Baltimore Orioles
Baltimore Orioles – drużyna baseballowa grająca we wschodniej dywizji American League z siedzibą w Baltimore w stanie Maryland. Przydomki zespołu to The O’s i The Birds.
 Camden Yards | |||
| Data założenia | 1901 | ||
|---|---|---|---|
| Liga | |||
| Państwo | |||
| Adres | |||
| Stadion | |||
| Właściciel | Peter Angelos | ||
| Trener | Buck Showalter | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Historia
Milwaukee Brewers/St. Louis Browns
Klub powstał w 1894 jako Milwaukee Brewers, a w 1901 był jednym z ośmiu założycieli American League[1]. Po zakończeniu sezonu 1901 siedzibę zespołu przeniesiono do St. Louis, a nazwę zmieniono na Browns na cześć dziewiętnastowiecznego klubu z tego miasta St. Louis Brown Stockings[2]. Po raz pierwszy zespół wygrał American League w 1944 (z bilansem 89–65) i awansował do World Series, w których uległ St. Louis Cardinals w sześciu meczach[3][4].
W sezonie 1953 Browns uzyskali bilans 54–100, a średnia widzów na jedno spotkanie wyniosła 1930[3][5]. W efekcie właściciele klubu jednogłośnie podjęli decyzję o przeniesieniu siedziby do Baltimore w stanie Maryland[6].
Baltimore Orioles
Pierwszy mecz Orioles rozegrali 13 kwietnia 1954 w Detroit przeciwko Tigers[7]. W 1966 zespół awansował do World Series, w którym pokonał Los Angeles Dodgers w czterech meczach[3][8]. W sezonie 1969 Orioles po raz pierwszy przekroczyli pułap 100 zwycięstw w jednym sezonie (bilans 109–53, co do dziś jest rekordem klubu), jednak ulegli w World Series New York Mets 1–4[3][9].
W ciągu następnych czternastu sezonów zespół czterokrotnie grał w World Series, dwukrotnie zwyciężając (w 1970 i 1983 roku)[3]. W 1991 klub po 38 latach występów na Memorial Stadium, przeniósł się nowo wybudowany obiekt Oriole Park at Camden Yards, mogącym pomieścić 48 tysięcy widzów[10][11]. Kolejny awans do postseason Orioles uzyskali w 1996, przegrywając w American League Championship Series z New York Yankees 1–4[3][12]. Rok później zespół uległ na tym samym etapie rozgrywek 2–4 Cleveland Indians[3][13]. Od 1998 do 2011 Orioles ani razu nie uzyskali dodatniego bilansu zwycięstw i porażek[3].
W sezonie 2012 zwyciężając w 93 meczach i zajmując 2. miejsce w AL East, zespół uzyskał dziką kartę i po pokonaniu Texas Rangers w spotkaniu w ramach Major League Baseball Wild Card Game, uległ New York Yankees w American League Division Series 2–3[14].
Skład zespołu
| Baltimore Orioles | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Kadra | Sztab szkoleniowy | ||||||||
Miotacze
| Łapacze
Wewnątrzpolowi
Zapolowi
Designated hitter
| Menadżer
Trenerzy
| |||||||
Sukcesy
| Tytuł | Liczba | Rok |
|---|---|---|
| World Series | 3 | 1966, 1970, 1983 |
| American League American League Championship Series | 7 | 1944, 1966, 1969, 1970, 1971, 1979, 1983 |
| American League East Division | 9 | 1969, 1970, 1971, 1973, 1974, 1979, 1983, 1997, 2014 |
Zastrzeżone numery
Od 1997 numer 42 zastrzeżony jest przez całą ligę ku pamięci Jackie Robinsona, który jako pierwszy Afroamerykanin przełamał bariery rasowe w Major League Baseball[17].
 Earl Weaver M: 1968–1982 1985–1986 Zastrzeżony w 1982 |  Brooks Robinson 3B: 1955–1977 Zastrzeżony w 1977 |  Cal Ripken Jr. SS, 3B: 1981–2001 Zastrzeżony w 2001 |  Frank Robinson RF: 1966–1971 M: 1988–1991 Zastrzeżony w 1972 |  Jim Palmer P: 1965–1984 Zastrzeżony w 1985 |  Eddie Murray 1B: 1977–1988 Zastrzeżony w 1998 |  Jackie Robinson Wycofany przez wszystkie kluby MLB Zastrzeżony 15 kwietnia 1997 |
| Oznaczenie skrótów: M – menadżer, 1B – pierwszobazowy, 3B – trzeciobazowy, SS – łącznik, RF – prawozapolowy, P – miotacz | ||||||