Potosí
Potosí – miasto w Boliwii u podnóża Andów, stolica departamentu Potosí. Położone na wysokości 3967 m n.p.m. Zamieszkuje je 133,3 tys. osób (2001).
 Widok na miasto Potosí | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Departament | |||||
| Burmistrz | René Joaquino | ||||
| Powierzchnia | 118 km² | ||||
| Wysokość | 3967 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2013) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy | 02 | ||||
Położenie na mapie Boliwii  | |||||
 19°33′S 65°44′W/-19,550000 -65,733333 | |||||
| Strona internetowa | |||||
Miasto zostało założone w 1545[1] roku, w okresie „gorączki złota” związanej z odkryciem w pobliżu na zboczach Cerro de Potosí (w keczua: Sumaq Urqu) – zwanej później Cerro Rico (Bogata Góra) – wielkich pokładów srebra w 1544 roku. Kilkaset tysięcy europejskich amatorów szybkiego wzbogacenia się zjechało tu w parę lat. Założono wiele mennic. Do wydobycia kruszcu wykorzystywano niewolników spośród rodowitych mieszkańców. Tysiące z nich zmarło z powodu warunków pracy w tutejszych kopalniach i hutach. W połowie XVII wieku Potosí było najludniejszym miastem amerykańskim[2]. W 1650 Potosí liczyło ok. 160 000 mieszkańców[3]. Napływ rabunkowo wydobywanego w Potosi kruszcu zachwiał systemem ekonomicznym całej Europy. Ładunek znajdujący się we wraku statku Nuestra Señora de Atocha zatopionego w 1622 jest typowym przykładem takiego wydobycia. Na jego pokładzie znajdowało się 47 ton srebra oraz 150 tysięcy złotych monet i sztabek. Do dziś w języku hiszpańskim istnieje powiedzenie valer un potosí, czyli „być wartym fortuny”[4].
Miasto to jest wspomniane w powieści Rękopis znaleziony w Saragossie autorstwa Jana Potockiego.
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ | kulturowy |
| Spełniane kryterium | II, IV, VI |
| Numer ref. | |
| Region[b] | Ameryka Łacińska i Karaiby |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę | 1987 |
| Obiekt zagrożony | 2014- |
W XVIII wieku wyczerpały[1] się złoża srebra i miasto wyludniło się[3]. Zyski czerpano jeszcze z pozyskiwania cyny. Mimo to miasto zaczęło podupadać ekonomicznie.
Obecnie w mieście rozwinął się przemysł spożywczy oraz drzewny[5].
Miasto zostało wpisane w 1987 na listę światowego dziedzictwa UNESCO[1].
