Leontyna Halpertowa
Leontyna Halpertowa właściwie Eleonora Halpertowa z Żuczkowskich (ur. 14 kwietnia 1803 w Puławach, zm. 19 marca 1895 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, tłumaczka.
 | |
| Imię i nazwisko | Eleonora Halpertowa |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
Życiorys
Debiutowała w Warszawie w 1821 roku. Po 2 latach przerwy powróciła na scenę warszawską i wzięła udział pod kierunkiem Bonawentury Kudlicza udział w występach gościnnych w Płocku, Poznaniu i Kaliszu. W latach (1824-1851) występowała w zespole dramatycznym w Warszawskich Teatrów Rządowych. Uczyła w tamtejszej Szkole Dramatycznej. Aktorstwa pod jej okiem uczyła się m.in. Zofia Noiret[1].
Była aktorką o ogromnej skali talentu, zyskując sławę najwybitniejszej w tym czasie w Polsce. Grywała role komiczne i tragiczne. Przekazywała swym następcom mistrzowsko opanowaną sztukę recytacji. Uważano ją za jedną z najpiękniejszych kobiet epoki. Zasłynęła, tłumacząc dla teatru polskiego sztuki z języka francuskiego. Wprowadziła do teatru polskiego reformę dykcji teatralnej w kierunku prostoty.
Została pochowana w podziemiach kościoła św. Karola Boromeusza na cmentarzu Powązkowskim[2].
Główne role
- Sabiny w „Horacjuszach” Corneille’a;
- Cecylii w „Panna mężatka” Józefa Korzeniowskiego;
- „Mirandolina” - rola tytułowa w sztuce Carlo Goldoniego;
- Rity w „Ricie Hiszapance” Desnoyersa, Boule i Cabota de Bouin;
- Elwiry w komedii „Mąż i żona” Aleksandra Fredry;
- Wiardy w komedii „Precjoza” Wolfa:
- Fedry w tragedii Racine’a;
- Szimeny w „Cydzie” Corneille’a;
- Joanny w „Dziewicy Orleańskiej” Friedricha Schillera;
- Hermiony w tragedii „Andromacha” Racine’a;
- Barbary Radziwiłłównej w tragedii Felińskiego.
Przypisy
Bibliografia
- Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962-1969)
Linki zewnętrzne
- Prace Leontyny Halpertowej w serwisie Polona.pl