Ołeksandr Feldman

W latach 1978–1980 służył w oddziałach Armii Radzieckiej. Ukończył studia z dziedziny ekonomii na Charkowskim Uniwersytecie Narodowym im. Wasyla Karazina. W młodości pracował m.in. jako robotnik, kierowca, maszynista w kotłowni, ślusarz i budowlaniec. Karierę w biznesie rozpoczął w pierwszej połowie lat 90., w 1994 stanął na czele charkowskiego koncernu dewelopersko-budowlanego AWEK, który wybudował na terenie Charkowa m.in. największe w Europie centrum handlowe. W 1997 założył lokalny fundusz dobroczynności AWEK w Charkowie.

W latach 2001–2004 pełnił obowiązki prezesa, po czym objął funkcję honorowego prezesa spółki akcyjnej klubu piłkarskiego Metalist Charków. W 1999 został przewodniczącym ANKOU, zrzeszenia stowarzyszeń kulturalnych. Stanął też na czele obwodowej gminy żydowskiej w Charkowie. W 2006 został wiceprzewodniczącym ICJP, międzynarodowej rady skupiającej żydowskich parlamentarzystów. W tym samym roku założył i został prezesem zarządu centrum na rzecz tolerancji. W latach 1997–2008 pełnił funkcję prezesa fundacji EFU, a w 2008 objął funkcję prezesa Żydowskiego Komitetu Ukrainy. W 2007 powołany w skład jednego z organów Centrum Szymona Wiesenthala. Zasiadł w Królewskim Instytucie Stosunków Międzynarodowych. W 2007 prezydent Wiktor Juszczenko mianował go członkiem rady koordynacyjnej do spraw organizacji obchodów 75. rocznicy wielkiego głodu. Jest kolekcjonerem dzieł sztuki (malarstwa i rzeźb) oraz drogich alkoholi.

Notowany w rankingach najbogatszych mieszkańców Ukrainy, w 2012 zajął 42. miejsce z majątkiem szacowanym na około 375 milionów USD^[1].

W latach 1998–2002 pełnił funkcję deputowanego rady miejskiej. W 2002 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Rady Najwyższej z okręgu jednomandatowego, zasiadł w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy^[2]. Do 2004 należał do parlamentarnej większości wspierającej rząd Wiktora Janukowycza, po pomarańczowej rewolucji przeszedł do Bloku Julii Tymoszenko, stając się jednym ze sponsorów tego ugrupowania. Z listy BJuT uzyskał mandat poselski w wyborach w 2006 i ponownie w przedterminowych wyborach w 2007. W 2006 stanął na czele podkomisji ds. rdzennych narodowości, mniejszości narodowych i grup etnicznych Rady Najwyższej. W trakcie VI kadencji, po przejęciu władzy przez Partię Regionów, wsparł nowy rząd i przeszedł do frakcji tego ugrupowania.

W 2012 z ramienia PR ponownie został wybrany do parlamentu^[3]. W 2014 i 2019 utrzymywał mandat poselski na kolejne kadencje jako kandydat bezpartyjny i niezależny^[4][5]. W 2015 został jednym z liderów partii Nasz Kraj^[6].

W Radzie Najwyższej Ukrainy IX kadencji dołączył do frakcji Opozycyjnej Platformy – Za Życie^[7]. W wyborach samorządowych w 2020 ubiegał się stanowisko mera Charkowa. Zajął drugie miejsce, zdobywając 14,32% poparcia^[8].

• Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy (2011)^[9]
• Order „Za zasługi” I klasy (2007)^[10]
• Order „Za zasługi” II klasy (2004)
• Order „Za zasługi” III klasy (2002)^[11]

• Сергій Зарайський, Марина Мартинюк: Олександр Фельдман: «Мене вразила національна толерантність і щирість буковинців». xenodocuments.org.ua, 23 września 2007. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
• Алина Стрижак: Александр Фельдман купил коньяк со стола Наполеона. У него родился внук. gazeta.ua, 2 lipca 2008. [dostęp 2020-11-05]. (ros.).
• Profil na stronie Rady Najwyższej VI kadencji. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).

• Ołeksandr Feldman – strona prywatna. [dostęp 2020-11-05]. (ros.).