Nagroda im. Jerzego Łojka

Nagroda Naukowa im. Jerzego Łojka – utworzona w 1989 przez Bożenę Mamontowicz-Łojek, żonę Jerzego Łojka (1932–1986), przyznawana „dla autorów prac o tematyce niepodległościowej i historycznej z zakresu wypełniania białych plam w historii”^[1]. Początkowo była finansowana z tantiemy z książek autorstwa Jerzego Łojka, później jej fundatorem i zarządcą została Fundacja im. Jerzego Łojka przy Instytucie Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku, której założycielami byli Danuta i Andrzej Cisek^[2]. W pierwotnym założeniu Bożeny Mamontowicz-Łojek nagroda miała być przyznawana historykom, zaś później Fundacja rozszerzyła formułę, wyróżniając także działaczy niepodległościowych^[3].

Laureaci

1989: Bohdan Skaradziński, Editions Spotkania^[4].
1990: Janusz Zawodny^[5], Andrzej Przemyski^{[potrzebny przypis]}.
1991: Grażyna Lipińska^[6].
1992: Tadeusz Fedorowicz^[7], Adolf Pilch^[8].
1993: Roman Aftanazy^[9].
1994: Józef Garliński, Stanisław Murzański.
1995: Zbigniew Herbert, Halina Zakrzewska^[10]^[11].
1996: Krzysztof Jasiewicz^[12], Polskie Towarzystwo Naukowe na Obczyźnie.
1997: Jacek Trznadel, Wojciech Ziembiński^[13].
1999: Jan Malicki^[14], Andrzej Nowak^[15].
2000: Zbigniew Nawrocki^[16].
2001: Janusz Kurtyka^[17], „Zeszyty Historyczne WiN-u”^[18]^[19].
2004: Krystyna Daszkiewicz^[20]^[21], Piotr Gontarczyk^[22].
Piotr Niwiński.
2006: Sławomir Cenckiewicz, Wojciech Materski^[23]^[24].
Jan Żaryn.
Leszek Żebrowski^[25].
Lech Kowalski.

Przypisy

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]