Freedom of Speech

Freedom of Speech był pierwszym opublikowanym obrazem z serii Four Freedoms Normana Rockwella. Inspiracją dla tej serii było przemówienie Franklina D. Roosevelta, wygłoszone 6 stycznia 1941 roku podczas 77. Kongresu Stanów Zjednoczonych. W przemówieniu tym Roosevelt wymienił „cztery wolności”, które, jak twierdził, powinny być dostępne dla wszystkich ludzi na świecie: wolność słowa, wolność religii, wolność od niedostatku i wolność od strachu^[5][6]. Spośród nich jedynie wolność słowa i wolność religii wymienione są w Konstytucji Stanów Zjednoczonych^[7]. „Cztery wolności” zostały później włączone do Karty Atlantyckiej^[8], jak również do Karty Narodów Zjednoczonych^[6].

W serii Four Freedoms Rockwell ukazał sceny z życia codziennego, ilustrujące każdą z „czterech wolności”. Kolejne obrazy z serii ukazywały się w gazecie „The Saturday Evening Post” przez cztery tygodnie: w wydaniach z 20 lutego (Freedom of Speech), 27 lutego (Freedom of Worship), 6 marca (Freedom from Want) i 13 marca (Freedom from Fear). Towarzyszyły im eseje znanych pisarzy^[9].

Obrazy z tego cyklu rozpowszechniono w formie plakatów w ramach rządowego programu propagandowego, promującego sprzedaż obligacji wojennych. Podczas rządowego wydarzenia propagandowego Four Freedom War Bond Show z lat 1943–1944 można było zakupić obligacje wojenne, otrzymując w nagrodę pełnokolorowy zestaw reprodukcji obrazów z cyklu Four Freedoms. Nabywcy mogli także otrzymać okładki na obligacje i znaczki pocztowe, ozdobione reprodukcją Freedom of Speech^[10].

Obraz przedstawia scenę z zebrania mieszkańców Arlington w stanie Vermont (miejsca zamieszkania Rockwella), które miało miejsce w 1942 roku. Podczas zebrania miejscowy rolnik, Jim Edgerton, zabrał głos, by jako jedyny sprzeciwić się planom odbudowy szkoły zniszczonej przez pożar. Edgerton wcześniej stracił całe swoje stado krów w wyniku choroby i obawiał się, że nie będzie mógł opłacić zwiększonych podatków^[11][12][13]. Rockwell ujrzał w tej scenie znakomitą ilustrację „wolności słowa”. Zainspirowany nią, użył swoich sąsiadów z Vermont jako modeli do stworzenia wszystkich czterech obrazów z cyklu^[14].

Centralną postacią obrazu jest młody robotnik o brudnych, spracowanych rękach i ciemnej karnacji. Ubrany jest w kraciastą koszulę i zużytą zamszową kurtkę. Wyróżnia się spośród pozostałych uczestników zebrania, którzy mają na sobie białe koszule, krawaty i marynarki^[7][15][16]. Według Bruce’a Cole’a z „The Wall Street Journal”, robotnik jest ukazany na obrazie „stojący prosto, z otwartymi ustami, z lśniącymi oczami utkwionymi w jednym punkcie; mówi, co myśli, nieskrępowany i nieustraszony”, a jego twarz przywodzi na myśl Abrahama Lincolna^[7]. Zdaniem Roberta Scholesa, twarze postaci na obrazie wyrażają podziw dla mówcy i uważne wsłuchanie w jego słowa; sam mówca zaś przypomina postać rodem z filmów Franka Capry, graną przez Gary’ego Coopera lub Jimmy’ego Stewarta^[17].

Do postaci młodego robotnika pozował Carl Hess, sąsiad Rockwella. Carl – syn Henry’ego Hessa, imigranta z Niemiec – prowadził w Arlington stację benzynową, a jego dzieci chodziły do szkoły z dziećmi Rockwella^[12][16]. Wykorzystanie Hessa w roli modela zasugerował asystent Rockwella, Gene Pelham^[12], według którego Hess „miał szlachetną głowę”^[18]. Inni mieszkańcy Arlington ukazani na obrazie to: Henry Hess (tylko lewe ucho), Jim Martin (prawy dolny róg), Harry Brown (z prawej – tylko czubek głowy i oko), oraz Robert Benedict senior i Rose Hoyt (oboje z lewej strony). Przy lewej krawędzi obrazu widoczne jest również oko samego Rockwella^[12]. Właścicielem noszonej przez modela zamszowej kurtki był Gene Pelham^[16].

Praca nad obrazem zajęła artyście dwa miesiące i wymagała czterech podejść, zanim Rockwell uzyskał satysfakcjonujący efekt^[12][15]. Dwa razy Rockwell był bliski zakończenia pracy, jednak za każdym razem uznawał, że obraz nadal nie jest doskonały^[19]. Każda wersja przedstawiała pracownika fizycznego w nieformalnym stroju, wstającego z miejsca podczas zebrania miejskiego, jednak ukazywała tę scenę z innego punktu widzenia^[15]. Na jednym z wczesnych szkiców Hess otoczony był ze wszystkich stron innymi, siedzącymi postaciami. Hess uważał, że taka kompozycja wygląda bardziej naturalnie. Rockwell był jednak wobec niej krytyczny, twierdząc, że rozprasza ona widza i zaciemnia jasność przekazu^[12]. W finalnej wersji obrazu Rockwell zdecydował się na punkt widzenia skierowany w górę z poziomu ławki. Uwypuklił także pojedynczą postać mówcy, zamiast całego tłumu słuchaczy^[12][19].

W wydaniu „The Saturday Evening Post” z 20 lutego 1943 roku obrazowi towarzyszył esej Bootha Tarkingtona, powieściopisarza i dramaturga, laureata nagrody Pulitzera^[2]. Esej miał formę opowiadania; przedstawiał fikcyjne spotkanie Adolfa Hitlera i Benito Mussoliniego w 1912 roku, podczas którego omawiają oni plany ograniczenia wolności słowa w celu umocnienia własnej dyktatorskiej władzy^[20].

• Stuart Murray, James McCabe: Norman Rockwell’s Four Freedoms. Stockbridge, MA: Berkshire House Publishers, 1993. ISBN 0-517-20213-1. (ang.).
• Laura Claridge: Norman Rockwell: A Life. Random House, 2001, s. 303–314. ISBN 0-375-50453-2. (ang.).
• Maureen Hart Hennessey, Anne Knutson: Norman Rockwell: Pictures for the American People. Harry N. Abrams, Inc. with High Museum of Art and Norman Rockwell Museum, 1999, s. 94–102. ISBN 0-8109-6392-2. (ang.).
• Susan E. Meyer: Norman Rockwell’s People. Harry N. Abrams, 1981, s. 128–133. ISBN 0-8109-1777-7. (ang.).
• Stuart Murray, James McCabe: Norman Rockwell’s Four Freedoms. Gramercy Books, 1993. ISBN 0-517-20213-1. (ang.).
• Deborah Solomon: American Mirror: The Life and Art of Norman Rockwell. Farrar, Straus and Giroux, 2013, s. 201–220. ISBN 978-0-374-11309-4. (ang.).
• Robert B. Westbrook: The Power of Culture: Critical Essays in American History. Richard Wightman Fox i T. J. Jackson Lears (red.). University of Chicago Press, 1993, s. 218–220. ISBN 0-226-25954-4. (ang.).