Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής
Οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (Αγγλικά: Confederate States of America), που επίσης λέγονται Συνομοσπονδία (Confederacy), Συνομόσπονδες Πολιτείες (Confederate States), και ΣΠΑ (CSA), σχηματίσθηκαν ως η κυβέρνηση που δημιουργήθηκε από το 1861 ως το 1865 από έντεκα νότιες δουλοκτητικές πολιτείες των ΗΠΑ, καθεμία από τις οποίες είχε πριν κηρύξει την απόσχισή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες (τη γνωστή τότε ως "Ένωση"). Ο έλεγχος ντε φάκτο των ΣΠΑ στα διεκδικούμενα από αυτές εδάφη ποίκιλλε κατά την περίοδο που διεξήχθη ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος, σε εξάρτηση με την επιτυχία του στρατού τους.
| Συνομόσπονδες Πολιτείες Αμερικής Confederate States of America Κονφέντερειτ Στέιτς οφ Αμέρικα | ||||||
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
| Σύνθημα "Deo Vindice" (Λατινικά) "Ο Θεός μας υπερασπίζει" | ||||||
| Ύμνος "God Save the South" "Ο Θεός σώζει τον Νότο" (επίσημα) "Dixie" "Ντίξι" (de facto, δημοφιλές) "The Bonnie Blue Flag" "Η Μπόνι Μπλε Σημαία" (εμβατήριο) | ||||||
.svg) | ||||||
| Πρωτεύουσα | Μοντγκόμερυ (έως 29/05/1861) Ρίτσμοντ (έως 03/04/1865) | |||||
| Γλώσσες | Αγγλικά | |||||
| Θρησκεία | Χριστιανισμός | |||||
| Πολίτευμα | Ομοσπονδιακή προεδρική δημοκρατία | |||||
| Πρόεδρος | ||||||
| - | 1861-1865 | Τζέφερσον Ντέηβις | ||||
| Αντιπρόεδρος | ||||||
| - | 1861-1865 | Αλεξάντερ Χ. Στίβενς | ||||
| Ιστορία | ||||||
| - | Προσωρινό Σύνταγμα | 8 Φεβρουαρίου 1861 | ||||
| - | Αμερικανικός Εμφύλιος | 12 Απριλίου 1861 | ||||
| - | Μόνιμο Σύνταγμα | 22 Φεβρουαρίου 1862 | ||||
| - | Λήξη Εμφυλίου | 9 Απριλίου 1865 | ||||
| - | Διάλυση | 5 Μαΐου 1865 | ||||
| Έκταση | ||||||
| - | 1860 | 1.995.392 km² | ||||
| Πληθυσμός | ||||||
| - | 1860 εκτ. | 9.103.332 | ||||
| Πυκνότητα | 4,6 /km² | |||||
| - | Σκλάβοι εκτ. | 3.521.110 | ||||
| Νόμισμα | Δολάριο ΣΠΑ (CS$) | |||||
| Σήμερα |  ΗΠΑ | |||||
.svg)
Διακηρύσσοντας ότι είχαν δικαίωμα να αποσχισθούν, επτά πολιτείες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τις ΗΠΑ πριν την ορκωμοσία του Αβραάμ Λίνκολν ως προέδρου στις 4 Μαρτίου 1861. ενώ τέσσερις ακόμη ακολούθησαν μετά την έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου στη Μάχη του Φορτ Σάμτερ (Απρίλιος 1861). Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θεώρησε την απόσχιση παράνομη και αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη Συνομοσπονδία. Μολονότι τα Βρετανικά και Γαλλικά εμπορικά συμφέροντα πωλούσαν στη Συνομοσπονδία πολεμικά πλοία και υλικά, κανένα ευρωπαϊκό έθνος επίσημα δεν αναγνώρισε τις ΣΠΑ ως ένα ανεξάρτητο κράτος.[1][2]
Οι ΣΠΑ πραγματικά κατέρρευσαν όταν οι στρατηγοί Ρόμπερτ Λη και Τζόζεφ Ε. Τζόνστον παρέδωσαν τους στρατούς τους τον Απρίλιο του 1865. Η τελευταία συνάντηση της Κυβέρνησής τους έλαβε χώρα στην Τζώρτζια τον Μάιο. Οι στρατιώτες της Ένωσης αιχμαλώτισαν τον Συνομοσπονδιακό Πρόεδρο Τζέφερσον Ντέηβις κοντά στο Έργουινβιλ στις 10 Μαΐου 1865. Σχεδόν όλες οι εναπομείνασες συνομοσπονδιακές δυνάμεις παραδόθηκαν ως το τέλος του Ιουνίου. Μια δεκαετής διαδικασία γνωστή ως Ανασυγκρότηση εκδίωξε τους πρώην Συνομοσπονδιακούς ηγέτες από τις θέσεις τους, έδωσε πολιτικά δικαιώματα και δικαίωμα ψήφου στους απελεύθερους, και δέχθηκε εκ νέου τις αποσχισθείσες πολιτείες στο Κογκρέσο.
Ιστορία
Οι συνοριακές πολιτείες του Κεντάκι και του Μιζούρι κήρυξαν ουδετερότητα πολύ νωρίς στον πόλεμο. Στο Κεντάκι, η πολιτεία βαθμιαία συντάχθηκε με τα βόρεια· όμως μια δεύτερη, φιλονότια κυβέρνηση αναδύθηκε σε μερικές νότιες κομητείες (κατάσταση αρκετά όμοια με αυτήν στις κομητείες που θα γίνονταν η Δυτική Βιρτζίνια), αν και ο έλεγχος της σε αυτές τις περιοχές δεν διάρκεσε πολύ. Μια πιο περίπλοκη κατάσταση περιβάλλει την Απόσχιση του Μιζούρι. Στο Μιζούρι η πλειοψηφία του νομοθετικού σώματος και ο κυβερνήτης πέρασε ένα διάταγμα απόσχισης.[3] Όμως, αυτό συνέβη μετά από μια μόνιμη συνταγματική συνέλευση που κήρυξε το νομοθετικό σώμα και τον κυβερνήτη άκυρους, αφ' ότου Συνομοσπονδιακοί στρατιώτες έκαναν πορεία και κατέλαβαν την πρωτεύουσα. Το Μιζούρι, από τότε που η Ένωση ήδη ήλεγχε το μεγαλύτερο τμήμα του, εξαιρέθηκε από την Διακήρυξη Χειραφέτησης που έθετε εκτός νόμου την δουλεία οπουδήποτε αλλού. Όμως, η μόνιμη Πολιτειακή συνταγματική συνέλευση ανακάλεσε την δουλεία στο Μιζούρι πριν ψηφιστούν οι συνομοσπονδιακές συνταγματικές τροποποιήσεις. Η Συνομοσπονδία αναγνώρισε τους φιλοσυνομοσπονδιακούς διεκδικητές στο Κεντάκι και το Μιζούρι και ήγειρε διεκδικήσεις σε αυτές τις πολιτείες βασισμένη στην διοίκησή τους, με αντιπροσώπους από τις δύο πολιτείες να υπάρχουν στο Συνομοσπονδιακό Κογκρέσο. Μεταγενέστερες εκδόσεις των συνομοσπονδιακών σημαιών είχαν δεκατρία αστέρια, αντικατοπτρίζοντας τις διεκδικήσεις της Συνομοσπονδίας στο Κεντάκι και το Μιζούρι.
Στις 27 Απριλίου 1861 ο Πρόεδρος Λίνκολν, σε ανταπόκριση για την καταστροφή των σιδηροδρομικών γεφυρών και των τηλεγραφικών γραμμών από υποστηρικτές των νοτίων στο Μέριλαντ (η πολιτεία που συνορεύει με την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, την Ουάσινγκτον, Π.Κ., σε τρεις πλευρές), εξουσιοδότησε τον Στρατηγό Σκοτ να αναστείλει το ένταλμα του habeas corpus κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής από την Φιλαδέλφεια έως την Βαλτιμόρη και την Ουάσινγκτον.[4] Το Ντέλαγουερ, επίσης μια δουλοκτητική πολιτεία, ποτέ δεν σκέφθηκε την απόσχιση, ούτε και η Ουάσινγκτον, Π.Κ. Αν και οι δουλοκτητικές πολιτείες του Μέριλαντ και του Ντέλαγουερ δεν αποσχίσθηκαν, πολίτες από εκείνες τις πολιτείες δεν εξέθεσαν διχασμένες πλατφόρμες. Μόνο το Ντέλαγουερ μεταξύ των δουλοκτητικών πολιτειών δεν παρήγαγε ένα ολόκληρο σύνταγμα για να πολεμήσει για τη Συνομοσπονδία. Το Ντέλαγουερ επέτυχε την διάκριση της προμήθειας περισσότερων στρατιωτών κατά ποσοστό από κάθε άλλη πολιτεία, και συντριπτικά πολέμησαν για την Ένωση.
Πολιτείες που αποσχίσθηκαν
Επτά πολιτείες κήρυξαν την απόσχισή τους πριν ο Λίνκολν αναλάβει καθήκοντα στις 4 Μαρτίου 1861:
- Νότια Καρολίνα (20 Δεκεμβρίου 1860)[5]
- Μισισίπι (9 Ιανουαρίου 1861)[6]
- Φλόριντα (10 Ιανουαρίου 1861)[7]
- Αλαμπάμα (11 Ιανουαρίου 1861)[8]
- Τζόρτζια (19 Ιανουαρίου 1861)[9]
- Λουιζιάνα (26 Ιανουαρίου 1861)[10]
- Τέξας (1 Φεβρουαρίου 1861)[11]
Μετά τη συνομοσπονδιακή επίθεση στο φορτ Σάμτερ στις 12 Απριλίου 1861 και την επακόλουθη κλήση του Λίνκολν για στρατιώτες στις 15 Απριλίου, τέσσερις ακόμη πολιτείες κήρυξαν την απόσχισή τους:[12]
Πληθυσμός
Η Ομοσπονδιακή απογραφή των ΗΠΑ το 1860, ένα χρόνο πριν την απόσχιση, δείχνει τα πληθυσμιακά στοιχεία του παρακάτων πίνακα.[18] Τα στοιχεία δε συμπεριλαμβάνουν τον πληθυσμό των ιθαγενών πληθυσμών.
| Πολιτεία | Συνολικός πληθυσμός | Συνολικός πληθυσμός σκλάβων | Συνολικός αριθμός νοικοκυριών | Συνολικός ελεύθερος πληθυσμός | Συνολικός αριθμός[19] δουλοκτητών | Δουλοκτήτες ως % του πληθυσμού | Σκλάβοι ως % του πληθυσμού | Συνολικός πληθυσμός ελεύθερων μαύρων |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Αλαμπάμα | 964,201 | 435,080 | 96,603 | 529,121 | 33,730 | 6% | 45% | 2,690 |
| Αρκάνσας | 435,450 | 111,115 | 57,244 | 324,335 | 11,481 | 4% | 26% | 144 |
| Βιρτζίνια | 1,596,318 | 490,865 | 201,523 | 1,105,453 | 52,128 | 5% | 31% | 58,042 |
| Βόρεια Καρολίνα | 992,622 | 331,059 | 125,090 | 661,563 | 34,658 | 5% | 33% | 30,463 |
| Λουιζιάνα | 708,002 | 331,726 | 74,725 | 376,276 | 22,033 | 6% | 47% | 18,647 |
| Μισισίπι | 791,305 | 436,631 | 63,015 | 354,674 | 30,943 | 9% | 55% | 773 |
| Νότια Καρολίνα | 703,708 | 402,406 | 58,642 | 301,302 | 26,701 | 9% | 57% | 9,914 |
| Τενεσί | 1,109,801 | 275,719 | 149,335 | 834,082 | 36,844 | 4% | 25% | 7,300 |
| Τέξας | 604,215 | 182,566 | 76,781 | 421,649 | 21,878 | 5% | 30% | 355 |
| Τζόρτζια | 1,057,286 | 462,198 | 109,919 | 595,088 | 41,084 | 7% | 44% | 3,500 |
| Φλόριντα | 140,424 | 61,745 | 15,090 | 78,679 | 5,152 | 7% | 44% | 932 |
| Σύνολο ΣΠΑ | 9,103,332 | 3,521,110 | 1,027,967 | 5,582,222 | 316,632 | 6% | 39% | 132,760 |
| Ηλικία | 0–14 | 15–59 | 60+ |
|---|---|---|---|
| Λευκοί άνδρες | 43% | 52% | 4% |
| Λευκές γυναίκες | 44% | 52% | 4% |
| Άνδρες σκλάβοι | 44% | 51% | 4% |
| Γυναίκες σκλάβες | 45% | 51% | 3% |
| Ελεύθεροι μαύροι άνδρες | 45% | 50% | 5% |
| Ελεύθερες μαύρες γυναίκες | 40% | 54% | 6% |
| Σύνολο ΣΠΑ | 44% | 52% | 4% |
Το 1860, στις περιοχές που απάρτισαν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες (συμπεριλαμβανομένης και της μελλοντικής Δυτικής Βιρτζίνια) είχαν 132,760 ελεύθερους μαύρους, το 1.46% του πληθυσμού. Αυτό σε σύγκριση με τους 3.5 εκατομμύρια μαύρους που ήταν σκλάβοι, το 39% ολόκληρου του πληθυσμού της χώρας. Αυτό το 39% ήταν ατομική ιδιοκτησία 316,642 δουλοκτητών (6% του πληθυσμού).
Δείτε επίσης
Παραπομπές
Historian Daniel W. Crofts disagrees with McPherson. Crofts wrote:
Crofts further noted that,The bombardment of Fort Sumter, by itself, did not destroy Unionist majorities in the upper South. Because only three days elapsed before Lincoln issued the proclamation, the two events viewed retrospectively, appear almost simultaneous. Nevertheless, close examination of contemporary evidence ... shows that the proclamation had a far more decisive impact.
— Crofts p. 336
Many concluded ... that Lincoln had deliberately chosen 'to drive off all the Slave states, in order to make war on them and annihilate slavery.'
— Crofts pp. 337-338, quoting the North Carolina politician Jonathan Worth (1802-1869).