Jan Gmyrek

Kariera klubowa

Jest wychowankiem AZS Kraków, w którego barwach występował w latach 1964–1970^[1]. Z krakowską drużyną wywalczył w 1968 srebrny medal na międzynarodowych akademickich mistrzostwach Polski^[2], ale jego zespół spadł w 1969 z I ligi^[1]. Od sezonu 1970/1971 występował w Stali Mielec, z którą zdobył Puchar Polski w 1971 i wicemistrzostwo Polski w 1975^[1]. Po sezonie 1975/1976 przeszedł do Hutnika Kraków, z którym w 1977 wywalczył awans do I ligi, w 1978 wicemistrzostwo Polski i Puchar Polski, w 1979 i 1980 mistrzostwo Polski^[1]. W latach 1980–1987 był graczem I-ligowej austriackiej drużyny HC Eggenburg, karierę zawodniczą zakończył w Hutniku Kraków, w sezonie 1987/1988 (6. miejsce w lidze)^[1].

Kariera reprezentacyjna

Był reprezentantem Polski juniorów. W 1968 zdobył brązowy, a w 1970 srebrny medal Młodzieżowych Zawodów Przyjaźni^[1]. W reprezentacji Polski seniorów debiutował 26 czerwca 1970 w towarzyskim spotkaniu z Jugosławią, w tym samym roku zajął też z drużyną 2. miejsce w zawodach o Puchar Bałtyku^[1][3]. Uczestniczył w zwycięskich dla Polski eliminacjach do igrzysk olimpijskich w Monachium (1972), w których w pięciu meczach zdobył 15 bramek^[3]. Na igrzyskach zajął z zespołem 10. miejsce, zagrał tam w czterech spotkaniach, zdobywając siedem bramek^[1][3]. W 1974 wystąpił na mistrzostwach świata, zajmując 4. miejsce (w sześciu spotkaniach zdobył trzynaście bramek) a także na zawodach Pucharu Świata, gdzie zajął z drużyną 2. miejsce (w czterech spotkaniach zdobył siedem bramek)^[1][3]. Swój największy sukces odniósł na igrzyskach olimpijskich w Montrealu (1976), gdzie ze swoją drużyną zdobył brązowy medal (w sześciu spotkaniach zdobył siedemnaście bramek)^[1][3]. Po igrzyskach został kapitanem drużyny narodowej^[1]. W tej roli wystąpił na mistrzostwach świata w 1978, gdzie jego zespół zajął 6. miejsce (w pięciu spotkaniach zdobył pięć bramek) oraz zawodach Pucharu Świata w 1979, gdzie zdobył z drużyną drugie miejsce (wystąpił we wszystkich czterech spotkaniach, ale nie zdobył żadnej bramki)^[1][3]. Ostatni raz w biało-czerwonych barwach zagrał 15 grudnia 1979 w towarzyskim spotkaniu z Węgrami. Nie został natomiast powołany na kolejne mecze w 1980 i pominięto go w składzie reprezentacji na igrzyska olimpijskie w Moskwie (1980)^[1]. Łącznie w I reprezentacji Polski zagrał w latach 1970-1979 w 182 spotkaniach, zdobywając 349 bramek^[3]. Ponadto dwukrotnie zdobył brązowy medal akademickich mistrzostw świata (1975, 1977), a w 1976 wywalczył brązowy medal Mistrzostw Armii Zaprzyjaźnionych^[1][3].

Kariera trenerska i praca zawodowa

W 1971 ukończył Technikum Elektromechaniczne w Krakowie, w 1977 studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie^[1][3]. W latach 1988-1993 trenował zespół Hutnika Kraków (najwyższa pozycja: 4. miejsce w 1989), a w sezonie 1993/1994 AZS Kraków (zespół spadł z II ligi)^[1][3]. Pracował przez wiele lat w austriackiej firmie z branży motoryzacyjnej^[1][3]. W 2017 przeszedł na emeryturę^[4].

W 1974 otrzymał tytuł Zasłużony Mistrz Sportu, w 1976 został odznaczony brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, w 1993 został odznaczony Diamentową Odznaką ZPRP, a w 2008 został wybrany do „siódemki” 90-lecia polskiej piłki ręcznej na środku rozegrania^[1][3]. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi^[4].

• Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-30)].