Lamah

postać z Księgi Mormona, neficki wojskowy

Lamah (deseret 𐐢𐐁𐐣𐐂)[1] – w wierzeniach ruchu świętych w dniach ostatnich (mormonów) neficki wojskowy żyjący w IV[1] wieku n.e. Jeden z dowódców w bitwie na wzgórzu Kumorah z 385, poległ w niej wraz ze wszystkimi swymi podkomendnymi. Jest obiektem spekulacji mormońskich teologów, wykorzystywany bywa też przez apologetów tej tradycji religijnej. Imię Lamah występuje wśród wyznających mormonizm Maorysów. O imieniu Lamah wspominano przy okazji dyskusji o konieczności opracowania wydania krytycznego Księgi Mormona.

The Book of Mormon
Księga Mormona, jedno z mormońskich pism świętych i jednocześnie źródło wzmianki o Lamahu

Wymowa imienia

Wymowa tego imienia wzbudzała pewne zainteresowanie mormońskich badaczy. Została ona zresztą ujęta w przewodniku po wymowie, dołączanym do każdego egzemplarza anglojęzycznej wersji Księgi Mormona od 1981[2]. Źródła wskazują generalnie niemniej na znaczną różnicę między wymową preferowaną i powszechną współcześnie, a tą z wczesnego okresu kolonizacji terytorium[3], jeżeli chodzi o wiele nazw i imion z Księgi Mormona. Nie ma takiej różnicy wszelako w przypadku Lamaha[4]. Pierwotna wymowa, zwłaszcza ta stosowana przez Josepha Smitha, ma pewne znaczenie w badaniach nazw własnych występujących w Księdze Mormona, choć, na gruncie mormońskiej teologii, nie jest w nich czynnikiem decydującym. Do ustalenia wymowy używanej przez Smitha wykorzystuje się między innymi wydanie Księgi Mormona w alfabecie deseret z 1869[5].

Istnieją wszelako relacje ludzi posługujących w procesie nazywanym przez świętych w dniach ostatnich tłumaczeniem Księgi Mormona, które rzucają światło na to, jak Smith pierwotnie radził sobie z nieznanymi słowami. Hugh Nibley, powołując się na relacje skrybów Smitha, stwierdził, że nigdy nie wymawiał on takich słów, zawsze poprzestając na ich przeliterowaniu[6]. Ściśle na gruncie mormońskiej teologii nie próbuje się dociekać pierwotnej, jeredyckiej wymowy tegoż słowa, podobnie jak nie prowadzi się takowych rozważań wobec słów i nazw nefickich[7].

Również na gruncie mormońskiej teologii zauważa się inherentną problematyczność wymowy nazw i imion przynależnych do tej mormońskiej świętej księgi. Ma to wynikać z tego, że żadne z nich nie zostało przekazane Josephowi Smithowi ustnie, z wyjątkiem może imienia Moroniego, który wszak przedstawił się Smithowi w wizji. Z doktrynalnego punktu widzenia sposób, w jaki bohaterowie Księgi Mormona wypowiadali te słowa, pozostał nieznany pierwszemu mormońskiemu przywódcy[8].

W Księdze Mormona

Na kartach Księgi Mormona pojawia się wyłącznie[9][10] w wersie czternastym szóstego rozdziału Księgi Mormona[11], w kontekście rozstrzygającej bitwy konfliktu neficko-lamanickiego, mianowicie bitwy na wzgórzu Kumorah (385)[12]. Przez komentatorów uznawany za generała[9], we wspomnianym starciu dowodził dziesięcioma tysiącami ludzi[13]. Poległ w bitwie wraz ze wszystkimi swymi podkomendnymi[12].

W mormońskiej teologii oraz w badaniach nad Księgą Mormona

Istnienie Lamaha nie znalazło potwierdzenia w źródłach zewnętrznych. Językoznawcy związani z Kościołem Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich rozważali etymologię imienia tego wojskowego. Wywodzili ją z języka hebrajskiego, uznając jej pochodzenie z języka akadyjskiego za mało prawdopodobne[1]. Imię było także analizowane w badaniach dotyczących nieortodoksyjnych praktyk nazewniczych obecnych na kartach Księgi Mormona[14] i wykorzystywane w ten sposób w dowodzeniu autentyczności mormońskiej świętej księgi[15]. Przywołując tego żołnierza, wskazywano jednocześnie na konieczność opracowania krytycznego wydania mormońskiej świętej księgi. W edycji tekstu używanej przez Zreorganizowany Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (obecną Społeczność Chrystusa) oddano je bowiem jako Lama[1].

Imię Lamah (w zapisie Rama) występuje wśród wyznających mormonizm Maorysów[16].

Przypisy

Bibliografia