Niemieckie czołgi zdobyczne w okresie I wojny światowej

W Niemczech nie prowadzono początkowo prac nad rozwojem uzbrojonych pojazdów terenowych. Jedyny użytkowany podczas „wielkiej wojny” niemiecki czołg A7V, wszedł do służby w marcu 1918 roku – do końca wojny wyprodukowano go w liczbie 20 egzemplarzy, co wobec wielkiej przewagi ententy w broni pancernej było zbyt małą liczbą, aby miały one znaczenie podczas bitew i mogły przechylić szalę zwycięstwa na stronę armii niemieckiej. W tej sytuacji Niemcy chętnie wykorzystywali czołgi zdobyczne (niem. Beutepanzer).

Pierwszymi czołgami na wyposażeniu armii kajzera były brytyjskie czołgi Mark IV i Mark A, zdobyte podczas bitwy pod Cambrai w 1917 roku. Przystosowano je do użytku w specjalnych warsztatach, przezbrojono w działa Nordenfelt kalibru 57 mm i karabiny maszynowe Maxim MG08 kalibru 7,92 mm; prawdopodobnie kilka „żeńskich” czołgów Mark IV uzbrojono w przeciwpancerne karabiny M1918 kalibru 13,25 mm. Dodatkowo czołgi „zaopatrzono” w Krzyż Żelazny jako godło państwowe i nową farbę maskującą. Niemcy zdobyli także niewielką liczbę francuskich czołgów St. Chamond M16 i Renault FT, ale używano je głównie do testów.

Liczba zdobycznych „tanków” znacznie przekraczała liczbę pojazdów produkowanych przez niemiecki przemysł zbrojeniowy, dzięki czemu tworzono całe jednostki pancerne w nie wyposażone. Czołgi, których nie dało się zabrać z pola bitwy, były pozbawiane uzbrojenia i wysadzane, aby nie mogły dostać się w ręce wroga. Do końca września 1918 roku Niemcy zdobyli w sumie 170 czołgów ententy. W tym czasie gotowych do użycia było 35.

• Wolfgang Fleischer: Gepanzerte Feuerkraft. Podzun-Pallas Verlag, 2004. ISBN 3-7909-0779-0.brak strony w książce