Paweł Piskorski

Ukończył XLI Liceum Ogólnokształcące im. Joachima Lelewela w Warszawie, a w 1993 studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. W 2021 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na Wydziale Historii UW na podstawie napisanej pod kierunkiem Szymona Rudnickiego pracy pt. Historia Stronnictwa Demokratycznego 1980–1991^[2].

W trakcie nauki w liceum i na początku studiów działał w ramach Grup Oporu „Solidarni”^[3], a od 1987 do 1992 w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów^[1]. Współpracował z Komisją Interwencji i Samorządności NSZZ „Solidarność”. Był organizatorem i przewodniczącym Akademickiego Biura Interwencji NZS powstałego w październiku 1988^[3][4]. Od 1989 stał na czele jawnych struktur NZS na Uniwersytecie Warszawskim^[5]. Na początku 1989 wszedł w skład Komisji Krajowej NZS^[6]. W latach 1990–1991 był przewodniczącym Niezależnego Zrzeszenia Studentów na szczeblu krajowym^[7]. Na początku lat 90. wraz z grupą działaczy NZS zaangażował się w tworzenie struktur terytorialnych Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego KLD. W latach 1991–1993 był pierwszym przewodniczącym Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, której celem była poprawa stosunków społecznych i gospodarczych z Niemcami.

W 1991 w wyniku wyborów parlamentarnych został wybrany do Sejmu I kadencji. Był członkiem Komisji Polityki Gospodarczej i Budżetu, Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Demografii i Migracji. Zajmował także stanowisko wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej ds. Ustawy Ordynacja Wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Wchodził w skład delegacji polskiego parlamentu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Nie uzyskał reelekcji w kolejnych wyborach. Od 1993 do 1997 kierował Fundacją im. Gabriela Narutowicza^[1]. Po zjednoczeniu KLD z Unią Demokratyczną w 1994 działał w Unii Wolności. W 1997 ponownie uzyskał mandat poselski. W Sejmie III kadencji pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i przewodniczącego Podkomisji stałej ds. bezpieczeństwa i integracji z NATO^[8].

W latach 1999–2002 sprawował urząd prezydenta m.st. Warszawy. Przez swoich przeciwników politycznych był oskarżany o liczne nadużycia w trakcie pełnienia tej funkcji. Rzekome nadużycia przez prasę zostały określone jako tzw. afera mostowa. Przez kilka lat prokuratorzy z Prokuratury Okręgowej w Warszawie prowadzili śledztwo w tej sprawie, które zostało umorzone w lipcu 2008^[9][10]. Przeciwnicy polityczni, zwłaszcza pełniący od 2002 do 2005 funkcję prezydenta Warszawy Lech Kaczyński z PiS, zarzucali Pawłowi Piskorskiemu także stworzenie tzw. układu warszawskiego skupiającego lokalnych działaczy UW (a później PO) oraz SLD^[11].

W 2001 odszedł razem z grupą działaczy z Unii Wolności do nowo tworzonej Platformy Obywatelskiej. W wyborach w tym samym roku, startując jako lider warszawskiej listy PO, został po raz trzeci wybrany na posła liczbą około 70 tys. głosów. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. Został także wiceprzewodniczącym polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO. W wyborach europejskich w 2004 uzyskał natomiast mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego z Warszawy. Początkowo zasiadał w grupie chadeckiej^[12]. Wkrótce zrezygnował ze sprawowania pełnionej funkcji sekretarza generalnego PO.

W kwietniu 2006 „Dziennik” poinformował o zakupie w 2005 przez Pawła Piskorskiego wraz żoną ponad 320 hektarów ziemi pod zalesienie. Łączny koszt zakupu wyniósł 1,25 mln złotych. Zdaniem dziennikarza kwota ta przewyższała wartość środków zadeklarowanych przez europosła w oświadczeniu majątkowym za ten rok^[13]. Paweł Piskorski tłumaczył, że majątek pozyskał ze sprzedaży mieszkań, kredytu, oszczędności, wygranych w kasynach, handlu dziełami sztuki, dochodów bieżących jego i żony. Dzień po tej publikacji zarząd krajowy PO postanowił o jego wykluczeniu z partii, wkrótce usunięto także dziesięciu jego współpracowników (m.in. Piotra Foglera). Oficjalnym powodem było szkodzenie wizerunkowi PO, przy czym wobec wykluczonych nie było prowadzonego postępowania w sprawie sugerowanych przez media przestępstw^{[14][15][16][17][18]}.

W październiku 2006 Paweł Piskorski przeszedł w Europarlamencie z EPP-ED do Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. W styczniu 2009 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego, deklarując zamiar ubiegania się o stanowisko przewodniczącego SD^[19]. Stanowisko to uzyskał na kongresie nadzwyczajnym partii z 21 lutego tego samego roku. Nie ubiegał się o reelekcję w wyborach do PE w 2009. W listopadzie tegoż roku został zawieszony w obowiązkach przewodniczącego partii przez Naczelny Sąd Partyjny SD, który sam wcześniej miał ulec zawieszeniu^[20]. Kilka dni później członkowie rady naczelnej SD, w tym zawieszeni przez popierające Pawła Piskorskiego władze, uchwalili jego odwołanie ze stanowiska przewodniczącego, powierzając funkcję tymczasowego przewodniczącego partii Krzysztofowi Góralczykowi^[21].

W styczniu 2010 prokurator przedstawił mu zarzut posłużenia się podrobionym dokumentem (umową z antykwariuszem) w postępowaniu podatkowym^[22]. Paweł Piskorski nie przyznał się do popełnienia tego czynu. W 2015 został w tej sprawie uniewinniony^[23].

W grudniu 2010 Sąd Okręgowy w Warszawie wykreślił Pawła Piskorskiego z ewidencji partii politycznych jako przewodniczącego Stronnictwa Demokratycznego i wpisał w to miejsce Krzysztofa Góralczyka^[24]. Na skutek odwołania w marcu 2011 Sąd Apelacyjny w Warszawie zdecydował o ponownym wpisaniu go do rejestru jako przewodniczącego partii^[25]. Utrzymywał tę funkcję w kolejnych wyborach partyjnych. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 Paweł Piskorski otwierał listę koalicji Europa Plus w okręgu zachodniopomorsko-lubuskim, która nie przekroczyła wyborczego progu^[26].

W 2014 ukazała się książka Między nami liberałami (wywiad rzeka z Pawłem Piskorskim przeprowadzony przez Michała Majewskiego)^[27]. Paweł Piskorski wydał książki pt. Ziemie Odzyskane w propagandzie PPR – od lipca 1944 r. do stycznia 1947 r. (2014)^[28] oraz Historia Stronnictwa Demokratycznego 1980–1991 (2023)^[29].

Był dwukrotnie żonaty^[15]. Drugi związek małżeński zawarł z Aleksandrą Wrzosińską w trakcie sprawowania urzędu prezydenta m.st. Warszawy^[30]. Oba małżeństwa zakończyły się rozwodami^[15][31].

W 2023 został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności^[32].

W 1999 uhonorowany Nagrodą Kisiela^[33]. W 2013 Towarzystwo Przyjaciół Warszawy nadało mu Odznakę Honorową Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego^[34].

• Posłowie IV kadencji: Paweł Piskorski [online], sejm.gov.pl [dostęp 2010-01-25] .