Proces boloński
Proces boloński – program zapoczątkowany podpisaniem 19 czerwca 1999 deklaracji bolońskiej[a][2][3] przez 29 ministrów odpowiedzialnych za szkolnictwo wyższe. Proces miał na celu przyjęcie systemu porównywalnych stopni i tytułów akademickich oraz podniesienie prestiżu uczelni europejskich w porównaniu z amerykańskimi.
Deklaracja bolońska
Deklaracja bolońska stała się podstawą procesu bolońskiego. Dokument podpisali ministrowie odpowiedzialni za szkolnictwo wyższe w Austrii, Belgii, Czechach, Bułgarii, Estonii, Danii, Francji, Finlandii, Grecji, Hiszpanii, Irlandii, Islandii, na Łotwie, w Luksemburgu, na Litwie, w Holandii, na Malcie, w Niemczech, Norwegii, Polsce, Portugalii, Rosji, Rumunii, Słowenii, na Słowacji, w Szwajcarii, Szwecji, Wielkiej Brytanii, na Węgrzech i we Włoszech[4]. Celem zawartego porozumienia było utworzenie europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego (European Higher Education Area).
Ustalenia
Konsolidacja europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego następuje przez:
- wprowadzenie punktowego systemu rozliczania osiągnięć studentów (ECTS)
- podział studiów na trzy stopnie kształcenia[5][6]:
- studia pierwszego stopnia (licencjackie) trwają co najmniej 3 lata (6 semestrów); w Polsce kończą się uzyskaniem tytułu zawodowego licencjata lub inżyniera
- studia drugiego stopnia (magisterskie) trwają 1,5 roku (3 semestry - po uzyskaniu tytułu inżyniera) lub 2 lata (4 semestry - po uzyskaniu tytułu licencjata) i prowadzą do uzyskania stopnia magistra; w Polsce kończą się uzyskaniem tytułu zawodowego magistra lub magistra inżyniera albo tytułu równorzędnego[b]
- studia trzeciego stopnia (doktoranckie) trwają 4 lata; kończą się uzyskaniem stopnia naukowego doktora
- współpracę europejską w zakresie zapewniania jakości kształcenia oraz opracowania kryteriów i metod oceny jakości (systemy akredytacji, certyfikacji itp.)[7]
- promocję programów mobilności studentów i wykładowców
- promocję kształcenia przez całe życie.
Dodatkowo, dla lepszej uznawalności stopni naukowych, ustalono konieczność wprowadzenia suplementu do dyplomu w powszechnie używanym języku europejskim.
Spotkania ministrów
Proces boloński jest rozwijany na odbywających się co dwa lata spotkaniach ministrów właściwych do spraw szkolnictwa wyższego. Do tej pory odbyły się spotkania w Pradze (2001), Berlinie (2003), Bergen (2005), Londynie (2007), Leuven (2009), Budapeszcie i Wiedniu (2010)[7], Bukareszcie (2012), Erywaniu (2015) i Paryżu (2018)[8].
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Buchner-Jeziorska A., Zapewnienie jakości w szkolnictwie wyższym w kontekście procesu bolońskiego, [w:] Student jako ważne ogniwo jakości kształcenia, red. Jankowski K., Sitarska B., Tkaczuk C., Siedlce 2004.
- Eurydice, Sieć informacji o edukacji w Europie, Struktury systemów szkolnictwa wyższego w Europie 2006/07, Proces Boloński: kierunki rozwoju w poszczególnych krajach, Bruksela 2007.
- Kraśniewski A., Proces Boloński: dokąd zmierza europejskie szkolnictwo wyższe?, Warszawa 2006.
- Pawlikowski J. M., Perspektywy europejskiego szkolnictwa wyższego w świetle Procesu Bolońskiego, [w:] Poszukiwanie modelu szkoły wyższej w procesie integracji z Unią europejską, red. Mączyński J., Demecki W., Legnica 2007.
- Stachowiak-Kudła M., Autonomia szkół wyższych a instytucjonalne mechanizmy zapewnienia jakości w Polsce i wybranych państwach europejskich, Wydawnictwo Difin, Warszawa 2012.