Ludwik Izierski
Ludwik Izierski (ur. 17 października 1873 w Wadowicach, zm. 6 lipca 1946 w Krakowie) – pułkownik audytor Wojska Polskiego.
 pułkownik audytor | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 października 1873 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 6 lipca 1946 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | sędzia |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
Życiorys
Urodził się 17 października 1873 w Wadowicach[1].
Na stopień nadporucznika audytora został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1900[2]. Służył wówczas w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 77 w Przemyślu na stanowisku audytora[3]. Na stopień kapitana audytora 2. klasy został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1902[4]. W dalszym ciągu służył Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 77 na stanowisku audytora[5].
Do 1913 służył w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 57 w Tarnowie na stanowisku audytora[6]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[7]. Na stopień majora audytora został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1913[8]. W tym sam roku został przeniesiony z Armii do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. W 1914 był szefem Sądu Obrony Krajowej we Lwowie[9]. W latach 1916–1918 był sędzią Sądu Dywizyjnego Obrony Krajowej we Lwowie[10][11]. Na stopień podpułkownika audytora został awansowany ze starszeństwem z 1 maja 1917[11].
Od 1 listopada 1918 był kolejno szefem: Sądu Dywizyjnego Wojsk Polskich w Krakowie, Sądu Wojennego Okręgu Generalnego w Krakowie, Sądu Wojskowego Okręgu Generalnego w Krakowie i Wojskowego Sądu Okręgowego Nr V w Krakowie[12][13][14]. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w Korpusie Sądowym, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[13]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 19. lokatą w korpusie oficerów sądowych[15]. Później został mianowany sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[16].
Został oskarżony o nadużycie władzy na stanowisku szefa WSO V z art. 101 austriackiej ustawy karnej i art. 104 wojskowego kodeksu karnego. Wojskowy Sąd Okręgowy Nr I w Warszawie pod przewodnictwem płk. KS Ernesta Artura Marschalko wydał wyrok uniewinniający. Prokuratura wniosła do Najwyższego Sądu Wojskowego „zażalenie nieważności przeciw temu wyrokowi”[17]. Rozprawa wyznaczona na dzień 15 września 1924 nie odbyła się z powodu śmierci członka rodziny oskarżonego[18]. 18 października 1924 Najwyższy Sąd Wojskowy, po wysłuchaniu referatu płk. KS Stanisława Śliwieńskiego, wniosku prokuratora ppłk KS Pawła Kindelskiego oraz przemówienia obrońcy adw. Stanisława Szurleja, zatwierdził wyrok sądu okręgowego w całej rozciągłości[19]. Później został przeniesiony w stan spoczynku[20][21]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[22].
Zmarł 6 lipca 1946 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Był żonaty, miał córkę[23].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną[11]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[11]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce[7][11]
- Złoty Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii[7][11]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[7][11]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[7][11]
Prawdopodobnie był też odznaczony Orderem Odrodzenia Polski[24].
Przypisy
Bibliografia
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1901. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1900. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1903. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1902. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1914. Wiedeń: styczeń 1914. (niem.).
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916. (niem.).
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Organa wymiaru sprawiedliwości w W. P.. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”. 8–10, październik–grudzień 1928. Warszawa: Departament Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.