Sega Mega Drive
Sega Mega Drive – 16-bitowa konsola gier wideo wydana przez Segę w 1988 roku w Japonii i 1992 w Polsce[1]. W Ameryce Północnej konsola była sprzedawana jako Sega Genesis, ponieważ Sega nie mogła uzyskać pełni praw do nazwy Mega Drive. Produkcja konsoli została zakończona w 1997 roku. Konsola była następcą 8-bitowych Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III.
 Europejski model konsoli | |
| Typ | |
|---|---|
| Producent | |
| Generacja | |
| Premiera | Japonia: 29 października 1988 |
| Nośniki danych | |
| Kontrolery | |
| Sprzedanych jednostek | ok. 30 milionów[2] |
| Najlepiej sprzedawana gra | Sonic the Hedgehog 2 – 6 mln[3] |
| Poprzednik | |
| Następca | |
4 października 2019 została wydana zminiaturyzowana wersja konsoli – Sega Mega Drive Mini[4]. W październiku 2022, Sega wydała drugi model tejże konsoli.[5]
Dane techniczne
Procesor
Główny procesor: 32-bitowy Motorola 68000 (lub jego odpowiednik).
- Taktowanie procesora w konsolach PAL 7,61 MHz, w konsolach NTSC 7,67 MHz.
- Niektóre systemy zawierały „klony” tegoż procesora wyprodukowane przez Hitachi i Signetics.
- Signetics 68K był używany tylko we wczesnych wersjach tejże konsoli, gdyż nie był wystarczająco efektywny.
Pomocniczy procesor: 8-bitowy Zilog Z80 (lub jego odpowiednik).
- Taktowanie procesora w konsolach PAL 3,55 MHz, w konsolach NTSC 3,58 MHz.
- Zilog 80 używany był jako główny procesor w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
- Używany także jako sterownik dźwięku.
Pamięć
- Boot ROM: 2 KB.
- Główny RAM: 64 KB.
- Video RAM: 64 KB; procesor nie ma bezpośredniego dostępu, pamięć musi być odczytywana i zapisywana przez VDP (Video Display Processor).
- Pomocniczy RAM: 8 KB; używany jako główny RAM w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
- Obszar pamięci kartridża: do 4 MB (32 Mb).
Obraz
Mega Drive zawiera VDP (Video Display Processor) dla kontroli płaszczyzn i sprite’ów. Jest to ulepszona wersja VDP używanego w konsoli Sega Master System.
- Płaszczyzny: 4 (2 scrollowane, 1 dla sprite’ów, 1 dla systemu okien).
- Sprite’y: do 80 jednocześnie, w zależności od używanego trybu.
- Paleta kolorów: 512 – z czego jednocześnie mogły być używane 64.
- Rozdzielczość: do 320x224 w konsolach NTSC, podniesiona do 320x240 w konsolach PAL przez dodanie czarnych pasków na górze i na dole obrazu.
Dźwięk
- Główny układ dźwiękowy: Yamaha YM2612
- Pomocniczy układ dźwiękowy: Texas Instruments SN76489 (wbudowany w VDP)
Akcesoria
W Japonii i Brazylii do konsoli można było dokupić Sega Meganet, modem oferujący funkcje online dla gier na konsolę. Do konsoli wydano też dwa sprzętowe dodatki – napęd odtwarzający płyty CD o nazwie Sega Mega-CD oraz przystawkę, która zmieniała konsolę 16-bitową w 32-bitowy sprzęt, o nazwie Sega 32X. Niektóre gry potrzebowały obu tych akcesoriów.
W 1992 na rynku pojawił się również pistolet świetlny Menacer, który w niektórych grach służył do strzelania (wskazywania celu)[6].
W 1995 roku, przedsiębiorstwo MATT wydało na polski rynek gamepad Boomerang, przeznaczony dla m.in konsol Mega Drive oraz Master System[7][8].
Kompatybilność wsteczna
Mega Drive jest kompatybilny wstecznie z Sega Mark III oraz Master System dzięki wbudowanym w konsole podzespołom, jednak, jako że poprzednie konsole producenta posiadały inne kartridże, wymagany jest adapter Power Base / Master System Converter w przypadku gier z Master System lub Mega Adaptor w przypadku gier z Mark III.
Power Pegasus
Od 1992 roku, konsole Segi do Polski oficjalnie dostarczało przedsiębiorstwo Nissho Iwai Corporation Warszawa, w tym także 16-bitową Segę[1]. Strategią przedsiębiorstwa była sprzedaż produktów przez paru innych poddystrybutorów[9] a jednym z takich sprzedawców stał się w 1994 roku Bobmark International[10]. Konsola miała jednak niezadowalające wyniki sprzedaży z powodu pojawienia się rok wcześniej pirackich kopii Mega Drive'ów, jak i gier dla niego, które stały się obok "klonów" Pegasusa głównym źródłem utrzymania wielu sklepów i stoisk na giełdzie[11][12]. Przedsiębiorstwo postanowiło więc wydać klona o nazwie Power Pegasus. Pierwsze zapowiedzi pojawiły się na przełomie marca i kwietnia 1995 roku podczas targów Play-Box ’95[13]. Pod koniec tego samego roku wydano sprzęt w niewielkim nakładzie[14].
W tym czasie Nissho Iwai nie dostał przedłużenia kontraktu dla Europy Środkowo-Wschodniej, z powodu nieefektywności swojej strategii, która spowodowała brak zainteresowania poddystrybutorów w reklamowanie konsol Segi z obawy przed podziałem zysków z równoległymi partnerami[9]. Wraz z przebudową sieci sprzedaży, Sega Europe zdecydowała się współpracować dalej tylko z najbardziej doświadczonymi i efektywnymi poddystrybutorami, z czego w Polsce był to tylko Bobmark[9]. Zamiast Power Pegasusa, skupiono się na nowo wydanej Sega Saturn oraz oryginalnym Mega Drive, co było spowodowane polityką Segi związaną ze wspieraniem sprzedaży 16-bitowej konsoli w Portugalii, Grecji i krajach postkomunistycznych[15]. Pod koniec swojego cyklu życia, grupa posiadaczy Mega Drive'a oraz kompatybilnych do niego urządzeń, była określana przez polską prasę jako "niemała"[16] a sam sprzęt znalazł się na 3 miejscu w ankiecie pisma Secret Service z końca 1997 roku, w kategorii najczęściej posiadanych przez czytelników konsol, wyprzedzając Saturna ale ustępując Game Boy'owi i PlayStation[17].
Sega Channel
W 1994 roku uruchomiono usługę Sega Channel. Po uiszczeniu opłaty, właściciele konsoli Mega Drive dostawali specjalny adapter, pozwalający na podłączenie konsoli do sieci, z której można było ściągać gry. Największą popularnością usługa cieszyła się w Stanach Zjednoczonych, gdzie została uruchomiona w grudniu 1994 roku[18][19]. Sega wraz ze współpracującymi przedsiębiorstwami próbowała wprowadzać tę usługę w różnych częściach Azji, Ameryki, Europy i Australii[20][21].
Od stycznia 1996 roku, prawa do dystrybucji Sega Channel w Polsce posiadało przedsiębiorstwo Tele-Communications, Inc.[22]