პაგოდა

ჩინური პაგოდები-ჩინური არქიტექტურის ტრადიციული ნაწილია. უძველესი და მაღალი პაგოდები  ხისგან იყო ნაგები, მაგრამ პაგოდების უმრავლესობა აგებულია აგურით ან ქვით. ზოგიერთი პაგოდას საერთოდ არ ჰქონდა შინაგანი სივრცე. კოშკისებური, ხშირ შემთხვევაში მრავალსართულიანი ნაგებობის შიგნიით არის კიბეების სერია, რომელიც მნახველს საშუალებას აძლევს ავიდეს შენობის თავზე. ^[3]

მეორე მსოფლიო ომის დროს იაპონიის სამხედრო ხომალდების ზეკონსტრუქციებს ასევე უწოდებდნენ  პაგოდას, კერძოდ, საბრძოლო ხომალდებს "ფუსო", "ნაგატო" და სხვა^[4]

პაგოდა  იზიდავს ელვის დარტყმას სიმაღლის გამო. ბევრ პაგოდას აქვს დეკორატიული წვერი კონსტრუქციის ზედა ნაწილში, ხოლო თუ ლითონისგანაა დამზადებული, წვერი, რომელსაც ზოგჯერ "დემონის დამჭერს" უწოდებენ, მეხამრიდის ფუნქცია ასრულებს [ საკამათო საკითხია} ^[5]პაგოდები სხვადასხვა ზომისაა. გვხვდება როგორც დიდი, ასევე -პატარა.

ტრადიციულად პაგოდა კენტი რაოდენობის დონეებისაგან შედგება. გამონაკლისს წარმოადგენს მე –18 საუკუნის პაგოდა, რომელიც შექმნა სერ უილიამ ჩამბერზმა სამეფო ბოტანიკურ ბაღში, კიუში (ლონდონი).

მიანმარის, ტაილანდის, ლაოსისა და კამბოჯის პაგოდები ძალიან განსხვავდება ჩინური და იაპონური პაგოდებისაგან. ამ ქვეყნის ნაგებობები დრავიდული არქიტექტურიდან მომდინარეობს.

აღმოსავლეთის ჰანის დინასტიიდან სამხრეთ და ჩრდილოეთ დინასტიებამდე (დაახლ. 25–589 წწ.) პაგოდები ძირითადად ხისგან იყო ნაგები, ისევე როგორც სხვა ძველი ჩინური სტრუქტურები. ხის პაგოდები მდგრადია მიწისძვრების მიმართ, თუმცა ბევრი დაიწვა.  ხე ასევე მიდრეკილია როგორც ბუნებრივი ლპობის, ასევე მწერებისგან დაინფიცირებისკენ.

ჩრდილოეთ ვეისა და სუის დინასტიების დროს (386-618) დაიწყეს   ქვისა და აგურის პაგოდების  აგება. ხე მაინც ყველაზე გავრცელებული  მასალა იყო.  მაგალითად, სუის დინასტიის იმპერატორმა ვენმა (581-604) ერთხელ გამოსცა განკარგულება ქვეყნის ყველა პრეფექტურისათვის, რომ აშენებულიყო პაგოდები სტანდარტული სტრუქტურების გამოყენებით.  იმ პერიოდის ნაგებობებიდან  შემორჩენილია მხოლოდ Songyue Pagoda-მრგვალი პაგოდა, რომელიც 523 წელს ქვით ააგეს.

• Benn, Charles (2002). China's Golden Age: Everyday Life in the Tang Dynasty. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-517665-0.^{[მკვდარი ბმული]}
• Brook, Timothy. (1998). The Confusions of Pleasure: Commerce and Culture in Ming China. Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-22154-0^{[მკვდარი ბმული]}
• Fazio, Michael W., Moffett, Marian and Wodehouse, Lawrence. A World History of Architecture. Published 2003. McGraw-Hill Professional. ISBN 0-07-141751-6^{[მკვდარი ბმული]}.
• Fu, Xinian. (2002). "The Three Kingdoms, Western and Eastern Jin, and Northern and Southern Dynasties," in Chinese Architecture, 61–90. Edited by Nancy S. Steinhardt. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-09559-7^{[მკვდარი ბმული]}.
• Govinda, A. B. Psycho-cosmic symbolism of the Buddhist stupa. 1976, Emeryville, California. Dharma Publications.
• Hymes, Robert P. (1986). Statesmen and Gentlemen: The Elite of Fu-Chou, Chiang-Hsi, in Northern and Southern Sung. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-30631-0^{[მკვდარი ბმული]}.
• Kieschnick, John. The Impact of Buddhism on Chinese Material Culture. Published 2003. Princeton University Press . ISBN 0-691-09676-7^{[მკვდარი ბმული]}.
• Loewe, Michael. (1968). Everyday Life in Early Imperial China during the Han Period 202 BC–AD 220. London: B.T. Batsford Ltd.; New York: G.P. Putnam's Sons.
• Steinhardt, Nancy Shatzman (1997). Liao Architecture. Honolulu: University of Hawaii Press.