Skijaški skokovi

Kao većina skijaških disciplina, i skijaški skokovi najranije se spominju u skandinavskim zemljama. Nastali su u Morgedalu (Norveška). U početku, oko 1810. godine, skakalo se s odskočišta napravljenog od nabacanog snijega ispod neke prirodne strme padine. Skakač je dobijao zalet spustivši se niz padinu, a zatim bi se odrazio s odskočišta i letio 15–20 m. Oko 1840. skakači su odskočište smjestili na samu strminu padine. Sačuvani crteži iz 1862, 1880. i 1888. prikazuju skakače kako skaču s jednim dugim štapom u ruci, skupljenih koljena, i nakon doskoka izvode telemark.

Prvi poznati skijaš-skakač bio je Olaf Rye, norveški poručnik. On se 1809. lansirao 9,5 m u zrak pred publikom koju su činili ostali vojnici. Sondre Nordheim prvi je počeo skakati bez štapa, pa je njegov "elegantni" skok pobudio veliku pažnju, označivši prekretnicu u ovom sportu. Tek 1860-ih počinju se graditi skijaške skakaonice, od kojih je vjerovatno skakaonica Holmenkollen kod Osla bila jedna od prvih. Prve norveške skakaonice bile su za današnje pojmove veoma kratke, tako da je rekordna dužina Nordheimovog skoka 1868. iznosila 19 m, a skokovi 1910 (H. Hansen), 1914 (A. Amundsen) 54, dok je 1933. Sigmund Ruud skočio 86 m. Prvo poznatije takmičenje bilo je Husebyrennet, održano u Oslu 1879. Tada je Olaf Haugann postavio i prvi svjetski rekord: 20 m.^[1] Ovo je takmičenje 1892. prebačeno na Holmenkollen, koji je i do danas ostao jedna od najprestižnijih skakaonica.

Takmičenja se održavaju uglavnom na trima vrstama skakaonica, koje se razlikuju po veličini:

• 90-metarska skakaonica – obračunska tačka na daljini je od 80 do 100 m (najčešće 90), a skakači postižu daljine do 110 m u optimalnim uvjetima.
• 120-metarska skakaonica – obračunska tačka na udaljenosti je od 120 do 130 m, zavisno od skakaonice. Na onim malo većim mogu se postići daljine i do 145 m.
• Skijaška letaonica – to su skakaonice s obračunskom tačkom preko 185 m i na njima se mogu postići dužine do čak 250 m. Često se za takmičenje na takvim skakaonicama koristi naziv "skijaški letovi", da bi se naglasila velika dužina skokova.

Standardno takmičenje sastoji se od jednog probnog skoka i dva skoka koji se ocjenjuju, a bodovi za oba skoka sabiru se za konačni poredak. Postoji i ekipno takmičenje, u kojem se sabiru bodovi četiri člana jedne ekipe.

Amaterska i juniorska takmičenja održavaju se na manjim skakaonicama.

Ljetna takmičenja

Takmičenja se mogu održavati i ljeti. Skakači se tada spuštaju po porculanskim "špurama" za skije, a umjesto snijegom padina je prekrivena plastičnom travom, koja se u kraćim intervalima polijeva vodom. FIS je organizirao i posebno takmičenje pod nazivom Ljetni Grand Prix, a održava se na sljedećim skakaonicama:

FIS-kup i Kontinentalni kup također imaju ljetna takmičenja, čak i više nego Svjetski kup.

Ženski skijaški skokovi

FIS je 26. maja 2006. odlučio dozvoliti ženama da skaču na SP 2009. u češkom Liberecu, a da se zatim na idućem SP-u održe ženski ekipni skokovi. FIS je također odlučio uputiti prijedlog MOK-u da dozvoli ženama da se takmiče na ZOI 2010. u Vancouveru.^[2]

Izvršni odbor MOK-a 28. novembra 2006. odbio je taj prijedlog uz obrazloženje da nema dovoljnog broja takmičarki, kao ni zemalja, te da se ženski ski-skokovi tek moraju etablirati na međunarodnom nivou.^[3] Jacques Rogge, tadašnji predsjednik MOK-a, rekao je da ženski ski-skokovi neće biti u programu OI jer "ne želimo da medalje budu rastopljene i isprane vodom" (tj. da im vrijednost bude umanjena), aludirajući na relativno mali broj potencijalnih takmičarki.^[4]

Navedeno je da, iako broj žena u ski-skokovima nije beznačajan, kod njih postoji veći raspon u pogledu talenta nego kod muškaraca budući da su najbolji skakači vrlo blizu jedni drugima po takmičarskoj jačini, dok žene više variraju, čak i u najjačim takmičenjima.^[5]

Grupa od 15 ski-skakačica podnijela je tužbu protiv Organizacijskog komiteta Zimskih olimpijskih i paraolimpijskih igara u Vancouveru (VANOC-a) navodeći da bi održavanje muških skokova na ZOI u Vancouveru bez ženskog takmičenja bilo direktno kršenje 15. stavka Kanadske povelje o pravima i slobodama.^[6] Argumenti povezani s ovom tužbom predstavljeni su od 20. do 24. aprila 2009, a presuda je donesena 10. juna, protiv skakačica. Sudija je odredio da je ova stvar, iako se radi o slučaju diskriminiranja žena^[7], odgovornost MOK-a te stoga nije obuhvaćena Poveljom. Dalje je određeno da se Povelja ne odnosi na VANOC.^[8] Trojica sudija iz Britanske Kolumbije jednoglasno su odbili žalbu 13. novembra. Američka glumica i producentica dokumentarnih filmova, Virginia Madsen, zabilježila je napore kanadskog tima u filmu iz 2009. pod nazivom Fighting Gravity (U borbi protiv gravitacije).^[9]

MOK je 6. aprila 2011. službeno prihvatio ženske ski-skokove u program ZOI 2014. u ruskom Sočiju.^[10]

Godine 2013, u periodu od nekoliko mjeseci, pet skakačica iz samog svjetskog vrha zadobilo je ozbiljne povrede koljena i morale su se povući na dugoročni oporavak, dovodeći u opasnost njihove šanse za dobar uspjeh u Sočiju. Daniela Iraschko, svjetska prvakinja iz 2011, pala je u Hinterzartenu 12. januara i povukla se^[11]; 17. marta teže se povrijedila Anja Tepeš na Holmenkollenu u Oslu^[12]; pobjednica Cup de Francea, Espiau, povrijedila je koljeno u junu^[13]; 12. augusta Alexandra Pretorius, dvostruka pobjednica ženskog Grand Prixa, zadobila je sličnu povredu u Courchevelu^[14]; konačno, 21. augusta u Oberstdorfu je ligamente koljena povrijedila i Sarah Hendrickson, svjetska prvakinja iz 2013.^[15] Skakačicama je potreban duži zalet nego skakačima kako bi nadoknadile manju težinu i postigle potrebnu brzinu. Zbog njihove manje težine skakačice postižu dužine koje nisu ispod onih koje postižu njihove muške kolege. U medijskim izvještajima navodi se da bi ovo moglo preopteretiti koljena skakačica, s fiziološkog aspekta.

Mješoviti timovi

U Ljubljani je 16. juna 2012. održano historijsko, premijerno takmičenje u mješovitim ski-skokovima, gdje svaku ekipu sačinjavaju dva muškarca i dvije žene, koji skaču naizmjenično.^[16] Takmičenje je nazvano Borba rodova ili Duel rodova, a održano je u okviru 42. međunarodnih revijalnih ski-skokova na skakaonicama u Areni Triglav Mostec, kompleksu smještenom u ljubljanskom distriktu Šiška.^[17] Na četiri skakaonice (HS 14, HS 23, HS 38 i HS 62) mješoviti timovi (ovog puta samo parovi) takmičili su se prvi put po sistemu eliminacije. Prvi pobjednici u historiji postali su domaći takmičari Maja Vtič i Tomaž Naglič.^[18]

Na skakaonici Le Praz (HS 96) u francuskom Courchevelu 14. augusta održano je prvo potpuno mješovito takmičenje (2 + 2), prvo takvo takmičenje u Ljetnom Grand Prixu i prvo na vještačkoj podlozi, a prvi pobjednik bila je ekipa Japana.

23. novembra održano je i prvo ovakvo takmičenje u okviru Svjetskog kupa, i to u Lillehammeru, na olimpijskoj skakaonici Lysgårdsbakken (HS 100). Prvi pobjednik postala je ekipa Norveške.

(Pojedinačna takmičenja s posjetom većom od 50.000 ljudi. Spisak nije potpun.)

Plasman	Broj gledalaca	Mjesto	Datum	Skakaonica	Takmičenje
1.	143.000	Holmenkollen (Oslo)	14. 2. 1952.	Holmenkollen	ZOI 1952.
2.	130.000	Garmisch-Partenkirchen	16. 2. 1936.	Velika olimpijska skakaonica	ZOI 1936.
3.	120.000	Zakopane	18. 2. 1962.	Wielka Krokiew	SP 1962.
4.	111.000	Planica	20. 3. 2016.	Letalnica	Finale Svjetskog kupa 2015/16.
5.	106.000	Holmenkollen (Oslo)	mart 1946.	Holmenkollen	Skijaški festival Holmenkollen
6.	100.000	Planica	16. 3. 1985.	Letalnica	SP u ski-letovima 1985.
7.	70.000	Planica	22. 3. 1997.	Letalnica	Finale Svjetskog kupa 1996/97.
	70.000	Holmenkollen (Oslo)	3. 3. 2011.	Holmenkollen	SP 2011.
8.	57.000	Tauplitz	17. 1. 2016.	Kulm	SP u ski-letovima 2016.
9.	55.000	Planica	20. 3. 2010.	Letalnica	SP u ski-letovima 2010.
10.	50.000	Planica	14. 3. 1987.	Letalnica	Finale Svjetskog kupa 1986/87.
	50.000	Hakuba (Nagano)	17. 2. 1998.	Hakuba	ZOI 1998.

Uključena su sva takmičenja prije Svjetskog kupa, Olimpijske igre, svjetska prvenstva i Svjetski kup (podaci do 24. 3. 2019).

Pobjednik se odlučuje po sistemu bodovanja zasnovanom na dužini skoka, stilu, dužini zaleta i smjeru vjetra.

Svaka skakaonica ima cilj koji se zove obračunska tačka (ili K-tačka ili "kritična tačka", termin popularan na prostoru bivše Jugoslavije). Ova tačka označena je K-linijom u zoni doskoka, a predstavlja tačku u kojoj doskočna padina počinje prelaziti u râvan (mjereno od kraja zaleta). Kod takmičenja na 90-metarskoj, odnosno 120-metarskoj skakaonici K-linija nalazi se na 90, odnosno 120 m. Za skok tačno na obračunsku tačku skakač dobija 60 bodova. Za svaki metar manje/više dodaje se ili oduzima 1,8 bodova po m (kod letova to iznosi 1,2 boda).^[19] Stoga je moguće da takmičar ostvari negativan rezultat ako je njegov skok veoma kraći od kritične tačke, uz loše ocjene za stil (ovo je tipično u slučaju pada).

Iako je cilj takmičenja u skijaškim skokovima preskočiti što veću udaljenost, ocjenjuje se i stil skakača, pa je za pobjedu, osim dugog skoka, potrebno prikazati i dobru tehniku leta te siguran doskok. Ukupni bodovi izračunavaju se po ostvarenoj dužini skoka te zbiru srednje 3 ocjene petorice sudija (najveća i najmanja ocjena se brišu), od kojih svaki može za stil dodijeliti maksimalno 20 bodova. Sudije se nalaze u posebnom tornju, obično s lijeve strane očekivane tačke doskoka. Bodovi za dužinu skoka dodjeljuju se prema odnosu dužine skoka i položaja obračunske tačke pojedine skakaonice.

U januaru 2010. uveden je novi sistem bodovanja koji obuhvata vremenske uvjete. Aerodinamika i brzina na mostu važne su varijable koje određuju vrijednost skoka, a ako se vremenski uslovi mijenjaju u toku takmičenja, uslovi neće biti jednaki za sve, što nije fer. Skakaču se po novom sistemu dodaju ili oduzimaju bodovi ako se zaletište ("kapija") povisuje ili snižava. Naprednija kalkulacija određuje i plus/minus bodove za uslove vjetra u vrijeme skoka. Ovi se bodovi dodaju ili odbijaju od ukupnog broja bodova za skok.

U pojedinačnim takmičenjima sabiraju se vrijednosti dvaju takmičarskih skokova kako bi se odredio pobjednik, dok se u ekipnim takmičenjima sabiraju rezultati svih skokova članova ekipe (4 x 2 skoka). U slučaju loših vremenskih uslova, tj. kad nije moguće održati zadani broj serija, takmičenje se prekida (budući da je sigurnost skakača glavni prioritet), a za službene rezultate uzimaju se oni nakon posljednje kompletirane serije.

Skakači koji su lakši od donje težinske granice kažnjavaju se kraćom maksimalnom dužinom skija, što smanjuje aerodinamički uzgon koji mogu postići. Ova se pravila pripisuju tendenciji sprečavanja najozbiljnijih slučajeva niske mase skakača, ali neki i dalje gube težinu kako bi povećali dužinu koju mogu preskočiti.^[20]

Iako se tehnika skoka s razvojem ovog sporta dosta mijenjala kroz historiju, tehnika doskoka uglavnom je ona prema tehnici "telemark". Preovladavajuća tehnika položaja tijela tokom leta je tzv. V-tehnika, prilikom koje skakač drži skije u V-položaju, s repovima skija skupljenim, a vrhovima odvojenim.

Moderni V-stil rezultat je stila koji je prvi primijenio Jan Boklöv u Švedskoj 1985. kako bi se produžile dužine leta za oko 10% u odnosu na raniji stil paralelnih skija, kakav pamtimo s Nykänenom. U modernim skokovima aerodinamika je postala jak faktor i tiče se dizajna skijaških kombinezona. Prva tehnika bila je kongsberška, koju je razvio Jacob Tullin Thams u norveškom gradu Kongsbergu, a sastojala se u stavu čučnja s rukama pored tijela na zaletištu, a onda se uspravno izleti s rukama paralelnim ispred tijela. Dužine ovih skokova bile su od 45 do 100 m. Tek su 1950. Andreas Däscher i Erich Windisch iz Njemačke razvili tehniku nazvanu "riblja" jer su ruke bile uz tijelo i to je podsjećalo na riblje peraje. Ova tehnika bila je standard do 1985, a skije su bile paralelne. Onda je Boklöv razvio V-stil, koji je danas apsolutno preovladao kod skakača u Svjetskom kupu. Završetak skoka je u telemark-stilu, kad se tlo dodiruje jednom nogom u polučučnju ispred druge noge, dok je doskok na dvije noge stilski nekorektan (ocjene se smanjuju), ali ispravan.

Do sredine 1970-ih skakači su tokom zaleta držali ruke ispred sebe. To se promijenilo kad je istočnonjemački skakač Jochen Danneberg uveo novu tehniku zaleta s rukama usmjerenim unazad, što je bio aerodinamičniji položaj.

Skijaški skokovi nastali su u skandinavskim zemljama, pa su i danas tamo najpopularniji među gledaocima i TV-publikom. Najbolji takmičari redovno dolaze iz skandinavskih zemalja, prije svih Norveške i Finske, a još jedan jak region u tom sportu jeste Srednja Evropa, naročito Njemačka, Austrija, Slovenija, Poljska, Češka i Švicarska. Jedina zemlja izvan Evrope koja ima dugu tradiciju u ovom sportu i koja je dala dosta uspješnih takmičara jest Japan. Naravno, ovaj sport postoji i u drugim zemljama, ali njihovi takmičari rijetko ostvaruju zapaženije rezultate (tokom 1980-ih izvjestan uspjeh imali su, npr., kanadski skakači). Među najpopularnija takmičenja svakako spada novogodišnja Turneja 4 skakaonice (dvije u Njemačkoj i dvije u Austriji).

Bilo je pokušaja da se popularnost ski-skokova proširi pronalaženjem načina za lakšu izgradnju i održavanje skakaonica za treninge i takmičenja. To uključuje plastični snijeg koji bi osigurao klizavu podlogu za skije čak i u ljetnim mjesecima i na lokacijama gdje su snježne padavine rijetka pojava.

Muškarci

Prvi skok	Datum	Skakač	Skakaonica	Mjesto	Dužina (m)
U historiji	novembar 1808.	Olaf Rye	Crkva u Eidsbergu	Eidsberg	9,5
Preko 50 m	16. 2. 1913.	Ragnar Omtvedt	Wolverine	Ironwood	51,5
Preko 100 m	15. 3. 1936.	Josef Bradl	Bloudekova velikanka	Planica	101,5
Preko 150 m	11. 2. 1967.	Lars Grini	"Heini Klopfer"	Oberstdorf	150
Preko 200 m	17. 3. 1994.	Toni Nieminen	Letalnica	Planica	203
Preko 250 m	14. 2. 2015.	Peter Prevc	Vikersundbakken	Vikersund	250

Žene

Prvi skok	Datum	Skakačica	Skakaonica	Mjesto	Dužina (m)
U historiji	1897.	Ragna Pettersen	Nydalsbakken	Aker	12
Preko 50 m	1932.	Johanne Kolstad	Gråkallbakken	Trondheim	62
Preko 100 m	29. 3. 1981.	Tiina Lehtola	Rukatunturi	Kuusamo	110
Preko 150 m	5. 2. 1994.	Eva Ganster	Kulm	Tauplitz/Bad Mitterndorf	161
Preko 200 m	29. 1. 2003.	Daniela Iraschko	Kulm	Tauplitz/Bad Mitterndorf	200

Tandem

Prvi skok	Datum	Skakači	Skakaonica	Mjesto	Dužina (m)
U historiji	18. 2. 2016[21]	Rok Urbanc Jaka Rus	Planica HS 45	Planica	35

Skijaški skokovi potječu iz Norveške, ali domovina skijaških letova jeste Slovenija, u kojoj je 1930-ih Stanko Bloudek konstruirao prvu letaonicu na svijetu, koja je po njemu nazvana Bloudekova velikanka. Kasnije je konstruktorsku tradiciju nastavio Janez Gorišek, građevinski inženjer, sportist i entuzijastični sportski promotor, koji je 1969. konstruirao novu letaonicu na Planici, kao i još nekoliko letaonica i skakaonica širom svijeta. Godine 1936. FIS je počeo regulirati izgradnju skakaonica i odredio međunarodne standarde. U to vrijeme bilo je zabranjeno graditi skakaonice na kojima su bilo mogući skokovi duži od 80 m. Ipak, sagrađena je spomenuta letaonica na Planici (Bloudekova), ali proteklo je nekoliko godina dok FIS nije odobrio održavanje takmičenja na njoj.

Letovi su ekstremna vrsta skijaških skokova. Iste su forme kao i skokovi, samo što se takmičenja održavaju na velikim skakaonicama, tj. letaonicama, na kojima je kritična tačka najmanje 185 m. Kod letova je naglasak više na sposobnosti jedrenja zrakom nego na samim skakačkim sposobnostima. Trenutno ima pet takvih skakaonica u svijetu: Vikersundbakken u Vikersundu (Norveška), "Heini Klopfer" u Oberstdorfu (Njemačka), Kulm u Tauplitzu/Bad Mitterndorfu (Austrija), Letalnica u Planici (Slovenija) i Čertak u Harrachovu (Češka). Šesta letaonica, Copper Peak u Michiganu (SAD), trenutno se ne koristi jer ne odgovara FIS-ovim standardima, iako postoje planovi za rekonstrukciju. Također postoje planovi za izgradnju još letaonica, čak i za dvoransku u finskom mjestu Ylitornio.^[22]

Na ovim skakaonicama postižu se najveće dužine i na svakoj je moguće preći 200 m. Trenutni svjetski rekord iznosi 253,5 m, a postavio ga je Austrijanac Stefan Kraft na Vikersundbakkenu 2017. Od 1972. svake druge godine održava se Svjetsko prvenstvo u skijaškim letovima, s tim da je bilo prebačeno iz parnih u neparne godine, pa je opet vraćeno na parne. Takmičenje se odvija u dva dana, odnosno četiri serije, čiji se rezultati sabiru. Na SP 1992, 1994, 1996. i 1998. pojedinačne dnevne pobjede (nakon dvije serije) također su se računale i kao pobjede u Svjetskom kupu.

Većina najboljih takmičara u "običnim" ski-skokovima često su među najboljima i u letovima. Ipak, neki skakači, kao što su Austrijanac Martin Koch, Johan Remen Evensen ili Slovenac Robert Kranjec, smatraju se specijalistima za letove.

Spisak letaonica

Ime	Lokacija	Otvorena	K-tačka	Veličina	Rekord
Vikersundbakken	Vikersund	1936.	K-200	HS 240	253,5 m
Letalnica	Planica	1969.	K-200	HS 240	252 m
Kulm	Tauplitz	1950.	K-200	HS 225	244 m
"Heini Klopfer"	Oberstdorf	1950.	K-200	HS 225	238,5 m
Čertak	Harrachov	1979.	K-185	HS 205	214,5 m
Copper Peak	Ironwood	1970.	K-170	HS 180	158 m

Skijaški letovi i padobranstvo

Skijaši-letači oslanjaju se na iste aerodinamičke položaje tijela kao i padobranci (tzv. tracking^[23] i delta-formacije). Budući da su se tehnologija opreme i tehnike leta poboljšale tokom 1970-ih, izgleda da su oba sporta razvila ove aerodinamički stabilne položaje tijela. U zavisnosti od opreme koja se koristi, odnos "klizanja" po zraku za tracking i delta-položaj u oba sporta može biti do 2:1, što znači da skijaš-letač ili padobranac za svaki metar visine koji izgube mogu dobiti 2 m horizontalne putanje. Općenito, padobranci "lete" zrakom dvostruko brže od ski-letača. Učesnici u oba sporta sebe nazivaju "skakačima".

Broj službenih letova preko 200 m

• Do 25. 3. 2018.

Plasman	Skakač	#
1.	Robert Kranjec	206
2.	Simon Ammann	166
3.	Gregor Schlierenzauer	147
4.	Martin Koch	138
	Kamil Stoch	138
6.	Peter Prevc	132
7.	Noriaki Kasai	126
8.	Jurij Tepeš	119
9.	Adam Małysz	112
10.	Richard Freitag	110

• aktivni skakači obojeni su ljubičasto

"Savršen skok" jest slučaj kad skakač dobije maksimalnu ocjenu za stil (20) od svih pet sudija. Dosad je to pošlo za rukom sedmorici skakača:

Br.	Datum	Skakač	Plasman	Skakaonica	Veličina	Mjesto	Serija	Takmičenje	Dužina (m)	Video
1.	7. 3. 1976.	Toni Innauer	1.	"Heini Klopfer" K-175	L	Oberstdorf	–	KOP Međunarodna sedmica ski-letova	176	[1]
2.	24. 1. 1998.	Kazuyoshi Funaki	2.	"Heini Klopfer" K-185	L	Oberstdorf	druga	Svjetski kup / SP u letovima	187,5	[2]
3.	25. 1. 1998.	Kazuyoshi Funaki	1.	"Heini Klopfer" K-185	L	Oberstdorf	druga	Svjetski kup / SP u letovima	205,5	[3]
4.	15. 2. 1998.	Kazuyoshi Funaki	1.	Hakuba K-120	V	Nagano	druga	Olimpijske igre	132,5	[4]
5.	17. 1. 1999.	Kazuyoshi Funaki	2.	Wielka Krokiew K-116	V	Zakopane	prva	Svjetski kup	119	[5]
6.	8. 2. 2003.	Sven Hannawald	1.	Mühlenkopf K-130	V	Willingen	prva	Svjetski kup	142	[6]
7.	8. 2. 2003.	Hideharu Miyahira	6.	Mühlenkopf K-130	V	Willingen	druga	Svjetski kup	135,5
8.	6. 1. 2009.	Wolfgang Loitzl	1.	"Paul Ausserleitner" HS 140 (noćni)	V	Bischofshofen	prva	Novogodišnja turneja	142,5	[7]
9.	20. 3. 2015.	Peter Prevc	1.	Letalnica HS 225	L	Planica	druga	Svjetski kup	233	[8]
10.	22. 3. 2015.	Jurij Tepeš	1.	Letalnica HS 225	L	Planica	druga	Svjetski kup	244	[9]

Hannawaldu i Loitzlu za njihov drugi skok tog dana sudije su dodijelile po još četiri 20-ice (+ dodatnih 19,5), tako da su dobili devet 20-ica u okviru jednog takmičenja.

Ostali poznati skakači mogu se pronaći na sljedećim spiskovima:

• Osvajači Svjetskog kupa
• Osvajači olimpijskih medalja
• Osvajači medalja na svjetskim prvenstvima
• Pobjednici Turneje 4 skakaonice

kako bi bili uvršteni na ovaj spisak, muškarci moraju imati ili najmanje 20 pobjeda u Svjetskom kupu, 400 nastupa u Svjetskom kupu ili tri olimpijske medalje.^[24][25] Žene moraju imati najmanje deset pobjeda u Svjetskom kupu ili jednu olimpijsku medalju.^[26][27]

Neuspješni

• Vinko Bogataj – najpoznatiji kao "Čovjek agonije poraza" zbog česte upotrebe snimka njegovog spektakularnog pada u uvodnoj špici emisije ABC's Wide World of Sports
• Eddie Edwards – miljenik publike na ZOI 1988, ali i općenito, zbog svog humorističkog pristupa takmičenjima

Skok se izvodi na dvjema dugačkim skijama, sličnim onima koje koriste početnici, sa specijalnim repnim stabilizatorom, koji je nešto kraći i dosta širi (tako da nosi težinu skijaša kad je na rampi za skok). Skijaši koje vuče čamac fiksiranom brzinom izvode manevre kako bi postigli maksimalnu brzinu kada dolaze na rampu koja pluta na vodi i lansiraju se u zrak s ciljem da pređu što veću dužinu dok ponovo ne dodirnu vodu. Profesionalci mogu postići dužine 70 m. Skijaš mora uspješno doksočiti i zadržati kontrolu nad užetom kako bi mu se daljina priznala.

Ekstremnu verziju ovog sporta, nazvanu (također) "ski-letovi", u kojoj su povećane i brzina čamca i visina rampi promovirali su Scot Ellis i Jim Cara.

• Turneja 4 skakaonice
• Svjetsko prvenstvo u skijaškim letovima
• Skijaški skokovi na ZOI
• Svjetski kup u skijaškim skokovima

• Zvanični sajt (FIS)
• Historija olimpijskih skijaških sportova