Gran Premio do Brasil de 1987

En case unha repetición do ocorrido en 1982, antes da carreira falouse dun boicot dos pilotos debido ás taxas da nova Super Licenza para o ano 1987. Anteriormente o custo dunha Super licenza de piloto era 825 US $. Pero, desde 1987 os pilotos que puntuaran no Campionato Mundial de 1986 pagarían máis (é dicir, cantos máis puntos lograra un piloto, máis pagaría pola súa licenza) pilotos como o Campión do Mundo Alain Prost e os pilotos de Williams Nigel Mansell e Nelson Piquet estaban todos obrigados a pagar ao redor de 12.000 $ (mentres que outros como o novato de Lotus Satoru Nakajima só tiña que pagar a tarifa fixa). De acordo cos pilotos, non era polos cartos, era o principio de que unha licenza é unha licenza e que a cota debía ser a mesma para todos. Con todo, no momento en que os coches estaban listos para a primeira sesión de adestramentos do venres pola mañá, todo o mundo (ou nalgúns casos os equipos) pagaran a tarifa de licenza requirida.

A cualificación foi dominada polos motores Honda do Williams, con Mansell diante de Piquet. En terceiro lugar quedou Ayrton Senna co seu Lotus. O Lotus 99T, agora coas cores amarelo e azul dos novos patrocinadores Camel Cigarettes, por primeira vez usaron o ordenador para controlar suspensión activa coa esperanza de que a súa vantaxe (mantendo o coche á altura óptima) daríalles unha vantaxe sobre o resto dos participantes. O número total de automóbiles participantes no evento foi de 23, pero no día da carreira o equipo March, presentouse na carreira cun coche de Fórmula 3000 modificado para o novato na F1 Ivan Capelli debido a que o seu coche novo non estaba listo, pero no último warm-up do domingo pola mañá o motor rebentou, e só había 22 pilotos na saída.

A cualificación tamén viu as controvertidas válvulas pop-off da FIA utilizadas por primeira vez nos coches turboalimentados. As válvulas limitaban a presión de soprado do turbo a 4,0 bar, onde previamente limitábase a potencia ao que os enxeñeiros consideraban que podían aguantar os motores. As válvulas estaban lonxe de ser populares entre os equipos e pilotos, algúns pilotos queixáronse durante toda a fin de semana que cortaban demasiado cedo e non permitían suficiente potencia. O piloto de Arrows Derek Warwick dixo que ás veces a válvula se abría apenas a 2,6 bar (unha perda de aproximadamente 280 CV (209 kW; 284 PS)) mentres o piloto de Benetton Thierry Boutsen dixo que as dúas válvulas do seu Ford V6 abrían en momentos diferentes e ambas moi por baixo do límite de 4 bar. McLaren conseguiu solucionar o problema da válvula pop-off mediante a limitación do turbo nos seus motores TAG - Porsche a só 3,6 bar de presión en todo a fin de semana, e polo tanto non permitindo nunca que as válvulas entrasen en xogo.^[1] Un mecánico dun equipo describiunas de forma anónima dicindo que as válvulas eran a única peza en bruto na enxeñería dun coche de Gran Premio moderno.

O equipo Ligier ausentouse en Río, faltando á súa primeira carreira desde o boicot francés ao Gran Premio de Suráfrica de 1985. O equipo deseñárase para utilizar un novo motor Alfa Romeo de 4 cilindros, turboalimentado para a tempada e ían a utilizar o Alfa Romeo 890T V8 turbo para a primeira carreira, mentres que debutarían co novo Alfa 415T na segunda rolda en San Marino. Con todo, durante as primeiras probas de pretempada René Arnoux comparou o novo 415T cun alimento caducado. Isto deulle á empresa matriz de Alfa Fiat a escusa que querían saír da súa asociación co equipo Ligier, deixándoo sen motor para a tempada, aínda que Ligier foi capaz de asegurar o fornecemento do Megatron turbo a través do patrocinador do equipo Arrows USF&G e usaríanos desde San Marino ata o final da tempada.

Na saída Piquet foi o máis rápido, por diante de Senna, mentres que Mansell fixo un mal comezo, os Benetton B187 de Boutsen e Teo Fabi obstaculizaron a Mansell e Prost. Adrián Campos foi descualificado por un procedemento de arranque incorrecto. A vantaxe de Piquet non durou moito, na volta 7, tivo que entrar en boxes co motor sobre quentado causado polos confetis e restos espallados na pista que entraron nos pontóns laterais do radiador. Reincorporouse de novo na undécima posición, deixando a Senna liderando sobre Mansell (que mentres tanto recuperou a segunda posición), aínda que tamén entrou en boxes para limpar os seus radiadores. Reincorporouse detrás de Piquet e ambos comezaron a avanzar a través da pista.

Senna parou en boxes debido a problemas de dirección no seu Lotus 99T e así Prost tomou a dianteira. Cando Prost detívose a cambiar pneumáticos novos o liderado pasou brevemente a Thierry Boutsen, que corría admirablemente co seu Benetton-Ford, pero a súa vantaxe durou menos da metade dunha volta antes de que Piquet colocárase primeiro antes da súa segunda parada, na volta 21. A continuación Prost púxose primeiro de novo e liderou durante o resto da carreira, sen verse ameazado mentres conserva os seus pneumáticos para facer só dúas paradas, mentres que os seus rivais Senna e Piquet facían tres.

A carreira de Mansell viuse comprometida ao final da carreira por unha picada, que o enviou de novo á sétima posición. Na volta 51 Senna sufriu un fallo de motor, provocando que se retirara cando ía na segunda posición que ocupara durante gran parte da carreira malia os problemas coa suspensión activa do seu Lotus. Senna, aparcou fóra da pista fronte aos boxes, informou que o seu motor non en realidade non explotara, pero que podía sentir como fallaba e pensaba que sería mellor retirarse en lugar de destruír o motor.

Prost gañou por diante de Piquet, o seu compañeiro de equipo Stefan Johansson, Gerhard Berger (que loitou durante toda a carreira con problemas na dirección do seu Ferrari F1 / 87), Boutsen e Mansell, quen logrou o último punto. Primeiro Gran Premio de Satoru Nakajima, terminou xusto fóra dos puntos no sétimo lugar no seu Lotus. Esta foi a 26º vitoria de Prost, que o converteu no segundo gañador máis exitoso Gran Premio da historia, por diante de Jim Clark e só a unha vitoria de empatar con Jackie Stewart como o máis exitoso.

Os números entre parénteses refírense ás posicións dos participantes con motores aspirados que competían polo trofeo Jim Clark.

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	1	Alain Prost	McLaren-TAG	61	1:39:45.141	5	9
2	6	Nelson Piquet	Williams-Honda	61	+ 40.547	2	6
3	2	Stefan Johansson	McLaren-TAG	61	+ 56.758	10	4
4	28	Gerhard Berger	Ferrari	61	+ 1:39.235	7	3
5	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	60	+ 1 volta	6	2
6	5	Nigel Mansell	Williams-Honda	60	+ 1 volta	1	1
7	11	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	59	+ 2 voltas	12
8	27	Michele Alboreto	Ferrari	58	Trompo	9
9	10	Christian Danner	Zakspeed	58	+ 3 voltas	17
10 (1)	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	58	+ 3 voltas	18
11 (2)	4	Philippe Streiff	Tyrrell-Ford	57	+ 4 voltas	20
12 (3)	14	Pascal Fabre	AGS-Ford	55	+ 6 voltas	22
Ret	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	52	Temperatura	14
Ret	12	Ayrton Senna	Lotus-Honda	50	Motor	3
Ret	7	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	48	Eléctrico	11
Ret	8	Andrea de Cesaris	Brabham-BMW	21	Diferencial	13
Ret	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	20	Motor	8
Ret	21	Alex Caffi	Osella-Alfa Romeo	20	Retirouse	21
Ret	24	Alessandro Nannini	Minardi-Motori Moderni	17	Suspensión	15
Ret	9	Martin Brundle	Zakspeed	15	Turbo	19
Ret	19	Teo Fabi	Benetton-Ford	9	Turbo	4
DSC	23	Adrián Campos	Minardi-Motori Moderni	3	Dexcualificado	16
NTS	16	Ivan Capelli	March-Ford	0	Non saíu	23
Fonte:[2]

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-TAG	13
2	Williams-Honda	7
3	Ferrari	3
4	Benetton-Ford	2

Clasificación do trofeo Colin Chapman

Pos	Construtor	Puntos
1	Tyrrell-Ford	15
2	AGS-Ford	4

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.