Basil Liddell Hart

Urodził się w Paryżu jako syn pastora metodystów. Wykształcenie zdobył już w ojczyźnie – ukończył studia na Uniwersytecie Cambridge. Podczas I wojny światowej służył na froncie. Podczas bitwy nad Sommą odniósł obrażenia w wyniku ataku gazowego^[2], został też odznaczony za odwagę.

Następnie trafił do Korpusu Edukacyjnego, skąd odszedł w stopniu kapitana w 1927, już jako pracownik półetatowy po tym, jak przeszedł dwa lekkie ataki serca w 1921 (w tym samym roku dodał do swojego nazwiska nazwisko panieńskie matki – Liddell) i 1922. Nie zrezygnował z dodawania do nazwiska swojego stopnia wojskowego, co uznano za postępowanie w bardzo złym tonie, gdyż przyjęto, że po odejściu z wojska wciąż posługiwać się swoim stopniem powinni jedynie ci żołnierze, którzy osiągnęli rangę wyższą od majora.

Pracował jako dziennikarz. Początkowo, aż do II wojny światowej współpracował z dziennikami „Daily Telegraph” i „The Times”.

Według odtajnionych we wrześniu 2006 dokumentów MI5^[3] plany lądowania w Normandii „wyciekły” i trafiły w ręce Liddella Harta, który trzy miesiące przed operacją przygotował na ich temat krytyczny tekst, z którym następnie zapoznali się prominentni politycy i wojskowi. W połączeniu z jego wcześniejszymi krytycznymi wypowiedziami na temat sposobu prowadzenia wojny sprowadziło to na niego podejrzenia o sympatyzowanie z Niemcami. Winston Churchill zażądał, aby aresztowano Liddella Harta, ale MI5 ograniczyła się do obserwowania go, przechwytywania jego listów i podsłuchiwania rozmów telefonicznych.

Otrzymał tytuł szlachecki sir w 1966.

Publikował książki poświęcone wojskowości i biografie wielkich dowódców, takich jak Scypion Afrykański Starszy, William Tecumseh Sherman czy Thomas Edward Lawrence, których uważał za wzory strategów. Był też autorem pracy pt. Strategia. Działania pośrednie, wydanej w 1929 roku, polskie tłumaczenie ukazało się w 1959 nakładem Wydawnictwa MON^[4].

Krótko po II wojnie światowej spotkał się z wieloma najwyższymi dowódcami niemieckimi, a ich wypowiedzi opublikował. Przekonał też rodzinę Erwina Rommla, by pozwoliła mu zredagować i opublikować dokumenty i zapiski dowódcy Afrika Korps^[5].