Constans Planckiana
Constans Planckiana, (h notata)[1] est prima constans physica, magnopere necessaria in aequationibus mechanicae quanticae: energia enim cuiuscumque photonis eius frequentiae, constante Planckiana multiplicatae, congruit (E = hf).
Maximilianus Planck talem quantitatem anno 1900 proposuit constantem proportionalitatis ad radiationem corporis nigri explicandam. Saepe postea constantem appellavit “quantum(en)(d) actionis”. Anno 1905 quidem Albertus Einstein tale “quantum” vel “minimum elementum energiae” ad naturam undarum electromagneticarum duxerat.[2]
Anno 1918, Planck Praemium Nobelianum physicae accepit, “meritis suis in progressu physicae per inventionem quantorum energiae agnitis”.[3]
In metrologia, una cum aliis constantibus, constans Planckiana adhibetur ad chiliogramma (i.e. unitas massae Systematis internationalis unitatum) definiendum. Unitates Systematis internationalis sic definiuntur ut constanti Planckianae, secundum tales unitates scriptae, exacte congruunt 6.62607015×10−34 m2 kg s−1. Si secundum unitates electronvoltae et secundi scribitur, constanti Planckianae congruunt 4.135667696…×10−15 eV s.
Constans Planckiana minuta
Saepe constanti Planckianae h una cum coefficiente(en)(d) 1⁄2𝜋 occurritur. Hoc evenit quia naturale est frequentia angulari (i.e. radiantes per secundum) in loco frequentiae simplicis (i.e. cycli per secundum, vel hertz) uti. Idcirco physici et constantem Planckianam et talem coefficientem in unam novam constantem, constantem Planckianam minutam vel constantem Diracianam appellatam, unire solent. Talis nova constants, ℏ notata (glypho(en)(d) "ha incisae", Unicodex U+210F), aequatione ℏ = h/2𝜋 definitur. Ei congruunt 1.054571817…×10−34 m2 kg s−1.[4]
Combinatio h⁄2𝜋 in commentatione Nicolai Bohr anni 1913[5] primum apparuit, ubi signo M0 notata est. Quindecim annos postea talis combinatio in litteris scientificis saepe adhibita est, sed semper sine seorsa nota. Deinde, anno 1926, in suis lectionibus, Ervinus Schrödinger et Paulus Dirac specialia symbola proposuerunt: notam K in casu Schrödinger[6] et notam h in casu Dirac[7] – glypho simili constanti Planckianae simplici. Dirac notā h usque ad annum 1930 usus est, cum glyphum ℏ in suo libro Principia Mechanicae Quanticae introducturus esset.[8]
Notae
Nexus interni
 |
