Coła Dragojczewa
Coła Ninczewa Dragojczewa (bułg. Цола Нинчева Драгойчева; ur. 30 sierpnia 1898 w Bjałej Słatinie, zm. 26 maja 1993 w Sofii[1]) – bułgarska nauczycielka i komunistka, działaczka Bułgarskiej Partii Komunistycznej, w latach 1947-1957 minister poczt, telegrafów i telefonów – pierwsza kobieta-minister w dziejach Bułgarii.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 sierpnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Minister poczty, telegrafów i telefonów Bułgarii | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
     | |
Życiorys
Była córką Himzo i Peli Dragojczewów. Ukończyła szkołę pedagogiczną w Sofii i podjęła pracę w zawodzie nauczycielki[1]. Od 1919 działała w Bułgarskiej Partii Komunistycznej. Wzięła aktywny udział w rebelii komunistycznej w 1923 (tzw. powstanie wrześniowe). Za prowadzenie działalności antypaństwowej stanęła przed sądem i została skazana na 15 lat więzienia i pozbawienie prawa do wykonywania zawodu nauczycielki[1]. W 1924 opuściła więzienie w wyniku amnestii i powróciła do pracy partyjnej. Aresztowana ponownie w 1925 po zamachu bombowym na cerkiew Sweta Nedela. Skazana na karę śmierci, uniknęła kary z uwagi na to, że w chwili aresztowania była w ciąży[1]. Syna Czawdara urodziła w więzieniu.
W 1932 opuściła więzienie na mocy amnestii i wyjechała do Moskwy, gdzie ukończyła Międzynarodową Szkołę Leninowską i podjęła pracę w sekretariacie Kominternu[1]. W 1936 powróciła do Bułgarii i została wybrana do Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej. W 1941 została członkinią Biura Politycznego partii.
W czasie II wojny światowej działała w ruchu oporu, pod przybranym nazwiskiem Anna Cwetanowa[1]. Aresztowana w sierpniu 1941 trafiła do obozu Gonda Voda k. Asenowgradu, gdzie przebywała cztery miesiące. Po objęciu władzy przez komunistów w Bułgarii zajęła mieszkanie, które należało poprzednio do ks. Cyryla, brata cara Borysa III, rozstrzelanego przez komunistów[2]. W 1944 otrzymała funkcję sekretarza generalnego Frontu Ojczyźnianego i przewodniczącej Bułgarskiego Związku Kobiet[1]. W roku 1947 objęła funkcję ministra poczty, telegrafów i telefonów w rządzie Georgi Dimitrowa[1]. Pełniła tę funkcję przez dziesięć lat. W 1957 stanęła na czele Towarzystwa Przyjaźni Bułgarsko-Sowieckiej. Do roku 1990 zasiadała w Komitecie Centralnym BPK[1]. W latach 1946-1990 była deputowaną do Zgromadzenia Narodowego[1].
Pisała pamiętniki, w których szeroko przedstawiała stosunek Bułgarskiej Partii Komunistycznej do kwestii macedońskiej[1]. Zmarła w Sofii w 1994.
Publikacje
- 1944: Младежта и Отечественият фронт. Речи на Цола Драгойчева
- 1972-1979: Повеля на дълга. Спомени и размисли
- 1976: Българо-съветската дружба – двигателна сила за възход на НРБ
Odznaczenia i nagrody
W latach 1958-1983 pięciokrotnie odznaczana Orderem Georgi Dimitrowa. W 1968 odznaczona Orderem Lenina. W 1973 odznaczona Orderem Przyjaźni Narodów. W 1971 nagrodzona Leninowską Nagrodą Pokojową[1]. W 2015 imieniem Coły Dragojczewej nazwano plac w Bjałej Słatinie[3].
Przypisy
Bibliografia
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 169-170. ISBN 978-954-430-603-8.