Gran Premio de Australia de 1997

Entraron dous novos equipos na Fórmula Un en 1997: Stewart e Lola. Footwork recuperou o seu antigo nome de Arrows e adquiriu motores Yamaha, mentres que Ligier foron comprados por Alain Prost e cambiou o seu nome a Prost Grand Prix. Tyrrell adquiriu os motores Ford.

O maior cambio na liña de pilotos foi o despedimento sorpresa de Damon Hill por Williams que acababa de gañar o Campionato Mundial para unirse a Tom Walkinshaw no seu recentemente adquirido equipo Arrows. Na semana previa á carreira, houbo rumores de que Hill abandonara Arrows debido ao mal desempeño do coche, rumores que foron desmentidos.^[1]

Pedro Diniz respaldado polo seu patrocinio foi contratado como o seu compañeiro de equipo. Williams retivo a Jacques Villeneuve e fixo equipo con Heinz-Harald Frentzen, que non foi visto como un bo substituto de Hill.

Villeneuve era o favorito dos corredores de apostas na nova tempada, sinalando que ser o favorito supoñía "unha presión extra, pero é unha boa presión [para min]".^[2][3]

Ferrari retivo a Michael Schumacher e Eddie Irvine, Benetton mantivo a Jean Alesi e Gerhard Berger e McLaren contratou a Mika Häkkinen e David Coulthard. Jordan tivo dous novos pilotos en Giancarlo Fisichella o mozo italiano de Minardi e contratara a Ralf Schumacher o irmán de Michael nunha interesante aliñación. O novo equipo de Prost Grand Prix mantivo a Olivier Panis e asinou ao novato piloto xaponés Shinji Nakano. Sauber mantivo a Johnny Herbert e a perda de Frentzen provocou que Peter Sauber contratara ao piloto de probas de Ferrari Nicola Larini. Tyrrell retivo Mika Salo por un terceiro ano e engadiu a Jos Verstappen ao equipo Arrows. Minardi cos motores Hart V8 contrataron a Ukyo Katayama e ao prometedor piloto italiano Jarno Trulli. Este foi un gran premio para Heinz-Harald Frentzen e Olivier Panis, ambos acadaron a súa 50ª carreira e a 100ª carreira para Johnny Herbert.

O novo equipo de Stewart Grand Prix contratou a Rubens Barrichello como o seu principal piloto e ao moi prometedor piloto dinamarqués Jan Magnussen. Lola recrutou ao piloto de pago Riccardo Rosset e ao expiloto de probas de Benetton Vincenzo Sospiri.

Bridgestone tamén fixo a súa primeira aparición oficial na Fórmula 1 rompendo o reinado de Goodyear como único fornecedor de pneumáticos desde que comezou en 1992. Bridgestone proporcionou pneumáticos a Minardi, Arrows, Prost, Stewart e Lola.

Na previa da fin de semana, Michael Schumacher foi criticado por dicir que o circuíto "non era particularmente especial", a prensa local chamouno "prima donna mal pagada".^[4] Tamén houbo protestas na preparación da carreira, con manifestantes derramando diésel na pista a semana anterior á carreira.^[4] Unha folga tamén significou que non funcionaban os servizos públicos, Jeff Kennett, Primeiro ministro de Victoria, etiquetounos como "de mentalidade sanguenta" e que deberán "incorrer na ira da comunidade".^[4]

O canadense Jacques Villeneuve logrou a súa cuarta pole tras unha sorprendente volta de 1:29.369, mentres que Heinz-Harald Frentzen só puido lograr un 1:31.121 para ocupar o lugar restante na primeira liña. Só 6 pilotos conseguiron cualificar dentro dos 3 segundos do tempo de pole. A sesión viu unha bandeira vermella a pouco máis de dous minutos para o final tras unha colisión entre Gerhard Berger e Nicola Larini na recta entre as curvas 10 e 11. Isto deu lugar a que moitos dos vehículos tivesen que completar unha volta ao Sprint para lograr un tempo de volta antes de finalizar a sesión. Damon Hill tivo problemas durante a sesión, só clasificando dentro do límite do 107% debido a unha fuga de aceite que dificultoulle os tempos de volta. Ambos os dous coches Lola non lograron o límite de clasificación e foron máis de dez segundos máis lentos que Villeneuve na súa primeira e única sesión de cualificación na F1, xa que o equipo tivo que retirarse da próxima carreira debido á falta de fondos. Pedro Diniz tamén quedou fóra do tempo do 107%, pero foi autorizado a competir, tendo establecido un tempo na práctica dentro do tempo do 107%.

Antes de comezar a carreira, houbo problemas para o actual campión do mundo, Damon Hill. Na volta de quecemento, o seu acelerador atascouse deixándoo varado na pista e facéndoo retirarse da carreira. O drama continuou na primeira curva cando Eddie Irvine entrou na primeira curva e calculou mal a súa freada, golpeando tanto a Villeneuve como a Herbert. Os tres quedaron fóra da carreira. A carreira estaba marcada polas estratexias e aquí había un pouco de interese porque a de Williams era dun par de paradas aínda que a maioría dos autos era dunha soa parada. Jos Verstappen trompeou na volta dous mentres intentaba superar a Ukyo Katayama. Non obstante, nas primeiras voltas, Frentzen non tivo que preocuparse por estes problemas. O coche era lixeiro e diante tiña o camiño baleiro e ninguén o desafiaba. O boquete abriuse rapidamente: 2´7 segundos na primeira volta, 3´7 na segunda, 5´3 na terceira, 7´2 na cuarta e así sucesivamente. Ambos Jordan pronto se retiraron da carreira, Ralf Schumacher sufriu un problema na caixa de cambios e Fisichella trompeou fóra da pista mentres pasaba a Barrichello. Na 12ª volta, con todo, a brecha detívose e nas seis voltas seguintes a diferenza entre o primeiro e o segundo mantíbose entre 17 e 18 segundos. Frentzen entrou a boxes na volta 18 e volveu terceiro. Jean Alesi retirouse vergoñentamente da carreira logo de quedar sen combustible, a pesar de que o equipo de Benetton o chamara a boxes 5 voltas antes. Nas voltas seguintes, puido pechar a Coulthard e Schumacher pero non foi tan espectacular como se puidese esperar. Heinz perdeu tempo no tráfico, loitando cos freos e en ocasións parecía dubitativo. Coulthard e Schumacher entraron a boxes a media carreira e así Frentzen avanzou de novo e correu moi rápido durante unhas voltas antes de que se volvese a esvaecer. Na volta 40 entrou a facer a súa segunda parada. A diferenza con Coulthard era só de 23 segundos e unha parada no pitlane era de preto de 22 a 24 segundos, era dubidoso se sairía por adiante. En realidade era unha cuestión académica, o seu pneumático traseiro dereito causou problemas e Heinz-Harald parou seis segundos máis do habitual e Coulthard e Schumacher pasárono. Diante, David Coulthard continuou a afastarse destes incidentes para liderar a carreira, seguido por Michael Schumacher e Frentzen. Frentzen pechou a Coulthard e a Schumacher que estaban correndo xuntos, pero Schumacher tivo que facer unha parada de combustible non programada no final da carreira, promovendo a Frentzen á segunda posición. Por un tempo grandes cantidades de po saíron provenientes dos freos de Frentzen e a falta de tres voltas faloulle un disco de freo, enviándoo á trampa de grava ao final da recta principal. Coulthard logrou a súa segunda vitoria na carreira. Tamén foi a primeira vitoria de McLaren desde que Ayrton Senna gañara o Gran Premio de Australia de 1993.

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-Mercedes	14
2	Ferrari	6
3	Benetton-Renault	3
4	Prost-Mugen-Honda	2
5	Sauber-Petronas	1

• Nota: Só se inclúen as cinco primeiras posicións en ambas as clasificacións.

Detalles da carreira: "1997 Australian Grand Prix". Chicane F1. Arquivado dende o orixinal o 29 de setembro de 2007. Consultado o 2 de agosto de 2007.