Жуан V
Жуан V (парт.: D. João V, o Magnânimo; 22 кастрычніка 1689, палац Ribeira, Лісабон, Партугалія — 31 ліпеня 1750, палац Ribeira, Лісабон, Партугалія) — 24-ы кароль Партугаліі з 1706 года, 11-ы герцаг Браганскі, унук Жуана IV, сын Педру II.
| Жуан V | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| парт.: João V, o Magnânimo | |||||||
 | |||||||
 | |||||||
| |||||||
| Нараджэнне | 22 кастрычніка 1689[1][2][…] | ||||||
| Смерць | 31 ліпеня 1750[1][2][…] (60 гадоў) | ||||||
| Месца пахавання | |||||||
| Род | Браганса | ||||||
| Бацька | Педру II | ||||||
| Маці | Марыя Сафія Нойбургская[d] | ||||||
| Жонка | Марыя Ганна Аўстрыйская[d][3] | ||||||
| Дзеці | Barbara of Portugal, Queen of Spain[d][4], Жазэ I[4], Педру III, Infante Alexandre of Portugal[d][5], José de Bragança[d], Gaspar de Bragança[d], António de Bragança[d], Maria Rita de Bragança[d], Pedro, Prince of Brazil[d][5] і Infante Carlos of Portugal[d][5] | ||||||
| Веравызнанне | Каталіцкая Царква | ||||||
| Член у | |||||||
| Дзейнасць | суверэн | ||||||
| Аўтограф |  | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Кіраванне
У якасці саюзніка імператара і Англіі ваяваў з Францыяй у вайне за іспанскую спадчыну. У 1717 годзе па просьбе Папы Клімента XI накіраваў магутную эскадру на барацьбу з туркамі, якая разам з караблямі іншых хрысціянскіх краін прыняла ўдзел у бітве ля мыса Матапан.
Быў заступнікам навук і мастацтва. У 1720 годзе заснаваў Акадэмію гісторыі Партугаліі.
Выдаткоўваў значныя сумы на пабудову манастыроў (найбольш значны — манастыр у горадзе Мафра) і за права мець свайго патрыярха ў Лісабоне. У 1748 годзе атрымаў тытул Rex fidelissimus ад Папы Бенедыкта XIV. Апошнія гады на яго меў вялікі ўплыў францысканец Гаспар.
Сям’я
Быў жанаты з Марыяй Ганнай, дачкой імператара Свяшчэннай Рымскай імперыі Леапольда I.
- Марыя Барбара (1711—1758) — жонка караля Іспаніі Фердынанда VI
- Педру (1712—1714)
- Жазэ I (1714—1777) — жанаты з Марыянай Вікторыяй Іспанскай
- Карлас (1716—1730)
- Педру III (1717—1786) — жанаты з роднай пляменніцай, каралевы Партугаліі Марыі I
- Аляксандр (1723—1728)
Незадоўга да смерці караля сталі знясільваць хвароба і меланхолія. Нягледзячы на шчодрыя дары манастырам, шматлікія малітвы і працэсіі, здароўе яго не паправілася, і ён памёр ад вадзянкі. Спадчыну атрымаў яго старэйшы сын Жазэ (Іосіф) I.