Senat (Włochy)
Senat (wł. Senato della Repubblica) – izba wyższa parlamentu Republiki Włoskiej (RW). Założony jako instytucja republikańska 8 maja 1948 roku. Poprzednią instytucją był Senat Królestwa (wł. Senato del Regno).
Państwo | |
---|---|
Rodzaj | wyższa izba |
Rok założenia | 1948 |
Kierownictwo | |
Przewodniczący Senatu Włoch | |
Wiceporzewodniczący | Maurizio Gasparri, Gian Marco Centinaio, Anna Rossomando, Maria Domenica Castellone |
Struktura | |
Liczba członków | 205 |
Stowarzyszenia polityczne | Koalicja rządowa (116) Opozycja (89) |
Ostatnie wybory | |
Siedziba | |
Palazzo Madama w Rzymie | |
Strona internetowa |
WłochyTen artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Włoch Ustrój polityczny Konstytucja Władza ustawodawcza Władza wykonawcza Władza sądownicza Kontrola państwowa Finanse Samorząd terytorialny Partie polityczne Wybory Polityka zagraniczna |
Senat tworzy 200[1] wybieralnych senatorów oraz 6[potrzebny przypis] senatorów dożywotnich. Do 5 senatorów dożywotnich mianuje Prezydent RW w uznaniu ich zasług na polu społecznym, artystycznym, naukowym lub literackim. Byli Prezydenci RW zostają dożywotnio senatorami ex officio[2][3].
Czynne prawo wyborcze przysługuje obywatelom od 25 roku życia (od 2023 granicą ma być 18 lat)[4], natomiast bierne od 40 roku życia.
Obecny skład
Źródło[5].
- Fratelli d'Italia (FdI) – 63
- Partito Democratico – Italia Democratica e Progressista (PD-IDP) – 37
- Lega per Salvini Premier – Partito Sardo d'Azione (LSP-PSd'Az) – 29
- Movimento 5 Stelle (M5S) – 28
- Forza Italia – Berlusconi Presidente – PPE (FI) – 18
- Azione – ItaliaViva – RenewEurope (A-IV-RE) – 9
- Per le Autonomie (AUT) – 8
- Niezrzeszeni (7):
- Alleanza Verdi e Sinistra (AVS) – 4
- Bezpartyjni – 3
- Civici d'Italia – Noi Moderati (UDC – Coraggio Italia – Noi con l'Italia – Italia al Centro) – MAIE (CdI-NM-MAIE) – 6
Razem: 205.
Przewodniczący Senatu: Ignazio La Russa, reprezentant Fratelli d'Italia[6].
Senatorowie dożywotni: Giorgio Napolitano (były prezydent), Mario Monti, Elena Cattaneo, Renzo Piano, Carlo Rubbia i Liliana Segre[7].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Oficjalna witryna włoskiego Senatu (wł. • ang.)