Белыя росы
«Белыя росы» (руск.: Белые росы) — мастацкі фільм кінарэжысёра Ігара Дабралюбава. Вытворчасць — «Беларусьфільм», 1983 год. Працягласць — 89 хвілін. Лірычная камедыя, якая ярка паказвае жыццё, радасці і праблемы савецкіх людзей першай паловы 80-х гадоў.
Белыя росы | |
|---|---|
.jpg) | |
| Жанр | кінакамедыя |
| Рэжысёр | |
| Сцэнарыст | |
| У галоўных ролях | |
| Кампазітар | |
| Кінакампанія | Беларусьфільм |
| Працягласць | 105 хв. |
| Краіна | |
| Мова | руская |
| Год | 1983 |
| Наступны фільм | Белыя Росы. Вяртанне |
| IMDb | ID 0085227 |
Сюжэт
Усевалад Санаеў у ролі васьмідзесяцігадовага ветэрана працы і трох войнаў Фядоса Ходаса. Ён аўдавеў, у яго выраслі тры сыны. Старэйшы Андрэй (Генадзь Гарбук) — чалавек грунтоўны, але празмерна прадумлівы. Малодшы, Васіль (Мікалай Карачанцаў), дураслівы весялун і свавольнік, усё грае на гармоніку і гуляе. Сярэдні, Сашка (Міхаіл Какшонаў) вядзе вандроўнае жыццё, пятнаццаць гадоў не быў дома — зарабляе доўгі рубель на чужыне (на Курыльскіх астравах). За кожнага з іх перажывае стары, якога сусед Цімафей (Барыс Новікаў) кожную раніцу пытае, калі ён «паміраць» збіраецца.
Жыхары вёскі Белыя Росы, у якой адбываюцца асноўныя падзеі, атрымліваюць ордары на кватэры ў шматпавярховых дамах у горадзе, які паступова паглынае вёску. Гэта вымушае Фядоса і яго суседзяў пачаць жыць гарадскім жыццём, адрозным ад іх звыклага ўкладу. Своеасаблівым сімвалам сувязі горада і вёскі служыць драўляны масток, перакінуты праз рэчку, па якім перабіраюцца героі фільма, ідучы дадому ці ў горад.
У канцы фільма, на заходзе дня, стары Фядос дзякуе Сонцу за сваё жыццё і просіць шчасця для дзяцей.
Час і месца здымак
Фільм здымаўся ў 1983 годзе ў Гродне ў цэнтральнай частцы горада, у мікрараёнах Пярэселка і Дзевятоўка.
У ралях
- Усевалад Санаеў — Фядос Ходас
- Мікалай Карачанцаў — Васька Ходас, малодшы сын;
- Міхаіл Какшонаў — Сашка Ходас, сярэдні сын;
- Генадзь Гарбук — Андрэй Ходас, старэйшы сын;
- Барыс Новікаў — Цімафей, сусед Фядоса
- Галіна Польскіх — Маруся, жонка Ваські
- Наталля Харахорына — Вера Матруніна, паштальён, нявеста (потым жонка) Сашкі
- Станіслаў Садальскі — Кісель, залётнік Марусі
- Стэфанія Станюта — Кіселіха
- Ірына Ягорава — жонка Андрэя
- Аляксандр Бяспалы — Мішка, сябар Сашкі
- Юрый Кухаронак — Скварцоў, міліцыянер
- Юлія Касмачова — Галюня, дачка Ваські
- Валянцін Букін — грамадзянін з дзіцячай каляскай
Здымачная група
- Аўтар сцэнарыя: Аляксей Дудараў
- Рэжысёр-пастаноўшчык: Ігар Дабралюбаў
- Аператар-пастаноўшчык: Рыгор Масальскі
- Мастак-постаноўшчык: Яўген Ганкін
- Кампазітар: Ян Фрэнкель
- Вершы: Міхаіл Таніч
- Дырыжор: Сяргей Скрыпка (Дзяржаўны сімфанічны аркестр кінематаграфіі СССР)
Узнагароды
Цікавыя факты
Вуліца ў мікрараёне Дзевятоўка ў Гродна на тым месцы, дзе была вёска Белыя Росы, названа ў гонар вёскі — Белыя Росы.[1]
У раёне дамоў, паказаных у фільме, у 2018 годзе быў устаноўлены помнік героям стужкі[2].
Экранізацыя працягу фільма
6 кастрычніка 2011 года аўтар сцэнарыя карціны Аляксей Дудараў на сустрэчы з гледачамі заявіў, што экранізацыя працягу фільма «Белыя Росы» ў наш час не плануецца. Паводле слоў Дударава, ужо напісан сцэнарый і выдадзена кніга, у якой расказваецца пра далейшы лёс былых жыхароў выдуманай вёскі Белыя Росы, і калі б ён быў прадзюсарам і меў бы грошы, то зняў бы гэты фільм.[3]
Аднак ужо 17 лістапада 2011 года генеральны дырэктар «Беларусьфільма» Алег Сільвановіч паведаміў, што кінастудыя плануе зняць працяг фільма. Паводле сцэнарыя Аляксея Дударава галавой роду стане Андрэй Ходас, які будзе жыць у горадзе з назвай Белыя росы. Па сюжэце Андрэй разводзіцца з жонкай і з’яжджае на хутар. Аднак на гэтым месцы будаўнічая кампанія збіраецца ўзвесці катэджны пасёлак Белыя росы. Фільм выйшаў у 2014 годзе. Ролю малодшага сына Фядоса Ходаса, Васіля, зноў выканаў Карачанцаў. Здымалі карціну ў Гродне.