Forzas Armadas Revolucionarias de Cuba

A estrutura de dirección das FAR parte do papel do comandante en xefe. Este cargo foi ocupado desde a época do Exército Rebelde ata o 24 de febreiro de 2008 por Fidel Castro. Raúl Castro exerceu con posterioridade esta función e na actualidade o xefe supremo das FAR é o presidente de Cuba, Miguel Díaz-Canel.

O actual ministro das FAR é o Xeneral de Corpo do Exército Leopoldo Cintra Frías, nomeado o 9 de novembro de 2011 tras a morte do xeneral Julio Casas Regueiro. Ten dous viceministros primeiros, sendo un deles o xeneral do exército Álvaro López Miera e o outro o xeneral do corpo do exército, Joaquín Quintas Solá. Os dous co título de Heroe da República de Cuba e veteranos das guerras en África.

A estrutura das FAR ten o seu núcleo operativo nun Estado Maior Xeneral, cuxo xefe, co rango de viceministro, é o xeneral do exército Alvaro López Miera, artilleiro e veterano da Operación Carlota (intervención cubana en Angola entre 1975 e 1991 ) e a Guerra de Etiopía, tamén Heroe da República de Cuba .

As FAR están formadas por catro formacións regulares principais:

• Exército (tropas terrestres), o antigo Exército Rebelde .
• Mariña de Guerra Revolucionaria (MGR).
• Defensa Aérea e Forza Aérea Revolucionaria (DAAFAR).
• Exército Xuvenil do Traballo (EJT).

Complementado polas forzas irregulares:

• Milicias de Tropas Territoriais (MTT). Sucesoras das Milicias Nacionais Revolucionarias. Organizado en Batallóns e Rexementos nas provincias e municipios.
• Brigadas de Produción e Defensa (BPD). Pretende contribuír ao desenvolvemento do aparato produtivo do país en tempos de guerra. Organizadas por Zonas de Defensa (máis de 2.000 en todo o país) e nos centros de produción ou estudo.

As FAR están divididas estruturalmente, ademais das armas, en tres exércitos, á xefatura das cales están subordinadas todas as unidades militares situadas neses territorios. Así mesmo, cada provincia ten un Estado Maior Provincial e constitúe unha Rexión Militar.

• Exército Occidental: Defende desde Pinar del Río ata a provincia de Matanzas, incluída A Habana, capital da República. O seu xefe é o xeneral de división Lucio Morales Abad, promovido tras o nomeamento de Leopoldo Cintra Frías como viceministro das FAR
• Exército Central: Defende as provincias de Villa Clara, Cienfuegos, Sancti Spíritus e Ciego de Ávila. O seu xefe é o xeneral de división Raúl Rodríguez Lobaina, promovido o 24 de maio de 2008, despois de ser nomeado o seu ex xefe, Joaquín Quinta Solá, primeiro viceministro das FAR.
• Exército Oriental: chamado Señor Ejército, defende desde a provincia de Camagüey ata Guantánamo, incluída a liña fronteiriza coa Base Naval de Guantánamo, ocupada polos Estados Unidos. O seu xefe é o xeneral de división Onelio Aguilera Bermúdez, recentemente ascendido tras o nomeamento como viceministro das FAR do veterano de Etiopía e Angola, o xeneral de Corpo do Exército Ramón Espinosa Martín, heroe da República de Cuba .

O cuarto grupo militar, o Exército Xuvenil do Traballo (EJT), recruta unidades mobilizadas para tarefas produtivas xeralmente agrícolas, pero que reciben antes adestramento militar.

Ademais, as FAR dirixen a Defensa Civil de Cuba, unha axencia para a prevención de desastres naturais; e o Instituto Nacional das Reservas Estatais (INRE), unha axencia que controla as reservas en tempos de guerra e emerxencia de todo o país.

No proceso de recrutamento, diferentes comisións son as encargadas de decidir o destino de cada persoa que entrou nas filas. Estas comisións están estruturadas por oficiais das FAR, MININT, organizacións políticas e sociais locais. Ás entrevistas tamén están convidadas as familias do recrutado.

Os mozos cubanos que chegan aos 18 anos deben tomar unha parte obrigatoria do Servizo Militar Activo (SMA) durante un período de dous anos. No caso das mulleres, é voluntario e chámase Servizo Militar Voluntario Feminino. Se cumpren os requisitos de entrada, xeralmente son aceptadas. O SMA tamén é unha das opcións posibles para entrar no ensino universitario.

As licenzas antes do prazo fixado son un estímulo para os combatentes exemplares.^[1]

Ao rematar o Servizo Militar Activo, os militares reciben o correspondente certificado dos seus respectivos xefes de unidade. Considérase licenciado do Servizo Militar Activo cando o cidadán, ao finalizar o prazo, recibe os seus documentos para inscribirse no Servizo Militar de Reserva ou ser excluído do rexistro militar e acreditalo debidamente no órgano de rexistro militar do seu lugar. de residencia.^[2]

Casos nos que se regula a concesión da licenza do Servizo Militar

A Resolución nº 47 complementaria ao Capítulo IV da Lei 75 no seu Artigo 51 establece que: Os sarxentos, cabos, soldados e mariñeiros que se encontren cumprindo o servizo militar activo poderán ser licenciados nos seguintes casos:

Os militares non profesionais:

• Por cumprimento do prazo de servizo, o que chegue ao prazo de Servizo Militar Activo establecido polo que fora chamado.
• Por enfermidade, o que sexa declarado non apto polas comisións médicas militares autorizadas para iso.
• Por problemas familiares, cando por gravidade así o fagan aconsellable, por proposta das comisións de recrutamento provinciais e por decisión dos xefes facultados para iso polo ministro das Forzas Armadas Revolucionarias.
• Por estímulo, a aqueles que cumpren de xeito exemplar o Servizo Militar Activo, por decisión do Ministro das Forzas Armadas Revolucionarias.
• Por pasar á prestación de formas alternativas para o cálculo do prazo do Servizo Militar Activo, nos casos aprobados polo Ministerio das Forzas Armadas Revolucionarias.
• Por decisión do Ministro das Forzas Armadas Revolucionarias, cando haxa razóns que así o fagan aconsellable.
• Por petición propia, só para o servizo militar voluntario feminino, cando hai causas debidamente argumentadas.
• Por sanción xudicial, os que fosen sancionados por un xulgado á privación de liberdade durante máis de dous anos ou cando, independentemente do prazo da sanción, o seu cumprimento se dispón nun establecemento penitenciario.^[3]

As Tropas Especiais foron fundadas en 1977, despois de darse conta o MINFAR, que non posuía este tipo de tropas e ter que usar as do Ministerio do Interior (MININT) na primeira fase da misión internacionalista de Cuba en Angola, para evitar a toma de Luanda e outras accións.

Formáronse coa asesoría de oficiais soviéticos, vietnamitas, norcoreanos e a experiencia de oficiais das tropas especiais do MININT. Coñecidas como Vespas Negras, esta formación recibe adestramento de elite e é responsable de realizar misións de intelixencia e acción en territorio controlado por inimigos. Pertencen ao Ministerio das Forzas Armadas Revolucionarias (MINFAR). O seu polígono de preparación base está situado na localidade de "El Cacho", na provincia occidental de Pinar del Río, coñecida como "Academia Baragúa", aínda que existen outros centros de preparación en "El Nicho", na céntrica Serra do Escambray e "Seboruco", na oriental Sierra Maestra.

Pero actualmente o seu volume principal radica na localidade habanera da antiga prisión militar "El Pitirre", no Km 8 da Autoestrada Nacional, e "Playa Baracoa" nos lindes entre A Habana e Artemisa, con outras unidades máis pequenas en "El Bosque de La Habana "e en" El Reloj Club", preto do Aeroporto Internacional José Martí.

Desde 2011, estas tropas especiais distínguense por levar "boinas verdes". Ademais, a elas tamén pertencen as "Tropas de Prevención" coas súas "boinas vermellas", que é a Policía Militar cubana, e un batallón adicional como custodios especiais, subordinados á Dirección de Contraintelixencia das FAR.

Así mesmo, tamén destaca a Brigada Especial da PNR (Policía Nacional Revolucionaria), que dende 2012 visten uniformes de cor verde oliva e pasaron a chamarse Brigada Especial do Ministerio do Interior, cuxo principal obxectivo é o control antidisturbios (tropas antidisturbios). Non obstante, reciben adestramento das tropas de elite e en tempo de guerra están preparados para realizar misións na retagarda inimiga. Esta unidade estivo subordinada ata 2011 á Dirección Xeral da Policía Nacional Revolucionaria (PNR) e agora a Brigada Especial Nacional do MININT está rexida por ordes do propio Ministro do Interior e as Brigadas Especiais Provinciais do MININT están subordinadas aos delegados do MININT en cada provincia.

As tropas da Defensa Antiaérea das Forzas Armadas (DAAFAR) están estruturadas dentro das unidades regulares dos tres exércitos. Teñen como principal misión rexeitar os golpes externos, apoiar as accións das tropas terrestres e da Mariña de Guerra, así como garantir o aviso ás tropas, forzas e á poboación xeral de todo o territorio cubano.

As unidades da Mariña de Guerra constitúen bases navais que contan con escuadróns de lanchas fogueteiras e torpedeiras, cazas submarinos e outras unidades de superficie e destino especial. Teñen a misión de loitar contra as agrupacións nos accesos ao territorio nacional e golpear os seus medios navais. Un papel importante xógao a Mariña Popular, constituída por Formacións Especiais Navais e Brigadas de Produción e Defensa especializadas en loitar no mar.

As FAR están armadas principalmente por tecnoloxía da desaparecida URSS. Posúen unha industria militar que produce armas lixeiras e minas.

No desfile polo 50º aniversario das FAR, o 2 de decembro de 2006, púidose ver o armamento ex-soviético modificado pola industria militar cubana. O seu principal armamento de infantaría é o rifle de asalto AKM.

Colexio de Defensa Nacional

O Colexio de Defensa Nacional (CODEN) foi fundado en outubro de 1990 como centro de ensino superior adscrito ao Ministerio das Forzas Armadas Revolucionarias. É o responsable da educación de posgrao dos principais cadros civís e militares do país en materia de concepción e desenvolvemento da seguridade e defensa nacional. Tamén pretende fortalecer a conciencia nacional sobre a defensa da Patria e contribuír ao desenvolvemento das relacións externas.

Escolas Militares de Camilo Cienfuegos

Os centros preuniversitarios vocacionais militares son institucións educativas subordinadas ás FAR. Levan o nome do comandante do Exército Rebelde Camilo Cienfuegos, un dos fundadores das Forzas Armadas Revolucionarias (FAR) e combatente do Exército Rebelde. Actualmente hai 20 por todo o país.

Escola Interarmas Maior Xeneral José Maceo y Grajales

Institución fundada o 15 de setembro de 1980 situada en Santiago de Cuba, a segunda cidade máis grande do país. Leva o nome de José Maceo Grajales, recoñecido xefe militar das guerras de independencia cubanas do século pasado. Forma oficiais nas especialidades do perfil de mando das distintas armas das tropas terrestres.

Escola Interarmas Lugartenente Xeneral Antonio Maceo y Grajales (EIGAM)

Centro fundado en febreiro de 1963. Nas súas instalacións, situada ao suroeste da capital do país, centos de mozos adestran como oficiais das FAR en especialidades do perfil de mando e enxeñarías das distintas ramas das tropas terrestres. Conta coa Orde Antonio Maceo.

Instituto Técnico Militar José Martí

Centro deseñado para a formación de cadros de mando e enxeñeiros para as distintas armas e tropas da Forza Aérea Cubana e a defensa antiaérea. Está situado na Cidade da Habana. Ten a honra de levar o nome de José Martí, Heroe Nacional de Cuba.

Academia das FAR Xeneralísimo Máximo Gómez Báez

Institución fundada o 3 de xullo de 1963 que actualmente constitúe o principal centro científico docente das Forzas Armadas Revolucionarias. As súas instalacións, situadas ao leste da capital cubana, dan formación militar a centos de mozos oficiais para ocupar altos cargos na cadea de mando. Leva o nome de Máximo Gómez Báez, un dominico que loitou pola independencia de Cuba e converteuse en xeneral en xefe do Exército Libertador.

Academia Naval Granma

Situado ao leste da capital, comparte instalacións coa Academia FAR "Xeneralísimo Máximo Gómez". Localizada na súa fundación no Mariel, foi trasladada ao que agora é a escola médica internacional, nos confíns de Santa Fe e Baracoa, á beira do río Santa Ana. Ten como obxectivo preparar oficiais para a Armada. O proceso docente educativo desenvólvese tamén nas unidades navais de terra e nos buques, bases e talleres de reparación durante os períodos prácticos. Esta institución comezou a preparar oficiais para a Mariña de Guerra Revolucionaria desde 1959, polo que conta con experiencia nesta tarefa. Granma é o nome do iate que levou dende México aos 82 expedicionarios que, baixo o mando de Fidel Castro Ruz, desembarcaron en Cuba, o 2 de decembro de 1956 para comezar a loita insurreccional.

Escola Superior Militar Comandante Arides Estévez Sánchez

Institución encargada de preparar funcionarios do perfil xurídico. O seu nome é unha homenaxe ao comandante Arides Estévez, un oficial das Forzas Armadas Revolucionarias que caeu en misión internacionalista e un dos primeiros xefes da Dirección de Intelixencia Militar.

Universidade de Ciencias Médicas das FAR

Antigo Instituto Superior de Medicina Militar "Luis Díaz Soto". O seu nome foi cambiado en 2008, cando foi trasladada do Hospital Naval ao lugar que actualmente ocupa, o hospital militar central Dr. Carlos J. Finlay situado ao oeste da Cidade da Habana. Foi fundada o 7 de outubro de 1981 e é unha unidade subordinada directamente ao Ministerio das Forzas Armadas Revolucionarias. Está prevista para a formación de oficiais de perfís médicos superiores, para a superación, formación e investigación académica de posgrao no campo da medicina militar. Os titulados reciben a seguinte cualificación: Doutor en Medicina na especialidade de Médico Xeral Integral Básico Militar.^[5][6]

Ademais das misións realizadas en territorio cubano durante a invasión de Girón (1961), as FAR tomaron parte en conflitos en Alxeria (1963), Siria (1973), Etiopía (1978), Angola (1975-1989) e Nicaragua (década dos 80). Efectivos das FAR, algúns deles con altos graos militares, participaron en diversas accións armadas en apoio da guerrilla en Venezuela (década de 1960), Arxentina (década de 1960), O Salvador (anos 1980), así como en varios países de África.

A intervención das FAR en Angola, en 1975, permitiu a supervivencia do goberno de Agostinho Neto e, a longo prazo, a derrota da Suráfrica racista en Cuito Cuanavale, en 1988, un dos factores que segundo algunhas opinións contribuíron á destrución dese réxime. Esta operación, chamada "Operación Carlota", supuxo enviar máis de 300.000 soldados cubanos a Angola en trece anos, o que significa que nos últimos anos había máis de 50.000 efectivos en terra angolana, con máis de mil vehículos blindados e decenas. de avións de caza, o que tamén revela a gran cantidade de loxística empregada.

Despois da caída do bloque socialista en Europa do Leste e da disolución da URSS, as subministracións de armas e outros materiais para as FAR reducíronse a case cero. Debido a isto o goberno cubano tivo que desenvolver o seu propio sistema de abastecemento.

Graos honoríficos

• Comandante en Xefe Fidel Castro Ruz (falecido en 2016) - Expresidente do Consello de Estado e líder histórico da Revolución
• Comandante da Revolución Ramiro Valdés Menéndez - Vicepresidente dos consellos de Estado e de Ministros
• Comandante da Revolución Guillermo García Frías - Membro do Consello de Estado
• Comandante da Revolución Juan Almeida Bosque (falecido en 2009)

Xeneral do Exército

• Raúl Castro Ruz - Expresidente do Consello de Estado de Cuba (comandante en xefe das FAR ata 2018).
• Miguel Díaz-Canel - Presidente de Cuba (Comandante en Xefe das FAR)

Xenerais do Corpo do Exército

• Leopoldo Cintra Frías - Ministro das FAR (MINFAR)
• Álvaro López Miera - Viceministro primeiro-xefe do Estado Maior das FAR
• Joaquín Quintas Solá - Viceministro das FAR
• Ramón Espinosa Martín - viceministro das FAR

Xenerais do corpo de exército da reserva

• Abelardo Colomé Ibarra - Exministro do Interior
• Rigoberto García Fernández - Funcionario do Ministerio do Interior

Xenerais de corpo de exército falecidos

• Julio Casas Regueiro - Exministro das FAR. Faleceu no 2011
• Sixto Batista Santana - Ex-oficial das FAR. Faleceu no 2014

Vicealmirante

• Pedro Miguel Pérez Betancourt - Xefe da Aduana Xeral da República
• Julio César Gandarilla Bermejo - Ministro do Interior

Xenerais de división

• Romárico Sotomayor García - Viceministro de Interior
• José Milián Pino - Viceministro de Interior
• Ramón Pardo Guerra - Xefe do Estado Maior da Defensa Civil
• Leonardo Andollo Valdés - Segundo xefe da Comisión Permanente de Implementación e Desenvolvemento
• Humberto Francis Pardo - Xefe da Seguridade Persoal do MININT
• Onelio Aguilera Bermúdez - Xefe do Exército Oriental
• Raúl Rodríguez Lobaina - Xefe do Exército Central
• Lucio Morales Abad - Xefe do Exército Occidental
• Manuel S. Pérez Hernández - Xefe do Exército Xuvenil do Traballo
• José Carrillo Gómez - Xefe da Dirección Política das FAR
• Ermio Hernández Rodríguez - Xefe de Dirección do MINFAR
• Jorge Guerrero Almaguer - Xefe de Xestión do MINFAR
• Roberto Legrá Sotolongo - Xefe do Estado Maior do Exército Occidental
• Rafael Hernández Delgado - Xefe do Estado Maior do Exército Oriental
• Rubén Martínez Puente - Xefe da Unidade Agropecuaria das FAR
• Orlando Almaguel Vidal - Xefe da Retagarda das FAR
• Elfre Pérez Zaldívar - Xefe de Loxística das FAR
• Samuel Rodiles Planas - Presidente do Instituto de Planificación Física
• Urbelino Betancourt Cruces - Director da Academia das FAR
• Guillermo Rodríguez del Pozo - Segundo xefe do Centro de Estudos de Información da Defensa

Xenerais de división da reserva

• José Ramón Fernández Álvarez - Asesor presidencial
• Antonio Enrique Lussón Batlle - Vicepresidente do Consello de Ministros
• Ulises Rosales del Toro - Vicepresidente do Consello de Ministros
• Jesús Bermúdez Cutiño - Ex xefe do Centro de Estudos de Información en Defensa
• Rogelio Acevedo González - Expresidente do Instituto de Aeronáutica Civil
• Fabián Escalante Font - Exviceministro do Interior
• Pedro García Peláez - Oficial do Ministerio do Interior

As FAR recoñecen oficialmente 5 intervencións militares de Cuba: en Alxeria, Siria, Congo Brazzaville, Angola e Etiopía. Non obstante, outras fontes amplían a lista incluíndo Nicaragua. Esta lista inclúe só o envío de persoal militar cubano como forzas regulares recoñecidas como belixerantes entre os estados. Engádense por separado outras participacións militares cubanas para apoiar os movementos de liberación nacional en América Latina.

• Invasión de Baía de Cochinos, derrota dunha brigada mercenaria enviada polos Estados Unidos para invadir Cuba.
• Guerra das Areas en Alxeria, foi a primeira intervención das forzas armadas cubanas en territorio estranxeiro a petición do entón goberno alxeriano, atacado por Marrocos. Resultado: retirada marroquí.
• Guerra do Yom Kippur a petición do goberno de Siria. Chegaron ao final do conflito pero aínda así mantiveron combates de artillaría coas forzas israelís.
• Operación Carlota, en resposta á solicitude do goberno de Agostinho Neto, participaron na Guerra Civil de Angola e na Guerra da fronteira de Suráfrica. Resultado: Derrota do exército surafricano, liberación de Namibia, golpe ao réxime do Apartheid surafricano.
• Guerra Civil de Etiopía e Guerra de Ogadén a instancias do goberno etíope. Resultado: derrota somalí.
• Revolución sandinista en Nicaragua. O Estado cubano enviou persoal militar que asesorou os servizos de seguridade e intelixencia militar nicaraguanos. Resultado: Supervivencia do goberno sandinista.
• Expedición fracasada á República Dominicana para derrocar ao ditador Trujillo, en alianza co exilio dominicano.
• Invasión estadounidense de Granada. Varios conselleiros militares cubanos xunto con persoal civil (principalmente construtores), case sen armas pesadas, enfrontáronse xunto ao exército de Granada á invasión dos Estados Unidos nunha loita desigual.

Outros artigos

• Movemento do 26 de xullo.

Ligazóns externas

• Ministerio das Forzas Armadas Revolucionarias de Cuba (en castelán).
• Sitio non oficial dedicado á aviación e aos vehículos blindados cubanos (en castelán).
• Del silencio y la osadía - Informe sobre as tropas especiais das FAR (en castelán).
• Discurso de Fidel Castro na cerimonia do 30 aniversario da Misión Militar Cubana en Angola (en castelán).