | |||||
| |||||
| Краіна: | Гішпанія | ||||
| Аўтаномная супольнасьць: | Андалюзія | ||||
| Правінцыя: | Гранада | ||||
| Кіраўнік: | Marifrán Carazo[d] | ||||
| Плошча: | 88 км² | ||||
| Вышыня: | 738 м н. у. м. | ||||
| Насельніцтва (2007) | |||||
| колькасьць: | 237 929 чал. | ||||
| шчыльнасьць: | 2703,74 чал./км² | ||||
| Часавы пас: | UTC+1 | ||||
| летні час: | UTC+2 | ||||
| Паштовы індэкс: | 18001–18015, 18182, 18190 | ||||
| Нумарны знак: | GR | ||||
| Геаграфічныя каардынаты: | 37°10′41″ пн. ш. 3°36′3″ з. д. / 37.17806° пн. ш. 3.60083° з. д. 3°36′3″ з. д. / 37.17806° пн. ш. 3.60083° з. д. | ||||
Гранада на мапе Гішпаніі   Гранада | |||||
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы | |||||
| http://www.granada.org/ | |||||
.svg)
.svg)
На гербе гораду намалёваны гранат.
Гісторыя
Гранада вядомая як ібэрскае й фінікійскае паселішча Ілібэра яшчэ з 500 году да н. э. Дзякуючы абароненаму разьмяшчэньню сярод навакольных гор і вельмі ўрадлівай зямлі мяркуецца існаваньне тут паселішчаў яшчэ ў больш глыбокай старажытнасьці. Пасьля горад трапіў пад рымскі кантроль. з распадам Рымскай імпэрыі рэгіён трапіў пад уплыў паўночнаафрыканскай дзяржавы вандалаў, пасьля ейнага распаду ў 534 годзе на некалькі дзесяцігодзьдзяў ва ўладу Бізантыі. З пачатку VII стагодзьдзя горад належаў ібэрыйскай дзяржаве вэстготаў.
У 711 годзе горад быў захоплены маўрамі, і яго пачалі называць на арабскі лад — Ільбіра. Пасьля падзеньня Кордаўскага халіфату ў 1012 годзе ўлада над горадам перайшла да бэрбэрскаму кіраўніку Заві ібн-Зыры, які зрабіў Гранаду рэзыдэнцыяй дынастыі Зырыдаў, якія кіравалі ёй на працягу 80 гадоў, ператварыўшы яе ў адно з найбольш заможных дзяржаваў паўднёвай Андалюзіі. Пасьля іхнага скіданьня валодаць горадам пачала дынастыя Альмаравідаў, а пасьля іх — султанат Насрыдаў, то бок з 1238 па 1492 гады. Пры двары апошніх бачную ролю гулялі высакародныя Абэнсэрагі.
2 студзеня 1492 году насрыдзкі кіраўнік Баабдыль капітуляваў перад гішпанцамі й перадаў горад, былы апошняй апорай ісламу на паўвостраве, каралеве Ізабэле Кастыльскай і каралю Фэрдынанду II Арагонскаму. Гэтая падзея адзначыла канец доўгага працэсу Рэканкісты паўвострава хрысьціянскім сьветам. Згодна з дамовай, складзенай пры капітуляцыі, каталіцкае войска праводзіла маўраўскае насельніцтва да ўзьбярэжжа, адкуль яно адправілася ў Паўночную Афрыку, у межы сёньняшняга Марока. Хоць першапачаткова дамова аб капітуляцыі гарантавала ляяльнае стаўленьне да пераможаных, неўзабаве гішпанцы сталі прыгнятаць насельніцтва, абмяжоўваючы ягоную свабоду, павялічваючы падаткі й гвалтоўна зьвяртаючы ў хрысьціянства[1].
Гарады-сябры
Крыніцы
Вонкавыя спасылкі
- Афіцыйны сайт
- Афіцыйны турыстычны сайт
- Гранада на Open Directory Project