Manolo Peña
Manuel Peña Escontrela, coñecido como Manolo Peña, nado en Sarria o 18 de decembro de 1965 e finado en Ponferrada o 13 de novembro de 2012, foi un futbolista galego que xogaba como dianteiro.
| Manolo Peña | |||
|---|---|---|---|
| Información persoal | |||
| Nome | Manuel Peña Escontrela | ||
| Nacemento | 18 de decembro de 1965 | ||
| Lugar de nacemento | Sarria | ||
| Falecemento | 13 de novembro de 2012 | ||
| Lugar de falecemento | Ponferrada | ||
| Altura | 1,80 m. | ||
| Posición | dianteiro | ||
| Carreira xuvenil | |||
| Valladolid | |||
| Carreira sénior | |||
| Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
| 1982–1983 | Ponferradina | 21 | (9) |
| 1983–1990 | Valladolid | 148 | (24) |
| 1990–1993 | Zaragoza | 40 | (3) |
| 1993–1995 | Cádiz | 28 | (3) |
| 1995–1996 | Talavera | 24 | (1) |
| 1996–2000 | Ponferradina | ||
| Selección nacional | |||
| 1983–1984 | España sub-18 | 6 | (0) |
| 1985 | España sub-19 | 1 | (0) |
| 1985 | España sub-20 | 2 | (0) |
| 1985–1987 | España sub-21 | 5 | (1) |
| 1988 | España sub-23 | 1 | (0) |
| Na rede | |||
  | |||
| Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Traxectoria
Nado en Sarria, pasou a súa infancia en Toural dos Vaos, no Bierzo, e máis tarde en Ponferrada.[1] Despois de xogar coa Ponferradina en Terceira División, e sendo aínda xuvenil foi incorporado ao Real Valladolid. Debutou co primeiro equipo deste aos 17 anos, nun encontro da Copa do Rei contra a propia Ponferradina no estadio Fuentesnuevas o 7 de setembro de 1983. Tres días despois xogou o seu primeiro partido na Primeira División, fronte ao Valencia en Mestalla (3-2). Militou no Valladolid durante sete tempadas, gañando a Copa da Liga en 1984 e sendo a súa mellor cifra anotadora en liga a da tempada 1987/88, na que marcou oito goles, incluído un triplete contra o Barcelona no Camp Nou, que supuxo a primeira vitoria do Valladolid no estadio barcelonés (2-4).[2]
Na seguinte tempada marcou un histórico gol na prórroga do partido de volta das semifinais da Copa do Rei contra o Deportivo da Coruña no José Zorrilla, dándolle ao seu club a vitoria e o pase á segunda final de Copa da súa historia.[3] Foi titular na final disputada no estadio Vicente Calderón contra o Real Madrid, que se decidiu a favor do equipo branco grazas a un solitario gol de Rafa Gordillo.[4]
Na tempada 1989/90 debutou en competición europea, disputando os cuartos de final da Recopa de Europa fronte ao Monaco de Arsène Wenger, caendo eliminado na quenda de penaltis.[2] Non foi nunca expulsado na súa carreira, e non viu sequera un cartón amarelo durante os seus primeiros 165 partidos co Valladolid, ata que recibiu un en 1990.[2]
No verán de 1990 foi traspasado ao Zaragoza por 50 millóns de pesetas.[2] No equipo aragonés militou durante tres tempadas, pero unha lesión nun xeonllo cortou a súa progresión.[1] Con Víctor Fernández como adestrador, clasificouse para a Copa da UEFA , competición na que disputou tres partidos.
En 1993 deixou Zaragoza e fichou polo Cádiz, de Segunda División, e nos seguintes anos militou no Talavera e de novo na Ponferradina, antes de colgar as botas no ano 2000.[2] Instalado en Ponferrada foi elixido concelleiro de Deportes, cargo que ocupou antes de traballar no ámbito financeiro. Faleceu na capital berciana o 13 de novembro de 2012 por mor dun cancro, aos 46 anos de idade.[5][6]
Selección española
Foi internacional coas diferentes categorías inferiores da selección española. En 1985 disputou a Copa do Mundo sub-20 na Unión Soviética, proclamándose subcampión tras perder a final contra o Brasil.[6]
Palmarés
- Valladolid
- Copa da Liga (1): 1984.
Notas
Véxase tamén
Ligazóns externas
- Datos do xogador en BDFutbol (en castelán).