Obierka
Obierka (także: obierzyna, strużyna[1], obierek[2]) – skórki pozostałe po obranych warzywach i owocach[2]; pozostałości po obranych ziemniakach[1].
Właściwości
W przypadku większości owoców i warzyw ich zewnętrzne części są jadalne i zdrowe, dostarczają organizmowi błonnika, witamin i minerałów, w wielu przypadkach w ilości większej niż ich części wewnętrzne. Są również źródłem przeciwutleniaczy. Z drugiej strony obierki mogą zawierać pozostałości pestycydów, metali ciężkich, drobnoustrojów, czy zanieczyszczeń różnego pochodzenia. Większość z nich jest usuwalna po dokładnym umyciu, a w przypadku pestycydów po wymoczeniu w wodnym roztworze sody oczyszczonej[3].
Wykorzystanie w kuchni
W gastronomii z obierek ziemniaczanych można przyrządzać chipsy lub bulion[4], a także poddawać je pieczeniu (np. z rozmarynem). Skórki pomidorów nadają się do suszenia i zmielenia, skórki jabłek do mrożenia, a obierki warzyw korzeniowych do pieczenia (np. marchwi z kminem rzymskim)[5]. Z obierzyn z jabłek[6] lub gruszek wytwarza się domowe octy. W dawnych książkach kucharskich można znaleźć przepisy na powidła z obierzyn z jabłek lub gruszek[7]. Skórki pomarańczy i cytryn kandyzuje się i wykorzystuje np. jako dodatek smakowy lub dekoracyjny do ciast. Skórki bananów to bogate źródło minerałów, związków bioaktywnych i błonnika pokarmowego[8]. Można z nich np. upiec ciasto, przygotować ocet lub wykorzystać je do zmiękczania mięsa[9]. Od niedawna produkuje się mąkę ze skórek bananowych[8].
Wykorzystanie w przemyśle
W budownictwie możliwe jest produkowanie biodegradowalnych, ekologicznych płyt MDF w wyniku zmieszania środka wiążącego z włóknami pochodzącymi z obierek ziemniaczanych (wynalazek, którego autorami byli Brytyjczycy: Rowan Minkley i Robert Nicoll we współpracy z biochemikiem Gregiem Cooperem, nazwano Chip[s] Board[10]). Po zużyciu można je kompostować. Podobne zastosowania pozwalają zapobiegać marnotrawstwu żywności[11].
