Diftongo

Oni povas distingi la jenajn variantojn:

• falantaj diftongoj, en kiuj la plej forta parto estas la unua parto (ekz. germana au, ei ktp.) kaj ĉe kiu la langa moviĝo okazas demalsupre supren.
• malfalantaj diftongoj, kun la forteco sur la dua parto (ekz. franca /wa/ en vortoj kiel loi ("leĝo")). Ĉi tie okazas la langa moviĝo desupre malsupren.

Oni ankaŭ klasifikas diftongojn laŭ la direkto de vokala ŝanĝo:

• centraj diftongoj, ĉe kiuj la langa moviĝo en direkto de mezlanga vokalo okazas (ekz. angla [ɪə̯] kiel en pier aŭ alemana /iə̯/ kiel en Lied).
• ŝvebantaj diftongoj, ĉe kiuj la langa moviĝo okazas horizontale (ekz. germana [uɪ̯] kiel en „hui“, „pfui“)

Laŭ longo:

• kelkfoje distingiĝas longaj diftongoj de mallongaj (ekz. berna germana [aːu̯] / [au̯] kiel en Schtaau „Stahl“/„ŝtalo“ / Schtau „Stall“/„stalo“).

Angla

Ĉiuj anglaj diftongoj estas falantaj.

Ĉeĥa

Ekzistas tri diftongoj en la Ĉeĥa:

• /aʊ̯/ kiel en auto (preskaŭ eksklude en vortoj de fremda origino)
• /eʊ̯/ kiel en euro (nur en vortoj de fremda origino)
• /oʊ̯/ kiel en koule

Vokalaj grupoj ia, ie, ii, io, kaj iu en fremdaj vortoj ne estas rigardataj kiel diftongoj, ili estas prononctaj kun /j/ inter la vokaloj [ɪja, ɪjɛ, ɪjɪ, ɪjo, ɪju].

Esperanto

En Esperanto, ekzistas ses (ĉefaj) diftongoj, ĉiuj falantaj:

En la vortaro ankaŭ troviĝas la jenaj marĝenaj diftongoj:

• oŭ, ekz. poŭpo^[4], toŭfuo^[5]. Tiu diftongo ankaŭ troviĝas en la Sistemo de El Popola Ĉinio de Esperantigo de ĉinaj vortoj.
• ij, ekz. Kijlo^[6] (Germania urbo), ankaŭ trovebla en elizio kiel torij’^[7], ukij’^[8]. Kelkfoje uzata en Esperantigo de slavaj nomoj, ekz. Pokrovskij.

Tiuj marĝenaj fonemaĵoj ne troviĝas en ordinaraj vortoj, nur en fakterminoj aŭ propraj nomoj.

En Esperanto, la sinsekvo j + vokalo estas kutime analizita kiel alproksimanta konsonanto + vokalo; se oni analizus tion kiel malfalantajn diftongojn, do oni trovus la jenajn malfalantajn diftongojn en Esperanto, el kiuj la lastaj tri estas marĝenaj:

Germana

La germana sonsistemo havas la sekvajn kvar diftongojn kun malsama skribmaniero:

• au /aʊ̯/ „Haus“
• ei, ai /aɪ̯/ „Leim“, „Mais“
• eu, äu /ɔʏ̯/ „Heu“, „Läufer“
• ui /ʊɪ̯/ „Pfui!“

La diftongoj uɪ̯ kaj ɛɪ̯ ekzistas je leksikala periferio („pfui!, Uigure“, „ey!, Spray, Schwejk“). Sed ankaŭ eblas œɪ̯, se ekzemple „Feuilleton“ estas prononcata kun mallonga „ö“.

Kvankam temas pri fonetikaj realigoj de fonemaj kombinoj, la jenaj sonoj el artikulacia rigardo ankaŭ povas esti rigardataj kiel diftongoj:

La origina diftongo „ie“ jam estis monoftongigita en la mezaj germanaj dialektoj ekde la 11a resp. 12a jarcento (dum ke ĝi en la Bavara kaj en la Alemana dialektoj ĝis hodiaŭ ekzistas). En la hodiaŭa germana prezentas „ie“ ankoraŭ nur „longigitan i“ (kiel ekz. en „Liebe“, „Biene“).

Fonologie rigardate diftongoj posedas (se oni ilin ĉiufoje kiel unu fonemon prijuĝas) saman vokalkvanton kiel longaj vokaloj. Laŭ nova kiel ankaŭ laŭ malnova germanaj ortografioj sekvas tial post diftongo – kiel ĉe longoj vokaloj – anstataŭ „ss“ ĉiam „ß“.^[10]

En germanaj dialektoj

En germanaj dialektoj (ofte en la sudo, ekz. bavara) ekzistas kelkaj diftongoj pli, kiuj parte kun nazaloj estas formataj kaj en la skriba lingvo ne ekzistas.

Hispana

La hispana lingvo havas ses falantajn diftongoj kaj ok malfalantajn diftongojn. Aldone, dum rapida parolo sekvencoj de vokaloj en hiato fariĝas diftongoj dum ke unu fariĝas ne-silaba (krom ke ili estas la sama vokalo, en kiu kazo ili kunfandiĝas) kiel en poeta [ˈpo̯eta] ('poeto') kaj maestro [ˈmae̯stɾo] ('instruisto'). La fonemaj diftongoj estas:^[11]

falantaj

• /ei̯/ kiel en rey ('reĝo')
• /ai̯/ kiel en aire ('aero')
• /oi̯/ kiel en hoy ('hodiaŭ')
• /eu̯/ kiel en neutro ('neŭtrala')
• /au̯/ kiel en pausa ('rompi')
• /ou̯/ kiel en bou ('sejna fiŝkaptado')

malfalantaj

• /je/ kiel en tierra ('tero')
• /ja/ kiel en hacia ('al')
• /jo/ kiel en radio ('radio')
• /ju/ kiel en viuda ('vidvino')
• /wi/ kiel en fuimos ('ni venis')
• /we/ kiel en fuego ('fajro')
• /wa/ kiel en cuadro ('bildo')
• /wo/ kiel en cuota ('kvoto')

Islanda

Diftongoj en la Islanda:

• /aw/kiel en já, «jes»
• /jɛ/kiel en vél, «maŝino»
• /ow/kiel en nóg, «sufiĉe»
• /øɥ/kiel en auga, «okulo»
• /aj/kiel en hæ, «hej»
• /ej/kiel en þeir, «ili»

Jida

Jida havas tri diftongojn:^[12]

• [ɛɪ̯] kiel en [plɛɪ̯tə] פליטה ('rifuĝintino')
• [aɛ̯] kiel en [naɛ̯n] נײַן ('naŭ')
• [ɔə̯] kiel en [ɔəf̯n̩] אופֿן ('vojo')

Diftongoj povas atingi pli altan celan pozicion (direkta al /i/) en situacioj de koartikulicadiaj fenomenoj aŭ se vortoj kun tiaj vokaloj estas emfazataj.

Nederlanda

Jen la diftongoj de la nederlanda lingvo.

La dialekto de Hamont (en Limburg) havas kvin centrajn diftongojn kaj kontrastas longajn kaj mallongajn formojn de [ɛɪ̯], [œʏ̯], [ɔʊ̯], kaj [ɑʊ̯].^[16].

Norvega

Ekzistas kvin diftongoj en la Norvega:

• [æɪ̯] kiel en nei, "ne"
• [øʏ̯] kiel en øy, "insulo"
• [æʉ̯] kiel en sau, "ŝafo"
• [ɑɪ̯] kiel en hai, "ŝarko"
• [ɔʏ̯] kiel en joik, "Samea kanto"

Plia diftongo, [ʉ̫ʏ̯], nur aperas en la vorto hui en la esprimo i hui og hast "en granda hasto".

Portugala

Jen la diftongoj de la portugala lingvo. En la portugala lingvo, la kresĉendaj diftongoj okazas ĉefe en rapida parolado. En malrapida elparolo, ili fariĝas hiatoj. En la ĉi-suba tabelo, la referenca prononco de la ekzemploj estas la brazila, laŭ la akĉento de Rio-de-Ĵanejro. Tamen ili egalas ĉe la plejparto de la aliaj akĉentoj.

• Ŭ,
• J,
• duonvokalo

• Sergio Pokrovskij: Duonvokaloj kaj diftongoj.