Նիկոլո Թոմազեո

Նիկոլո Թոմազեո (իտալ.՝ Niccolò Tommaseo, հոկտեմբերի 9, 1802(1802-10-09)^{[1][2][3][…]}, Շիբենիկ, Խորվաթիա^[4][5] - մայիսի 1, 1874(1874-05-01)^{[1][2][5][…]} կամ ապրիլի 30, 1874(1874-04-30)^[6], Ֆլորենցիա, Իտալիայի թագավորություն^[4][5]), իտալացի բանաստեղծ, արձակագիր, բանասեր, հայագետ։

Նիկոլո Թոմազեո իտալ.՝ Niccolò Tommaseo
Ծնվել է	հոկտեմբերի 9, 1802(1802-10-09)[1][2][3][…]
Ծննդավայր	Շիբենիկ, Խորվաթիա[4][5]
Մահացել է	մայիսի 1, 1874(1874-05-01)[1][2][5][…] (71 տարեկան) կամ ապրիլի 30, 1874(1874-04-30)[6] (71 տարեկան)
Մահվան վայր	Ֆլորենցիա, Իտալիայի թագավորություն[4][5]
Գերեզման	Settignano Cemetery
Քաղաքացիություն	Իտալիայի թագավորություն
Կրոն	Հռոմի Կաթոլիկ եկեղեցի
Կրթություն	Պադովայի համալսարան
Գիտական աստիճան	դափնեկիր[7]
Մասնագիտություն	լեզվաբան, լրագրող, գրող, քաղաքական գործիչ, պատմաբան և բանաստեղծ
Զբաղեցրած պաշտոններ	Սարդինիայի թագավորության պատգամավորների պալատի անդամ
Անդամություն	Ակադեմիա դելա Կրուսկա
Niccolò Tommaseo Վիքիպահեստում

Կրթությունն ստացել է Պադուայում, ապրել Վենետիկում։ 1848 թվականին եղել է հանրապետական կառավարության անդամ։ Գրել է «Խոստովանություններ» (1936), «Բանաստեղծական հուշեր» (1838), «Կայծեր» (1841) քնարական ժողովածուները, «Աթենքի դուքսը» (1837), «Հավատ և գեղեցկություն» (1840) պատմավեպերը, «Աստվածային կատակերգության» մեկնաբանությունները» (1837), «Քաղաքացիական պատմությունը գրականության մեջ» (1872) բանասիրական աշխատությունները։ Կազմել է հոմանիշների, գեղագիտական, իտալերենի բառարաններ։ Վենետիկի Մխիթարյանների մոտ սովորել է հայերեն (գրաբար), Գաբրիել Այվազովսկու օգնությամբ իտալերեն է թարգմանել Մովսես Խորենացու «Պատմութիւն Հայոց»-ը (1841) և Ագաթանգեղոսի «Պատմություն Հայոց»-ը (1843)։ Այդ թարգմանությունների իտալերեն առաջաբաններում, արժեքավորելով հայ հին գրականությունն ու լեզուն, կոչ է արել զբաղվել հայ մշակույթի ուսումնասիրությամբ։