Phil Jackson

W młodości grał w koszykówkę, futbol amerykański, baseball oraz rzucał dyskiem^[8]. Uczęszczając do szkoły średniej w Williston w Dakocie Północnej był członkiem szkolnej drużyny koszykarskiej^[9]. Nosił wówczas pseudonim „Bones”^[10].

Ze szkolną drużyną dwukrotnie wygrywał mistrzostwo stanu^[11]. W 1963, w decydującym o tytule meczu, zanotował 35 punktów, ustanawiając przy tym rekord turnieju w liczbie łącznie zdobytych punktów (96)^[12]. Został wówczas zauważony przez Billa Fitcha – trenera drużyny koszykarskiej Uniwersytetu Dakoty Północnej, który starał się przekonać Jacksona, aby ten do nich dołączył^[13].

Do drużyny prowadzonej przez Fitcha dołączył ostatecznie w 1963, lecz ówczesne przepisy NCAA nie zezwalały na grę w rozgrywkach akademickich studentom pierwszego roku^[13]. W pierwszym sezonie gry Jacksona Fighitng Sioux zajęli trzecie miejsce w drugiej dywizji NCAA^[14], a on sam zdobywał średnio 11,8 punktu oraz 11,6 zbiórki na mecz^[1].

W rozgrywkach 1965/1966 Jackson osiągał średnio o 10 punktów i ponad jedną zbiórkę więcej na mecz (21,8 i 12,9)^[1], lecz i tym razem jego drużynie nie udało się awansować do finału, kończąc ostatecznie sezon na 4 miejscu^[14]. Jak i sezon wcześniej bowiem, Fighitng Sioux przegrali z drużyną koszykarską Uniwersytetu Południowego Illinois^[15].

W ostatnim roku studiów i zarazem występów w barwach Fighitng Sioux Jackson zdobywał średnio 27,4 punktu i 14,4 zbiórki na mecz^[1], jednak drużynie nie udało się choćby powtórzyć wyniku z poprzedniego sezonu^[14].

W każdym z sezonów gry był wybierany do najlepszych składów rozgrywek, przy czym dwukrotnie (w 1966 i 1967) otrzymywał tytuł najbardziej wartościowego zawodnika Konferencji Południowo-Centralnej^[16][17]. W barwach Fighitng Sioux Jackson zdobył łącznie 1708 punktów (piąte miejsce na liście wszech czasów drużyny) oraz 1109 zbiórek (trzecie)^[17].

New York Knicks (1967-1978)

Początki, kontuzja i pierwsze mistrzostwo (1967-1970)

Jackson, który w trakcie studiów urósł o dwa cale^[13] i po ich ukończeniu mierzył już 207 cm wzrostu^[12][18], zgłosił się do draftu NBA 1967 roku, w którym to został wybrany z 17 numerem przez New York Knicks^[19].

Przeprowadzka do Nowego Jorku przyniosła znaczne zmiany w życiu Jacksona^[20]. Rozwiódł się z żoną, zaczął eksperymentować z marihuaną i LSD^[15][21]. Po latach stwierdził jednak, że próbowanie narkotyków było ważnym momentem w jego życiu, gdyż wiedział już, czego miał się wystrzegać^[22]. Wówczas też, inspirując się książką pt. Zen i sztuka oporządzania motocykla, starł się znaleźć drogę do perfekcji^[20].

Już jako debiutant potrafił walczyć o swoje zdanie w szatni, nieraz ścierając się z zawodnikami o dużo dłuższym stażu gry, którzy nazywali go „Head’n’Shoulders”^[23]. Z uwagi na małą liczbę rozgrywanych minut, w drużynie Knicks Jackson nie mógł być jednak strzelcem jak wcześniej, przez co zmuszony był skupiać się na obronie^[20].

W pierwszym sezonie gry w NBA wystąpił w 74 meczach sezonu regularnego i 6 meczach fazy playoffs^[24], przy czym w fazie zasadniczej zdobywał średnio 6,2 punktu i 4,2 zbiórki na mecz^[1]. Statystyki te pozwoliły mu wówczas na znalezienie się razem z kolegą z zespołu – Waltem Frazierem – w najlepszej piątce debiutantów sezonu^[25].

W sezonie 1968/1969 Jackson wystąpił tylko w 47 meczach sezonu regularnego^[26], zdobywając średnio 7,1 punktu oraz 5,2 asysty na mecz^[1]. Doznał bowiem kontuzji kręgosłupa, która wyeliminowała go z gry w całym kolejnym sezonie^[1]. W trakcie rekonwalescencji został nieoficjalnym asystentem ówczesnego trenera Knicks – Williama Holzmana, ucząc się prowadzenia zespołu^[20]. Był to sezon, w którym Knicks wygrali pierwsze w historii drużyny mistrzostwo NBA^[27].

Stopniowy rozwój i drugie mistrzostwo (1970-1973)

Po ponad sezonie przerwy Jackson wrócił do gry w barwach Knicks, zdobywając w całym sezonie średnio 4,7 punktu i 3,4 zbiórki na mecz. Wystąpił wówczas w 71 meczach sezonu regularnego i 5 fazy playoffs, podczas których trzykrotnie nie udało mu się zdobyć choćby punktu^[28].

W następnych dwóch rozgrywkach Jackson zanotował progres statystyczny^[1]. W sezonie 1971/1972 zdobywał 7,2 punktu i 4,1 zbiórki na mecz, a w kolejnym już 8,1 punktu oraz 4,3 zbiórki^[1], będąc jednym z kluczowych rezerwowych Knicks, którzy po pokonaniu 4-1 Los Angeles Lakers po raz drugi wygrali mistrzostwo NBA^[29]. Tym razem jednak Jackson zagrał w każdym z meczów finałowej serii, notując średnio 8,4 punktu i 5,6 zbiórki na mecz^[30].

Szczyt kariery (1973-1975)

W sezonie 1973/1974 Jackson po raz jedyny w karierze wystąpił we wszystkich 82 meczach sezonu regularnego, zdobywając średnio 11,1 punktu i 5,8 zbiórki na mecz, spędzając na boisku średnio 25 z 48 możliwych minut^[1]. Znajdował się wówczas także na 13 miejscu w statystyce najlepszych obrońców ligi (według liczby punktów zdobytych przez przeciwników na 100 posiadań piłki) oraz, z wynikiem 1,8 procent, na 15 wśród zawodników z najlepszym procentem zablokowanych rzutów^[31]. W meczu z Cleveland Cavaliers rozgrywanym 1 grudnia 1973 roku zdobył zaś 30 punktów (przy 43 minutach na boisku)^[32], co stanowi rekord jego kariery^[1].

W fazie playoffs Jackson wystąpił w 12 meczach^[33]. W półfinałach konferencji Knicks pokonali Capitol Bullets 4-3^[34], jednak odpadli już w kolejnej rundzie, przegrywając z Boston Celtics 4-1^[35]. W ostatnim meczu serii Jackson zdobył 27 punktów (najwięcej wśród zawodników Knicks)^[36], czym ustanowił rekord swojej kariery w playoffs^[1].

Rozgrywki 1974/1975 były dla niego statystycznie bardzo podobne do poprzednich^[1]. Rozegrał bowiem 78 spotkań sezonu regularnego, dwukrotnie zdobywając powyżej 20 punktów^[37]. Przebywał wówczas na boisku przeciętnie 29,3 minuty (najwięcej w karierze), notując średnio 10,8 punktu oraz 7,7 zbiórki na mecz^[1]. Był także najczęściej faulującym zawodnikiem sezonu regularnego (razem z Bobem Dandridgem), z liczbą 330 fauli osobistych^[38]. W fazie playoffs Knicks odpadli tym razem w pierwszej rundzie, po tym, jak przegrali z Houston Rockets 2-1^[39]. Najlepsze pod względem statystycznym było dla Jacksona drugie, wygrane przez Knicks starcie, w którym zdobył 12 punktów i zanotował 10 zbiórek (najwięcej w drużynie)^[40].

Ostatnie lata w Knicks (1975-1978)

W kolejnych latach rola Jacksona w Knicks stopniowo malała^[1]. Choć w sezonie 1975/1976 rozegrał 80 meczów, to spędzał na boisku przeciętnie tylko 18,3 minuty na mecz, notując średnio 6 punktów oraz 4,3 zbiórki^[1] (jedenastokrotnie zdobywał powyżej 10 punktów)^[41]. Knicks zaś nie zakwalifikowali się do fazy playoffs, kończąc sezon na ostatnim, czwartym miejscu w Dywizji Atlantyckiej, z bilansem 38 wygranych i 44 porażek^[42].

W sezonie 1976/1977 Jackson spędzał na boisku średnio już tylko 13,6 minuty na mecz (przy 76 rozegranych spotkaniach), zdobywając średnio 3,4 punktu oraz 3 zbiórki^[1]. Tylko 6-krotnie zanotował więcej niż 10 punktów^[43], a Knicks ponownie nie zakwalifikowali się do fazy playoffs (bilans 40-42)^[44].

Ostatni sezon w Knicks był dla Jacksona pod względem statystycznym najgorszy w całej karierze^[1]. Zagrał tylko w 63 meczach, notując średnio 2,4 punktu na mecz i 1,3 zbiórki^[1], przebywając na boisku średnio 10,4 minuty^[45]. Knicks awansowali jednak do playoffs^[46]. W pierwszej rundzie pokonali oni Cleveland Cavaliers 2-0^[47], lecz następnie ulegli w półfinałach konferencji Philadelphii 76ers 4-0^[48]. Jackson zagrał zaś we wszystkich rozgrywanych przez nowojorczyków meczach^[49].

New Jersey Nets (1978-1980)

8 czerwca 1978 Jackson został wymieniony wraz z wyborem w pierwszej rundzie draftu 1978 do New Jersey Nets w zamian za wybory pierwszej rundy draftów 1978 i 1979 roku^[50]. Tym samym opuścił Knicks po jedenastu rozegranych sezonach^[1].

W pierwszym sezonie w barwach Nets Jackson wystąpił w 59 spotkaniach, notując średnio 6,3 punktu oraz 3 zbiórki na mecz, spędzając przy tym na boisku przeciętnie 18,3 minuty^[51]. Nets zakończyli zaś sezon na trzecim miejscu w Dywizji Atlantyckiej i awansowali do playoffs z bilansem 37-45^[52]. Odpadli jednak już w pierwszej rundzie, po tym, jak przegrali 2-0 z Philadelphią 76ers^[53]. Jackson zagrał w obu spotkaniach, rozgrywając łącznie 20 minut, notując 4 punkty i 3 zbiórki^[54].

Sezon 1979/1980 był ostatnim i jednocześnie najkrótszym sezonem w karierze Jacksona^[55]. Rozegrał on bowiem tylko 16 spotkań, w których zdobywał średnio 4,1 punktu i 1,5 zbiórki na mecz^[1].

Styl pracy

Wielki wpływ na pracę trenerską Jacksona miała filozofia rodowitych mieszkańców Ameryki Północnej oraz filozofie wschodnie^[18]. W ramach treningów stosował medytację^[56] oraz praktyki związane z zen (stąd pseudonim „Zen Master”)^[57]. Starał się inspirować graczy, zamiast nimi kierować^[58]. Uważał, że każdy z zawodników stanowi ważny element całości, jakim jest zespół^[58]. Bazował na psychologii, indywidualnym podejściu do graczy, starając się wydobyć z każdego z nich prawdziwą naturę pozbawioną lęków i nadmiernego ego^[58]. W ten sposób przekonywał zawodników do poświęceń na rzecz sukcesów drużyny^[58].

Uważał, że nie należy skupiać się na zwycięstwie, tylko na stworzeniu najlepszej możliwej sytuacji do zwycięstwa. Walkę o zwycięstwo nazywał „grą przegranych”^[58].

Wyraz stylowi pracy Jacksona dawała stosowana przez niego taktyka ofensywy trójkątów, nazywana najbardziej dominującą w historii^[59][60]. W okresie 20 lat prowadzone przez niego zespoły Chicago Bulls i Los Angeles Lakers grając w ten sposób zdobyły 11 tytułów mistrza NBA^[59].

Początki (1978-1987)

Po zakończeniu kariery koszykarskiej, został asystentem trenera w New Jersey Nets^[61], jego ostatnim zespole w karierze zawodniczej. Potem pracował w niższej lidze CBA i portorykańskiej BSN^[62]. Obejmując w 1982 roku Albany Patroons, chciał stworzyć zespół idealny, w którym każdy koszykarz jest nie tylko tak samo istotny dla drużyny, ale ma nawet taką samą pensję. Dzielił drużynę na piątki, które grały po równo, i dopiero na ostatnie minuty wprowadzał na boisko graczy, którzy wcześniej spisywali się najlepiej^[20]. Wówczas nauczył się jak radzić sobie z zawodnikami grającymi tylko dla wyników indywidualnych i przemieniać ich w graczy poświęcających się dla drużyny. Tych, którzy nie chcieli słuchać, wyrzucał z zespołu. Przykładem jest Michael Graham, który był jednym z lepszych zawodników Patroons, ale nie chciał przyjąć filozofii Jacksona^[61][63]. Ostatecznie w sezonie 1983/1984 doprowadził zespół do mistrzostwa CBA, dzięki czemu zdobył tytuł trenera roku tejże ligi^[64]. Następnie jednak zrezygnował z prowadzenia zespołu, ponieważ uważał, że zepsuł karierę Grahamowi^[63]. Podczas pracy w Portoryko z zespołami Piratas de Quebradillas i Gallitos de Isabela nauczył się panować nad emocjami, gdyż nie raz dochodziło tam do bójek pomiędzy zawodnikami i kibicami^[20].

Gdy skończył pracę w CBA, próbował zostać asystentem trenera w New York Knicks, ale jego były klub nie wyraził zainteresowania^[65]. Wtedy zaczął rozważać zmianę branży na prawniczą^[20]. Gdy zarejestrował się jako bezrobotny, zadzwonił do niego Jerry Krause z propozycją dołączenia do sztabu szkoleniowego Chicago Bulls^[65].

Chicago Bulls (1987-1998)

Początki (1987-1989)

Ostatecznie do Bulls trafił w 1987 roku, gdzie pełnił funkcję asystenta Douga Collinsa^[66]. Spotkał wtedy Texa Wintera, od którego nauczył się taktyki ofensywnych trójkątów^[67]. W zespole znajdowali się wówczas tacy zawodnicy, jak Michael Jordan czy Scottie Pippen^[68], a mimo to Bulls przedwcześnie kończyli sezon. Winą obarczono głównego trenera, który ostatecznie stracił swoje stanowisko^[69]. Po zwolnieniu Collinsa w 1989 roku, to właśnie Jackson przejął funkcję głównego trenera Bulls^[70]. Od razu zaczął korzystać z systemu ofensywnych trójkątów.

Pierwsze trzy tytuły mistrzowskie (1989-1994)

Już w pierwszym sezonie prowadzony przez niego zespół dotarł do finału konferencji wschodniej^[71], gdzie jednak przegrał po siedmiu meczach z późniejszymi mistrzami NBA Detroit Pistons^[72]. W kolejnych trzech latach Bulls pod jego dowodzeniem byli już nie do pokonania i trzykrotnie wywalczyli mistrzowski tytuł^[73][74].

Lata bez Jordana (1994-1995)

W następnych dwóch sezonach zespół, osłabiony brakiem najlepszego koszykarza w historii, Michaela Jordana^[75], który zaczął grać w baseball^[76], docierał tylko do drugiej rundy playoffs^[77][78], ale mimo wszystko Jackson pozostawał na swoim stanowisku.

Trzy kolejne tytuły mistrzowskie (1995-1998)

W sezonie 1995-1996 Jordan postanowił skończyć z baseballem i znów wrócił na parkiet^[79]. Od jego powrotu szanse Bulls na kolejne mistrzostwa odżyły^[80]. Okazali się fenomenem ligi, a Jackson po raz pierwszy i jedyny w karierze zdobył nagrodę dla trenera roku^[81][82]. Dotarli do finału, gdzie pokonali, prowadzonych przez Gary Paytona i Shawna Kempa, Seattle SuperSonics^[83]. W tym też roku wybrano go do NBA’s 50th Anniversary All-Time Team, jako jednego z dziesięciu najlepszych trenerów w historii^[84]. W dwóch kolejnych sezonach Bulls grali w finale z Utah Jazz^[85], oba wygrali i tym samym po raz drugi zdobyli trzy tytuły mistrzowskie z rzędu^[86][87].

Mimo sukcesów zespołu iskrzyło na linii pomiędzy Jacksonem a generalnym managerem Bulls Jerrym Krause^[88]. Niektórzy wierzyli, że Krause był zazdrosny o to, że media Jacksonowi przypisywały całkowity sukces drużyny z Chicago^[15]. Po negocjacjach przedłużono jednak kontrakt z Jacksonem tylko na sezon 1997-1998^[88]. Na konferencji prasowej Krause ogłosił przedłużenie kontraktu, ale również poinformował, że po jego zakończeniu Jackson rozstanie się z drużyną, nawet jeśli Bulls zdobędą tytuł^[88]. Po sezonie karierę zakończył Michael Jordan, a solidaryzujący się z Jacksonem kolejni zawodnicy tacy, jak Scottie Pippen czy Dennis Rodman, na własne życzenie opuścili Chicago^[89].

Los Angeles Lakers (1999-2011)

Trzy tytuły mistrzowskie i przegrane finały (1999-2005)

Po roku przerwy od trenowania, Jackson podpisał pięcioletnią umowę z Los Angeles Lakers opiewającą na sumę 30 milionów dolarów^[90]. Na wyniki nie trzeba było długo czekać, bowiem już w pierwszym sezonie dotarli do finałów NBA^[91], gdzie ostatecznie pokonali Indianę Pacers^[92]. Po tym zwycięstwie Lakers wrócili na mistrzowski tron po jedenastu latach przerwy^[93].

Rok później Lakers, z Jacksonem jako trenerem, również dotarli do finałów NBA, nie przegrywając wcześniej w playoffs ani jednego meczu^[94]. Pierwsza porażka przyszła w finale z Philadelphią 76ers^[95], ale wygrali kolejne cztery spotkania i po raz drugi z rzędu zdobyli mistrzowski tytuł^[96], mając w rozgrywkach posezonowych bilans 15-1^[97]. W playoffs 2002 Sacramento Kings postawili drużynie Jacksona duży opór, lecz ci mimo wszystko wygrali serię po siedmiu meczach^[98]. W finale NBA Lakers zagrali z New Jersey Nets, których pokonali w czterech meczach i po raz trzeci z rzędu zdobyli mistrzowskie pierścienie^[99]. Był to trzeci przypadek w karierze Jacksona, gdy prowadzony przez niego zespół trzykrotnie na przestrzeni trzech lat zdobywał mistrzostwo NBA^[100].

W zespole coraz częściej dochodziło do spięć pomiędzy Kobem Bryantem i Shaquille O’Nealem^[101][102]. W końcu atmosfera udzieliła się też Jacksonowi, który nie mógł znaleźć z Bryantem wspólnego języka^[103], gdyż ten krytykował jego taktykę ofensywnych trójkątów^[104]. Zła atmosfera w drużynie spowodowała porażkę Lakers w półfinale konferencji zachodniej 2003 z San Antonio Spurs^[105].

Po sezonie do składu Lakers dołączyli weterani, Gary Payton i Karl Malone^[106][107], przez co zespół z Los Angeles stał się kandydatem do mistrzostwa^[108][109]. Przez cały sezon towarzyszyły im jednak co chwile nowe scysje. Wszystko zaczęło się, gdy Kobe Bryant został oskarżony o molestowanie seksualne i został postawiony przed sądem, przez co musiał co jakiś czas latać do Kolorado^[110]. Trwające przez cały sezon publiczne złośliwe docinki pomiędzy Bryantem i Shaquille O’Nealem pogarszały tylko sytuacje w zespole^[102]. Mimo tylu przeszkód Jacksonowi udało się wyciągnąć z zespołu resztkę sił i zakończyć sezon zasadniczy z 56 zwycięstwami na koncie^[111]. Przegrali jednak w finale NBA z Detroit Pistons^[112]. Niedługo po zakończeniu finałów Jackson ustąpił ze stanowiska^[113][114].

Podczas jednorocznej przerwy od NBA, jesienią 2004 roku wydał książkę The Last Season: A Team in Search of Its Soul, w której szczegółowo opisał zdarzenia z sezonu 2003-2004^[115]. Najwięcej krytyki spadło na Bryanta, którego Jackson nazwał „niemożliwym do wytrenowania”^[116][117].

Lata bez wygranych tytułów mistrzowskich (2005-2008)

Jackson wrócił do Lakers w sezonie 2005-2006^[118]. Pogodził się z Bryantem i, podpisując 3 letnią umowę opiewającą się na kwotę 30 milionów dolarów, stał się najlepiej zarabiającym trenerem w NBA^[119]. Miał przed sobą duże wyzwanie, bowiem raptem rok wcześniej Lakers po raz pierwszy od ośmiu lat nie awansowali do playoffs^[120]. W sezonie zasadniczym udało im się wygrać 45 spotkań, co było 11 procentowym progresem w porównaniu z poprzednim sezonem^[121]. W rozgrywkach posezonowych Lakers sobie nie poradzili i już w pierwszej rundzie odpadli po siedmiu meczach z Phoenix Suns^[122]. Dla Jacksona była to pierwsza porażka w pierwszej rundzie w całej karierze^[123].

7 stycznia 2007 roku Jackson wygrał swój dziewięćsetny mecz w sezonie regularnym, osiągając to przy najmniejszej liczbie rozegranych spotkań w historii^[124][125]. W sezonie 2006-2007 Lakers spisywali się jeszcze gorzej niż przed rokiem i zakończyli sezon z bilansem 42-40^[126], co było najgorszym osiągnięciem w karierze Jacksona^[127]. W playoffs znów przegrali w pierwszej rundzie z Phoenix Suns^[128], lecz mimo to przedłużono z Jacksonem kontrakt na kolejne dwa lata^[129].

Odkąd 2 lutego 2008 Lakers sprowadzili z Memphis Grizzlies Pau Gasola^[130], wygrali w sezonie zasadniczym 2007-2008 27 spotkań, przegrywając 10^[131]. Już w tym samym sezonie Lakers po czteroletniej przerwie awansowali do finałów NBA^[132], gdzie grali z Boston Celtics^[133], którzy ostatecznie zdobyli tytuł mistrza NBA^[134]. Tym samym zapobiegli wyprzedzeniu przez Jacksona ich legendarnego trenera Reda Auerbacha, w liczbie zdobytych mistrzowskich pierścieni, jako trener^[135].

Kolejne mistrzostwa i końcówka kariery (2008-2010)

25 grudnia 2008 roku Jackson stał się najszybszym zwycięzcą 1000 meczów w NBA^[136], a prowadzeni przez niego Lakers po raz drugi z rzędu dostali się do finałów NBA^[137]. Pokonali w nich 4-1 Orlando Magic^[138], dając tym samym Jacksonowi 10 tytuł mistrzowski w karierze^[139]. Po sezonie 2008-2009 Jackson z powodu problemów zdrowotnych planował przejść na emeryturę^[140], jednak ostatecznie powrócił do trenowania Lakers w następnym roku^[141], zarabiając rekordowe 12 milionów dolarów za sezon^[142]. 3 lutego 2010, wyprzedzając Pata Rileya, stał się najbardziej zwycięskim trenerem w historii Lakers^[143]. W tym też sezonie po raz kolejny zespół z Los Angeles dostał się do finałów NBA^[144], gdzie znów czekali na nich Boston Celtics^[145]. Tym razem jednak pokonali Celtics po siedmiu meczach^[146]. Dla Jacksona był to 11 tytuł mistrzowski w karierze^[147].

Po zdobyciu mistrzostwa w 2010 roku, Jackson znów rozważał przejście na emeryturę^[148]. 1 lipca 2010 roku ogłosił, że jednak powróci na stanowisko trenera Lakers w kolejnym sezonie^[149]. W sierpniu podpisał roczny kontrakt^[150], oświadczając, że jest to jego ostatni sezon w karierze^[150]. Prowadzeni przez niego Lakers zajęli w sezonie zasadniczym drugie miejsce w konferencji zachodniej^[151], będąc jednymi z faworytów do mistrzowskiego tytułu^[152]. W drugiej rundzie playoffs przegrali jednak 4-0 z późniejszymi mistrzami NBA Dallas Mavericks^[153], co było pierwszą porażką w czterech meczach w jego karierze^[154]. Po sezonie Jackson, tak jak zapowiadał, nie przedłużył kontraktu i zakończył karierę trenerską^[155]

Uznanie i sukcesy

Jackson jest uznawany za najlepszego trenera w historii NBA^{[13][156][157][158]}. W trakcie kariery zdobył łącznie 13 tytułów mistrzowskich, 11 jako trener (6 z Chicago Bulls, 5 z Los Angeles Lakers) i 2 jako zawodnik z New York Knicks^[159]. Jest najlepszym trenerem wszech czasów w stosunku zwycięstw do rozegranych meczów, z wynikiem 70,4 procent^[160], a także rekordzistą w liczbie zdobytych tytułów mistrza NBA (jako trener lub zawodnik)^[161].

W 1981 został włączony do sportowej galerii sław swojej alma mater – Uniwersytetu Dakoty Północnej^[17], a w 2007 do Koszykarskiej Galerii Sław im. Naismitha^[18].

Latem 2008 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Dakoty Północnej^[162].

Przez wiele miesięcy New York Knicks prowadzili z Jacksonem negocjacje na temat jego dołączenia do organizacji^[163]. Zakończyły się one 18 marca 2014 roku, kiedy to na konferencji prasowej został oficjalnie przedstawiony jako prezydent klubu^[164]. Funkcję tę miał, zgodnie z kontraktem, sprawować przez pięć lat^[165], jednak zwolniono go już w 2017 roku, po konflikcie z ówczesną główną gwiazdą drużyny – Carmelo Anthonym^[166].

Jest synem pastora – Charlesa oraz kaznodziejki – Elisabeth Funk Jackson^[167][168]. Początkowo wraz z rodzicami był członkiem wspólnoty Zgromadzenia Bożego^[15]. Gdy po drafcie przeprowadził się do Nowego Jorku, zmienił swoje podejście do życia i zetknął się z buddyzmem zen^[20]. Rozstał się wówczas z żoną June Jackson, z którą miał czworo dzieci^[15]. Oprócz gry w koszykówkę uprawiał także futbol amerykański i baseball oraz startował w zawodach lekkoatletycznych. Pomysłem Phila Jacksona na motywowanie graczy było wykorzystywanie filmów – przed prestiżowym starciem w playoffach z Sacramento Kings odtwarzał zawodnikom fragmenty kontrowersyjnego filmu Więzień nienawiści^[169]. W 2008 roku otrzymał doktorat honoris causa na Uniwersytecie Dakoty Północnej^[167]. Jest związany z Jeanie Buss, córką właściciela Los Angeles Lakers Jerry’ego Bussa, z którą ma córkę Elizabeth^[170]. Ma siedmioro wnuków^[170]. Mieszka w dzielnicy Playa del Rey w Los Angeles^[171].

Sacred Hoops: Spiritual Lessons of a Hardwood Warrior

Książkę tę napisał po zdobyciu wraz z zespołem Chicago Bulls tytułów mistrza NBA w latach 1991–1993. Jej współautorem jest Hugh Delehanty^[172]. Opowiada o tym jak zmotywować zawodników do kolektywnego myślenia i porzucenia indywidualnych ambicji na rzecz zespołu, czyniąc z niego koszykarską drużynę mistrzów^[173].

Pozostałe książki

• Take It All! (1970, współautor George Kalinsky)
• Maverick (1975, współautor Charley Rosen)
• More Than a Game (2001, współautor Charley Rosen)
• The Last Season: A Team in Search of Its Soul (2004, współautor Michael Arkush)
• The Los Angeles Lakers: 50 Amazing Years in the City of Angels (2009, słowo wstępne)
• Journey to the Ring: Behind the Scenes with the 2010 NBA Champion Lakers (2010)
• 11 pierścieni (Eleven Rings. The Soul of Success 2013, współautor Hugh Delehanty; wyd. pol. SQN 2014)

Stan na 11 lipca 2012 roku

Statystyki zawodnicze

Źródło^[1].

Statystyki trenerskie

Źródło^[174].

• Profil zawodniczy na nba.com (ang.)
• Profil trenerski na nba.com (ang.)
• Profil na stronie Basketball Hall of Fame (ang.)