Konstal PN

Chorzowskie warsztaty zbudowały 7 pojazdów WPK w latach 1962 i 1963. Pozostałe 4 powstały w fabryce Konstal.

W Warszawie zbudowano 11 pojazdów PN, co oznaczało Przegubowy Normalizowany. Warszawskie wagony PN zbudowane w 1963 roku nie były udane, dlatego w II połowie lat 60. po pożarach tych tramwajów skasowano 2 pierwsze egzemplarze. Pozostałych 9 sztuk sprzedano w latach 1969–1970 do Poznania^[2], gdzie przyjęto dla nich taką samą nazwę. Służba na poznańskich ulicach jedynie potwierdziła opinię o tej konstrukcji jako o nieudanej i wszystkie egzemplarze zezłomowano w latach 1971 (jeden) oraz 1973^[3].

W roku 1962 w Bydgoszczy zmontowano jedyną wersję wąskotorową oznaczoną numerem 75. W 1974 roku w wyniku wypadku wagon ten został skreślony ze stanu taboru liniowego.

Dwa wagony zostały połączone dwoma przegubami, między które wstawiono dodatkowy niewielki segment. Nie opierał się on na szynach, lecz na usztywnionych w pionie przegubach, dzięki czemu umożliwiał swobodę ruchu względem siebie w poziomie obu skrajnych członów, a także zwiększał pojemność tramwaju.

Tramwaj był jednokierunkowy. Zamontowano w nim wiele elementów pochodzących z tramwaju 13N, m.in. miękkie siedzenia zwrócone przodem do kierunku jazdy i harmonijkowe drzwi otwierane automatycznie. WPK miały również ściany pomostów pochodzące od 13N. W większości PN pozostawiono stare czoła. Układy pomocnicze niskiego napięcia czerpały prąd z akumulatorów, bowiem wagon nie miał przetwornicy. Zastosowano nowocześniejszy pulpit, a korbę nastawnika zmieniono na kierownicę samochodową. Pojazd ten miał jednak opinię wadliwego.

Bydgoski pojazd nr 75 uważany był za bardzo udany. Przez wiele lat był jedynym przegubowcem. W przeciwieństwie do warszawskich, 75 posiadał ścianę zwykłego 5N, jednak trochę zaokrągloną.

• lista tramwajów produkowanych w Polsce