साक्षरता

साक्षरता भन्नाले अक्षर चिनेको वा जानेको, लिपि चिनेको वा अलिअलि लेखपढ गर्न सक्ने वा अल्पशिक्षितलाई जनाउँदछ।^[१] व्यापक अर्थमा भन्नु पर्दा साक्षरता भन्नाले साक्षरताले प्रयोगको कुनै विशिष्ट सन्दर्भमा लिखित रूपमा विचारहरू बुझ्ने वा व्यक्त गर्ने उद्देश्यका साथ "पढ्न र लेख्न जानेको" भन्ने बुझिन्छ।^[२][३] अर्को शब्दमा भन्ने हो भने, साक्षर समाजका मानिसहरूसँग लेखन उत्पादन र उपभोगका लागि धेरै अभ्यासहरू छन्।^[४] यस दृष्टिकोणमा, पढ्नु भनेको सधैँ कुनै न कुनै उद्देश्यका लागि केही न केही पढ्नु हो; लेखन भनेको जहिले पनि कुनै विशेष उद्देश्यको लागि कसैको लागि केहि लेख्नु हो।^[५] पढ्ने र लेख्ने बारेमा रहेको विश्वासले समाज र व्यक्तिको लागि यसको मूल्यले जीवनकालमा साक्षरतालाई अभिवृद्धि गर्दछ भने यसले सिकाइने कुरा र अभ्यास गर्ने तरिकाहरूलाई सधैँ प्रभाव पार्दछ। ^[६]नेपालको साक्षरता दर ६७.९१% रहेको छ।^[७]

केही अनुसन्धाताहरूले "साक्षरता" को अवधारणामा चासोको इतिहासलाई दुई अवधिहरूमा विभाजित गर्न सकिन्छ भनेर सुझाव दिएका छन्। पहिलो, सन् १९५० अघिको समय हो, जब साक्षरतालाई वर्णानुक्रमीय साक्षरता (शब्द र अक्षर पहिचान) को रूपमा मात्र बुझिन्थ्यो।^[८] दोस्रो, सन् १९५० पछिको समय हो, जब साक्षरतालाई बिस्तारै व्यापक अवधारणा र प्रक्रियाको रूपमा लिन थालियो, जसमा पठन र लेखनको सामाजिक र सांस्कृतिक पक्षहरू र कार्यात्मक साक्षरता समावेश छ। ^[९]