Նիկոլաե Չաուշեսկու

Նիկոլաե Չաուշեսկու (ռումիներեն՝ Nicolae Ceaușescu, ( արտասանություն), հունվարի 26, 1918(1918-01-26)^{[3][4][5][…]}, Սկրոնիչեշտի, Olt County, Ռումինիայի թագավորություն^[3] - դեկտեմբերի 25, 1989(1989-12-25)^{[4][5][6][…]}, Տըրգովիշտե, Ռումինիա), ռումինացի կոմունիստ քաղաքական գործիչ^[12]։

Նիկոլաե Չաուշեսկու
Կուսակցություն՝	Ռումինիայի կոմունիստական կուսակցություն[1]
Կրթություն՝	Նիսի համալսարան-Սոֆիա Անտիպոլիս, Մ. Վ. Ֆրունզեի անվան ռազմական ակադեմիա[2] և Բուխարեստի տնտեսական հետազոտությունների ակադեմիա[2]
Մասնագիտություն՝	քաղաքական գործիչ, ռազմական գործիչ, cobbler և Ռումինիայի նախագահ
Ծննդյան օր	հունվարի 26, 1918(1918-01-26)[3][4][5][…]
Ծննդավայր	Սկրոնիչեշտի, Olt County, Ռումինիայի թագավորություն[3]
Վախճանի օր	դեկտեմբերի 25, 1989(1989-12-25)[4][5][6][…] (71 տարեկան)
Վախճանի վայր	Տըրգովիշտե, Ռումինիա
Թաղված	Ghencea Cemetery
Քաղաքացիություն	Ռումինիայի Սոցիալիստական Հանրապետություն
Ամուսին	Ելենա Չաուշեսկու
Զավակներ	Զոյա Չաուշեսկու, Նիկու Չաուշեսկու և Վալենտին Չաուշեսկու
Կայք՝	ceausescu.org
Ինքնագիր
Պարգևներ	[8] [10] [7] [11] [9] [3] [3] Լիբանանի համալսարանի պատվավոր դոկտոր Բուենոս Այրեսի համալսարանի պատվավոր դոկտոր և Օլիմպիական շքանշան
Nicolae Ceaușescu

1932 թվականից մասնակցել է Երկրում կոմունիստական վարչակարգի հաստատմանը։ Եղել է Կոմունիստական երիտասարդական միության (ԿԵՄ) անդամ՝ 1933 թվականից, Ռումինիայի կոմկուսի (ՌԿԿ) անդամ՝ 1936 թվականից։ 1939-1940 թվականներին զբաղեցրել է ԿԵՄ Բուխարեստի քաղկոմի քարտուղարի և ՌԿԿ ԿԿ-ին կից երիտասարդության շրջանում տարվող աշխատանքների կենտրոնական հանձնաժողովի անդամի պաշտոնները։ վաղ տարիքից ընդհատակյա կոմունիստական գործունեությունների համար բազմաթիվ առիթներով ձերբակալվել է։ 1944-1945 թվականներին՝ ԿԵՄ ԿԿ քարտուղար։ 1945 թվականին ընտրվել է ՌԿԿ ԿԿ անդամության թեկնածու։ 1945-1954-ին կատարել է կուսակցական, պետական ղեկավար աշխատանքներ։ 1952 թվականից դարձել է ՌԿԿԿԿ անդամ, 1954 թվականիցքաղբյուրոյի անդամության թեկնածու և ՌԿԿ ԿԿ քարտուղար (1955 թվականից՝ քաղբյուրոյի անդամ)։ 1965 թվականի մարտին ընտրվել է ՌԿԿ ԿԿ առաջին քարտուղար, հուլիսին՝ գլխավոր քարտուղար։ 1965-1974 թվականներին զբաղեցրել է ՌԿԿ ԿԿ գործկոմի և մշտական նախագահության անդամ։ 1969 թվականի օգոստոսից եղել է ՌԿԿ գլխավոր քարտուղար։ 1967 թվականի դեկտեմբերին նշանակվել է ՌԱՀ Պետական խորհրդի նախագահ, իսկ 1974 թվականի մարտին՝ ՌԱՀ նախագահ։ Սոցիալիստական գործունեության համար պարգևատրվել է Հանրապետության սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (1964), ՌԱՀ հերոս (1971) և Լենինի շքանշանով (1978)։

Համեմատաբար կարճատև խաղաղ կառավարումից հետո, Չաուշեսկուիի վարչակարգը շուտով ձեռք է բերում առավել դաժան և ռեպրեսիվ բնույթ։ Համաձայն որոշ ակնարկների, Չաուշեվսկուիի ստալինիստական վարչակարգը ամենակոշտն էր ողջ սոցիալիստական ճամբարում^[13]։ Չաուշեվսկուի գործունեությունը խիստ դաժան էր համարվում նույնիսկ խորհրդային չափանիշներով։ Չէր հանդուրժվում ցանկացած տեսակի ներքին անհամաձայնություն։ Չաուշեվսկուին պատկանող Սեկուրիտատեն համարվում էր աշխարհի ամենադաժան գաղտնի ոստիկանությունը։

1982 թվականին, նպատակադրվելով վճարել Ռումինիայի խոշոր արտաքին պարտքը, Չաուշեսկուն հրամայեց արտահանել երկրի գրեթե ամբողջ գյուղատնտեսական և արդյունաբերական արտադրանքը, ինչը հանգեցրեց սննդի, վառելիքի, էլեկտրաէներգիայի, դեղորայքի կրիտիկական սակավության և խորապես նվազեցրեց երկրի կենսամակարդակը։ Տվյալ քաղաքականության հետևանքով երկրում ծայր առան զանգվածային խռովություններ։

Չաուշեսկուի կառավարման տարիներն ուղեկցվել են նաև անձի պաշտամունքով, ազգայնականությամբ, ընտանեվարությամբ և արտաքին հարաբերությունների շարունակական վատթարացմամբ (նույնիսկ Խորհրդային Միության հետ)։

1989 թվականի դեկտեմբերի 17-ին, Երբ Չաուշեսկուն անվտնագության ուժերին կարգադրեց կրակ բացել Տիմիշոարայում բռնկված հակակառավարական ցույցի մասնակցիների վրա, երկրի կոմունիստական կառավարությունը վերջնականորեն տապալվեց^[14]։ Ռեժիմի դեմ պայքարը հետագայում ձեռք բերեց զանգվածային բնույթ՝ հասնելով մինչև մայրաքաղաք Բուխարեստ^[15]։ Միայն Բուխարեստում սպանվեց 89 մարդ, իսկ ողջ Ռումինիայում զոհվածների թիվը գերազանցեց 1000-ը^[16]։ Հաջորդ օրը ռումինական բանակն անցավ համաժողովրդական շարժման կողմը։ Չաուշեսկուն կնոջ՝ Ելենա Պետրեսկուի հետ փորձեց ուղղաթիռով հեռանալ մայրաքաղաքից, սակայն ճանապարհին ամուսինները գերեվարվեցին զինված ուժերի կողմից։ Զինվորական հատուկ տրիբունալի կողմից դեկտեմբերի 25-ին անցկացվեց հապշտապ դատավարություն՝ Չաուշեսկուին մեղադրելով սեփական ժողովրդի ցեղասպանության, ժողովրդի և պետության դեմ զինված հարձակման, ազգային ինստիտուտների վերացման և երկրի տնտեսության թուլացման (սաբոտաժի) մեջ^[16][17]։ Չաուշեսկուն ոչ միայն չընդունեց իր դեմ առաջադրված մեղադրանքները, այլ նաև չճանաչեց դատարանի լեգիտիմությունը։ Ընդամենը մեկ ժամ տևած դատավարության արդյունքում Չաուշեսկուն և իր կինը դատապարտվեցին մահապատժի։ Նույն օրը, մի քանի բարձրաստիճան զինվորականների և հարյուրավոր կամավորականների կողմից Նիկոլաե և Ելենա Չաուշեսկուները գնադկահարվեցին^[18]։