Jan Zygmunt Deybel

W Polsce od 1719 roku, od 1721 pracował w warszawskim urzędzie budowli królewskich, od 1726 architekt króla Augusta II Mocnego. Oficer artylerii konnej, w 1736 awansowany na kapitana, w 1746 na majora.

Posługiwał się formami architektury francuskiej w oparciu o albumy J. Mariette’a L’Architecture française (3 tom, 1727-1737). Był nauczycielem architekta Efraima Szregera i malarza Zygmunta Vogla.

Ojciec Krystiana Godfryda Deybla de Hammerau (1725-1798), polskiego generała.

• przebudowa pałacu w Wilanowie (1729–1734, m.in. budowa Sali Jadalnej w skrzydle południowym)
• przebudowa pałacu Czartoryskich w Puławach (1730–1736)
• projekt i przebudowa pałacu Branickich w Białymstoku (1728–1752)
• projekt pałacyku gościnnego Branickich w Białymstoku (zrealizowany ok. 1771 przez Jana Henryka Klemma)
• budowa pałacu Sapiehów w Warszawie (1731–1746)
• kościół św. Trójcy w Wołczynie^[1]
• niezrealizowany projekt pałacu Pijarskiego na rogu ul. Miodowej i Długiej w Warszawie (1733)
• niezrealizowany projekt przebudowy pałacu Kazimierzowskiego na koszary gwardii
• pałac Błękitny w Warszawie (wraz z J. D. Jauchem i K. F. Poeppelmannem)
• przebudowa koszar Gwardii Pieszej Koronnej przy ul. Skazańców w Warszawie (nie istnieją)
• Pałac Uruskich w Warszawie
• pałac Branickich w Warszawie przy ul. Miodowej
• przebudowa i rozbudowa pałacu Radziwiłłów w Warszawie (po śmierci architekta, 1755–1762)^[2].

• Łoza Stanisław: Architekci i Budowniczowie w Polsce. W-wa 1954.
• Szulc E.: Cmentarz Ewang.-Augsb. w W-wie. W-wa 1989.

• Biogram na portalu warszawa1939.pl. warszawa1939.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-29)].