Lingua est insignis varietate pronominum honorificorum, quae apta esse putatur ad genera honorum quae in societate populi Iaponici multum valent. Etenim sunt formae verborum et vocabula propria quae rationem indicant quae inter eum qui loquitur et eum quem loquens adloquitur intercedit. Lingua autem numero sonorum distinctorum potius parvo utitur.
Lingua Iaponica per plus quam quindecimsaecula speciem linguae Sinicae fert. Nam scribitur scriptura quae ex litteris Sinicis (漢字 kanji) et syllabicis (ひらがな hiragana et カタカナ katakana) ipsisque de notis Sinicis deductis componitur. Per eam scripturam factum est, ut sermo Iaponicus multa vocabula et locutiones complectatur quae recta via ex lingua Sinica in eum sunt conversae.
De ratione quae inter linguam Iaponicam et alias linguas intercedit multa et varia disseruntur (certissima prima adferuntur):
Lingua Iaponica in numero linguarum Altaicarum habenda est. Aliae linguae huius familiae sunt linguae Mongolica, Tungusica, Turca, et (opinione quidem propositorum) Coreana. Pariter ac linguae TurcaCoreanaque lingua Iaponica est lingua agglutinativa. Est magnus numerus verborum cottidianorum quae quandam similitudinem exhibere videntur, exempli gratia (inter Iaponicam et Turcam):
Lingua Iaponica est cognata linguis exstinctis, quibus homines in antiquis Coreae Mantzuriaeque culturis utebantur. Exemplum notissimum est Goguryeo (Koguryo, Gogurio); exempla minus nota sunt Baekje (Paekje) et Buyeo (Buyo). Propositores doctrinae linguarum Buyonensum plerumque linguam Coreanam hodiernam non in illius familia numerant, quia satis constat linguam Coreanam e lingua antiqua Silla exortam esse. Parva harum linguarum scientia, ac ligerae historicae harum culturarum, sunt indicia primaria. Haec doctrina substituta est doctrina Altaica.
Lingua Iaponica est linguae Coreanae cognata. Haec coniectura est propter similitudinem grammaticarum linguarum Iaponicae Coreanaeque. Propositores huius doctrinae proposuerunt verba cognata ad linguas Iaponicam Coreamque. Haec doctrina in loco doctrinae Altaicae substituta est.
Lingua Iaponica est integre lingua Austronesia. Non satis constat haec doctrina, quia grammaticavocabulariumque Iaponica sunt omnino diversi quam quamlibet lingua Austronesia nota.
Susumu Ono et aliae linguistae, cum R. Caidvell,? Susumu Shiba, et Fujiwara Akira, subiecerunt cognationem inter linguas Iaponicam et Tamilensem, membrum familiae Dravidianae in Indiá meridiná adhibitae. Linguae Iaponica Tamilensisque sunt ambo linguae agglutinativae et earum grammatica vocabulariaque sunt similia.
Linguistae historicae quae linguae Iaponicae studeant consentiunt linguam Iaponicam cognatum ad linguas Riuciuanas (cum Ocinavense) esse, ergo linguas Iaponicas existimantur. Apud linguistas, possibilitas cognationis geneticus ad Gogurionem tenet evidentiam fortem, et cognatio ad linguam Coreanam est possibilis sed incertus. Doctrina Altaica non satis constat, sed factus est respectabilior nostro tempore, gratias ad Sergei Starostin et alios. Plurimae linguistae reiciunt notionem linguam Iaponicam cognatam esse ad linguas Malaico-Polynesicas (vel etiam Austronesias), Sino-Tibeticas, vel Tamilensem.
Investigationes linguisticae, velut totae investigationes, possunt mutare propter politicas ac causas alias. Exempli gratia, plurimae linguistae dicunt linguas Dacoromanicam et lingua Reipublicae Moldavicae easdem esse, et diversos nomina pro rationibus politicalibus habere. Iaponia et suos vecinos? historice non bene convenerunt, ergo studium cognationum linguarum est periculosum, sed minus pericolosum investigatoribus Nipponicis.
Lingua Iaponica in modo scripto mixtionem abecedariorum trium adhibet; kanji, hiragana, et katakana. Kanji est abecedarium ideographicum, et alii duo syllabae. Katakana modo ad verba derivata adhibetur. Lingua Iaponica eg multa verba Anglica derivata habet, quod katakana communiter facit.
Japanese Phrasebook. Lonely Planet Publications Pty Ltd, Melburnia, editio quinta, Iulio 2008, ISBN 978-1-74104-231-3.
Bloch, Bernard. 1946. Studies in colloquial Japanese I: Inflection. Journal of the American Oriental Society 66:97–130.
Bloch, Bernard. 1946. Studies in colloquial Japanese II: Syntax. Language 22:200–248.
Chafe, William L. 1976. Giveness, contrastiveness, definiteness, subjects, topics, and point of view. In Subject and topic, ed. Charles N. Li, 25–56. Novi Eboraci: Academic Press. ISBN 0-12-447350-4.
Kuno, Susumu. 1973. The structure of the Japanese language. Cantabrigiae Massachusettae: MIT Press. ISBN 0-262-11049-0.
Kuno, Susumu. 1976. Subject, theme, and the speaker's empathy: A re-examination of relativization phenomena. In Subject and topic ed. Charles N. Li, 417–444. Novi Eboraci: Academic Press. ISBN 0-12-447350-4.
Martin, Samuel E. 1975. A reference grammar of Japanese. Portu Novo: Yale University Press. ISBN 0-300-01813-4.
Miller, Roy. 1967. The Japanese language. Sicagi: University of Chicago Press.
Miller, Roy. 1980. Origins of the Japanese language: Lectures in Japan during the academic year, 1977–78. Seattli: University of Washington Press. ISBN 0-295-95766-2.
Mizutani, Osamu, et Nobuko Mizutani. 1987. How to be polite in Japanese:日本語の敬語 [Nihongo no keigo]. Tokyo: The Japan Times. ISBN 4-7890-0338-8.
Shibamoto, Janet S. 1985. Japanese women's language. Novi Eboraci: Academic Press. ISBN 0-12-640030-X.
Tsujimura, Natsuko. 1996. An introduction to Japanese linguistics. Cantabrigiae Massachusettae: Blackwell Publishers. ISBN 0-631-19855-5; ISBN 0-631-19856-3 (charta).
Tsujimura, Natsuko (Ed.) 1999. The handbook of Japanese linguistics. Malden Massachusettae: Blackwell Publishers. ISBN 0-631-20504-7.
.png)
_vowels.png)
