Фумімара Каноэ

Член шляхетнага роду Фудзівара, сваяк імператарскай фаміліі. Адзін з прыхільнікаў і ініцыятараў тэрытарыяльнай экспансіі Японіі падчас Другой сусветнай вайны, накіраванай, у прыватнасці, на захоп Кітая і індакітайскіх калоній еўрапейскіх дзяржаў. Прыхільнік умацавання саюза Японіі з фашысцкай Італіяй і нацысцкай Германіяй, накіраванага на перадзел свету. Пад яго кіраўніцтвам Японія падпісала ўзмоцнены варыянт «Антыкамінтэрнаўскага пакта» — «Пакт трох дзяржаў» 27 верасня 1940 года. Буйны акцыянер дзайбацу «Сумітома».

У 1938 годзе правёў закон аб усеагульнай нацыянальнай мабілізацыі, паводле якога парламент адмаўляўся ад права кантролю над урадам, а кабінет міністраў павінен быць ажыццяўляць уладу пасродкам імператарскіх указаў. Гэты закон актыўна падтрымліваўся японскімі манаполіямі — дзайбацу. У канцы 30-х гадоў быў прыхільнікам роспуску палітычных партый і стварэння замест іх фашысцкай^[4] арганізацыі — «Асацыяцыі дапамогі трону», што і было здзейсснена ў 1940 годзе. У чэрвені 1945 года японскі ўрад планаваў адправіць Каноэ ў Маскву для таго, каб угаварыць савецкае кіраўніцтва выступіць пасроднікам паміж Японіяй і саюзнікамі, такім чынам японскі ўрад спадзяваўся пазбегнуць безумоўнай капітуляцыі. СССР у адпаведнасці з саюзніцкімі абавязацельствамі ад ролі пасродніка адмовіўся.

Пасля капітуляцыі Японіі Фумімара Каноэ быў уключаны ў спіс ваенных злачынцаў, дзейнікаў суду Міжнароднага трыбунала і павінен быў стаць адным з галоўных абвінавачваных на працэсе. 6 снежня 1945 года японскі парламент пад ціскам Мак-Артура прыняў рашэнне пра арышт Каноэ. Але дзякуючы працэдуры арышту японскіх ваенных злачынцаў (ім давалася 10-15 дзён пасля загаду пра арышт для добраахвотнай яўкі ў турму) у ноч на 16 снежня 1945 года за некалькі гадзін да заканчэння тэрміна яўкі ў турму Каноэ скончыў жыццё самагубствам, прыняўшы яд.