Cyril Ramaphosa
Cyril Ramaphosa, nado en Soweto o 17 de novembro de 1952, é un político, empresario e activista sindical surafricano, que é o presidente de Suráfrica desde 2018. Foi presidente adxunto durante a presidencia de Jacob Zuma.
.jpg)
Empresario de éxito, e hábil negociador, posuía un patrimonio valorado en 450 millóns de dólares, en 2018.[1] Ten 31 propiedades e é o dono da franquía McDonald's Suráfrica. Pertence á etnia venda.[2]
Foi elixido presidente do Congreso Nacional Africano (ANC) no Congreso do partido realizado en Nasrec, ao sur de Xohanesburgo, en decembro de 2017. É tamén o presidente da Comisión de Planificación Nacional, a cal é responsable da planificación estratéxica do futuro de Suráfrica, co obxectivo de reunir a nación «ao redor dun conxunto común de obxectivos e prioridades para impulsar o desenvolvemento a longo prazo».[3][4]
Ramaphosa foi o principal negociador do And durante a transición á democracia en Suráfrica.[5] Ramaphosa creou o maior e máis poderoso sindicato do país, o Sindicato Nacional de Mineiros (NUM).[6] Desempeñou un papel crucial, xunto con Roelf Meyer, do Partido Nacional, durante as negociacións para lograr o fin pacífico do apartheid e dirixir o país cara ás súas primeiras eleccións plenamente democráticas en abril de 1994,[7] cuxo desenlace foi a elección de Nelson Mandela como presidente do país.[8] A partir de 1997, Ramaphosa deuse a coñecer como empresario, entre outras cousas como propietario de McDonald's South Africa, presidente do consello de administración de MTN e membro do consello de administración de Lonmin.
Foi criticado pola conduta dos seus intereses empresariais, incluíndo a súa dura postura -como director de Lonmin- cara á folga dos mineiros de Marikana na semana previa ao masacre de Marikana.
O 10 de febreiro de 2020, Cyril Ramaphosa asumiu a presidencia da Unión Africana, sucedendo a Abdul Fata al-Sisi.
Biografía
Ramaphosa naceu en Soweto, Xohanesburgo, o 17 de novembro de 1952, de pais venda[9][10] É o segundo do tres fillos de Erdmuth e do policía retirado Samuel Ramaphosa.[11] Estudou na escola primaria Tshilidzi e no instituto Sekano Ntoane de Soweto.[12] En 1971, matriculouse no instituto Mphaphuli de Sibasa (Venda), onde foi elixido xefe do Movemento Estudantil Cristián.[13] Posteriormente, matriculouse para estudar Dereito na Universidade do Norte (Turfloop), na provincia de Limpopo, en 1972.[14]
Durante a súa estancia na universidade, Ramaphosa implicouse na política estudantil e uniuse á Organización de Estudantes Surafricanos (SASO)[15] e á Convención do Pobo Negro (BPC),[16] o que lle levou a estar detido en réxime de illamento durante once meses en 1974, en virtude do artigo 6 da Lei de Terrorismo de 1967, por organizar mitins a favor de Relimo.[17] En 1976 foi detido de novo, tras os disturbios de Soweto, e recluído durante seis meses na praza John Vorster en virtude da Lei de Terrorismo. Tras a súa liberación, converteuse en empregado dun bufete de avogados de Xohanesburgo e continuou cos seus estudos xurídicos por correspondencia na Universidade de Suráfrica (UNISA), onde obtivo o título de B. Proc. En 1981 obtivo o título de licenciado en Dereito.[18]
Controversias
O masacre de Marikana,[19] como se denominou nos medios de comunicación, produciuse cando a policía disolveu unha ocupación dos traballadores de Lonmin en folga nunha "koppie" (cima dun outeiro) cerca do asentamento de chabolas de Nkaneng en Marikana o 16 de agosto de 2012. Como resultado dos disparos da policía, 34 mineiros morreron e outros 78 resultaron feridos, o que provocou a ira e as protestas contra a policía e o goberno surafricano, avivada ao descubrirse que a maioría das vítimas recibiron disparos por detrás[20] e que moitas delas foron abatidas lonxe das liñas policiais.[21] A violencia do 16 de agosto de 2012 foi o uso máis letal da forza por parte das forzas de seguridade surafricanas contra civís desde o final da era do apartheid.[22]
En agosto de 2017, o Sunday Independent publicou un artigo no que se afirmaba que Ramaphosa tivera varias relacións extramatrimoniais, mesmo con algunhas mulleres ás que lles dera diñeiro. Ramaphosa negou as acusacións, alegando que había unha motivación política para facer descarrilar a súa campaña presidencial.[23]
Ramaphosa foi criticado pola conduta dos seus intereses empresariais,[24][25][26][27][28] aínda que nunca foi acusado de actividade ilegal en ningunha destas controversias. Entre os seus controvertidos negocios atópanse a súa empresa conxunta con Glencore[29] e as acusacións de terse beneficiado ilegalmente dos acordos sobre o carbón con Eskom, que el negou rotundamente,[30][31] durante o cal Glencore estivo no punto de mira da opinión pública polas súas tendenciosas actividades comerciais con Tony Blair en Oriente Medio; e tamén se descubriu que o seu fillo, Andile Ramaphosa, aceptou pagos por un total de R2 millóns de Bosasa, a empresa de seguridade implicada na corrupción e a captura do Estado pola Comisión Zondo.[32][33]
O 9 de febreiro de 2020, uns 4 millóns de dólares en efectivo foron roubados da granxa de caza Phala Phala de Ramaphosa en Limpopo.[34]
Notas
Véxase tamén
Ligazóns externas
- Biografía por CIDOB (en español)