Stjepan Babić
Stjepan Babić (ur. 29 listopada 1925 w Oriovacu[1], zm. 27 sierpnia 2021 w Zagrzebiu[2]) – chorwacki językoznawca. Zajmował się zagadnieniami chorwackiego języka literackiego, zwłaszcza z zakresu słowotwórstwa. Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 1000 publikacji[1].
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 listopada 1925 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 sierpnia 2021 |
| Zawód, zajęcie | językoznawca |
| Narodowość | chorwacka |
Życiorys
Studiował slawistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Zagrzebskiego[3]. Doktoryzował się w 1962 r. na podstawie rozprawy Sufiksalna tvorba pridjeva u suvremenom hrvatskom ili srpskom književnom jeziku[1]. W 1963 r. został docentem, w 1970 r. objął stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1975 r. stanowisko profesora zwyczajnego[1]. W 1991 r. został wybrany członkiem zwyczajnym Chorwackiej Akademii Nauki i Sztuki[3]. Od 1963 r. redaguje czasopismo „Jezik” (w latach 1970–1973/1976–2005 jako redaktor naczelny i odpowiedzialny)[3].
Od lat 90. należał do czołowych zwolenników puryzmu językowego w Chorwacji[4][5]. Jego dążności purystyczne krytykowali m.in. Ivo Pranjković[6] i Snježana Kordić[7][8][9][10][11].
Publikacje
- Tvorba riječi u hrvatskom književnom jeziku, 1986
- Hrvatski jezik u političkom vrtlogu, 1990
- Hrvatska jezikoslovna čitanka, Zagrzeb, 1990
- Tisućljetni jezik naš hrvatski, Zagrzeb, 1991
- Hrvatski jučer i danas, Zagrzeb, 1995
- Hrvatski politički vicevi, Zagrzeb, 1995
- Sročnost u hrvatskome književnome jeziku, Zagrzeb, 1998
- Hrvatska jezikoslovna prenja, Zagrzeb, 2001